Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί γιατί η Αθήνα, όπως πολλές άλλες χώρες της Ευρώπης, δεν κράτησε πολλά από τα όμορφα χαρακτηριστικά που είχε κάποτε. Όπως όμορφα νεοκλασικά κτίρια και μία πιο ανθρώπινη ρυμοτομία (φυσική και τεχνίτη) με ό,τι θετικό και όμορφο εκείνη περιλάμβανε. Κτίσανε που κτίσανε τα πάντα, γιατί δεν το κάνανε με μία διαφορετική, καλύτερη, πιο ανθρώπινη αισθητική, παρά με μία εύκολη, απαίδευτη και "αβίαστη" τσιμεντοποίηση μέσα στην οποία "πνίγονται" και χάνονται όσα ελάχιστα όμορφα, συνειδητά ή από καθαρή τύχη, γλύτωσαν αυτής της απαράδεκτης νοοτροπίας και που με το ζόρι διακρίνονται ως « κρυμμένος θησαυρός» ή «κοίτα την εικόνα - βρες τις διαφορές»;;;Όποτε ρωτάω κάποιους από τους παλιούς, ειδήμονες και μη, η απάντηση που παίρνω τις περισσότερες φορές είναι: «Ο κόσμος πεινούσε. Πεινούσαμε και δεν είχαμε καιρό για τέτοια...». Λες και σε πολλές άλλες πόλεις που κατασκευάστηκαν τόσο όμορφες, ο κόσμος τους, ειδικά τις περιόδους που κτίστηκαν αυτές και που διατηρήθηκαν μέχρι σήμερα (με πολλές ενδιάμεσες, μεγάλες κοινωνικοπολιτικές εντάσεις και καταστροφές), ήταν καλοταϊσμένος, χορτάτος και ευχαριστημένος...Θα αφήσουμε λοιπόν την πείνα και την ανέχεια, που μάλλον επιστρέφει, για άλλη μία φορά -μαθημένοι στην "ευκολοφόρετη" κακομοιριά και μιζέρια- να κυριαρχήσει πάνω απ' όλα;;;Ας φανούμε αξιοπρεπείς μην αφήνοντας πεισματικά την ιστορία να επαναλάβει το μίζερο εκείνο κομμάτι του κύκλου της προς το κάθε τι...!