Το πρόβλημα με το Superman Returns είναι ότι ουσιαστικά στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά στη νοσταλγία, χωρίς να προσφέρει τίποτε άλλο.Η ταινία είναι γραμμένη με τέτοιο τρόπο ώστε σχεδόν τα πάντα να σου δημιουργούν συνειρμούς, από τη βασική πλοκή (ο Superman έρχεται αντιμέτωπος με τον Lex Luthor και τα κτιματομεσιτικά -lol - σχέδιά του, η Lois φλερτάρει με τον Superman και αγνοεί τον Clark Kent, ο Superman σώζει γατιά από δέντρα/αεροπλάνα που έχουν τεχνητά προβλήματα και την χαζή βοηθό του Luthor που έχει πρόβλημα με το αυτοκίνητό της), ως τις ατάκες του Superman ("I hope this hasn’t put you off of flying. Statistically speaking, it’s still the safest way to travel") ως το φλερτ με τη Lois Lane, ως την κλασική σκηνή που πετά και χαμογελά στην κάμερα, Christopher Reeve style, ως τα mannerisms του ίδιου του Κλαρκ Κεντ.Τα μόνα "καινούρια" (μετά βίας) πράγματα ήταν ο πιθανός γιος του Superman (αν και αυτό σαν concept είχε "παίξει" ήδη τηλεοπτικά, στο Lois & Clark και νομίζω και στο Smallville) και ο "μεσσιανισμός", προφανής επιρροή από τις δουλειές του Grant Morrison.Με άλλα λόγια ήταν σαν να βλέπουμε το ίδιο έργο για πολλοστή φορά... Αυτό λέγεται fan service και, οκ δεν είναι κακό να υπάρχει πού και πού, έτσι για την πλάκα (όπως π.χ. γίνεται σε κάποιες από τις ταινίες X-men όπου υπάρχουν αναφορές και one-liners με σκοπό το fan service).Είναι πρόβλημα όμως όταν η τανία σου δεν έχει ΤΙΠΟΤΕ άλλο να δείξει. Κι αν αυτό ίσως αρκεί για τους μεγαλύτερους σε ηλικία, οι οποίοι έχουν μεγαλώσει με τον Superman του Donner (και τον Batman του Tim Burton) και έχουν δεθεί συναισθηματικά με το παίξιμο από τον Christopher Reeve, το ίδιο δεν ισχύει για τις μικρότερες ηλικίες, οι οποίες δεν έχουν αυτό το δέσιμο και απλά βλέπουν μια βαρετή ταινία στην οποία για 2+ ώρες δεν συμβαίνει τίποτα και στην οποία ο μεγάλος εχθρός του ήρωα τελικά είναι... ένα τεχνητό νησί.Βασικά οι Screen Junkies και το How it Should Have Ended το έχουν πει πολύ καλύτερα από εμένα οπότε απλά σας παραπέμπω στα βίντεό τους.