Ο μύθος είχε τη δική του ιστορία // κάποιος την έγραψε στον τοίχο με μπογιά...-------------------------------------------------------Τι σημαίνει η φράση "είναι μύθος ο χορός του Ζαλόγγου"; 1η εκδοχή: Σημαίνει ότι εκεί στο Ζάλογγο δεν σκοτώθηκε καμία Σουλιώτισσα; 2η εκδοχή: Σημαίνει ότι, ναι μεν, σκοτώθηκαν ορισμένες Σουλιώτισσες, αλλά είναι μύθος ότι αυτοθυσιάστηκαν; 3η εκδοχή: Σημαίνει ότι και δολοφονήθηκαν αρκετές Σουλιώτισσες και κάποιες άλλες αυτοκτόνησαν, αφού πρώτα πέταξαν τα παιδιά τους στο γκρεμό; 4η εκδοχή; Σημαίνει ότι πολλές Σουλιώτισσες δολοφονήθηκαν και ορισμένές, άλλες απλώς πέσανε στο γκρεμό η μια μετά την άλλη (ίσως πιασμένες χέρι-χέρι);5η εκδοχή: Ή μήπως σημαίνει ότι ναι μεν έγιναν όλα τα προηγούμενα (ότι κάποιες δολοφονήθηκαν και άλλες γκρεμίστηκαν εκούσια, πιασμένες χέρι-χέρι), αλλα κατά την αυτοθυσία τους οι Σουλιώτισσες ούτε τραγουδούσαν ούτε χόρευαν ή κι αν τραγουδούσαν και αν χόρευαν, πάντως δεν τραγουδούσαν το γνωστό τραγούδι, γιατί ακόμη κι αν είχαν αυτοσχεδιάσει, αφού δεν επέζησε καμιά, πώς επέζησε το τραγούδι (που κατά τον Πολίτη δημιουργήθηκε εκατό χρόνια αργότερα);Εν κατακλείδι, εκείνο που αμφισβητείται δεν είναι η επιλογή της αυτοθυσίας, αλλά το τελετουργικό της, όπως το φαντάστηκε ο λαός και το διέσωσαν ορισμένες ιστορικές πηγές ως πραγματικότητα που αμφισβητούνται και δεν αμφισβητούνται.Βέβαια, οι πηγές που διασώζουν και την εν χορώ αυτοθυσία, δεν είναι αναξιόπιστες, απλώς η συγχρονη νηφάλια σκέψη, αδυνατεί να δεχθεί ότι είναι δυνατόν μια όμάδα καταδιωκομένων γυναικών να επιλέγουν τη μαζική αυτοκτονία χορεύοντας και τραγουδώντας το όποιο τραγούδι.Η δική μου προσέγγιση, κάπως... βλακώδης και αιρετική:--------------------------------------------------------Με τον αδελφό μου τα είχαμε φτιάξει με δύο ξαδελφές που έκαναν πάρτυ και μας κάλεσαν, γιατί θα έφευγαν οι γονείς τους (που με μισούσαν) από το δίπατο σπίτι τους. Πήγαμε κι εμείς όλο χαρά και τα πίναμε και φιλιόμασταν και χουφτώναμε... σκέτος παράδεισος! Ακόμη και τώρα νοσταλγώ εκείνες τις στιγμές, όχι όμως και τη συνέχεια...Γιατί, δυο ώρες αργότερα, ο πατέρας της μιας, εμφανίστηκε στο σπίτι από του πουθενά, αναμαλλιασμένος, φουρκισμένος, πυρ και μανία, γιατί είχε πληροφορίες ότι ήμασταν κι εμείς καλεσμένοι, εγώ, και ο αδελφος μου που μας μισούσε, επειδή η οικογένειά μου και η οικογένειά του είχαν από χρόνια διαφορες με τα καταπατημένα χωράφια της Λυσιμαχείας (ένας θείος μου τον είχε ρημάξει στο ξύλο). Πριν ανέβη στο πάνω πάτωμα, ακούγαμε τις αγριοφωνάρες του, ότι θα μας σφάξει αν μας βρει εκεί μέσα, κι έτρεψε η ψυχή μας... Να μην τα πολυλογώ, αν κάπως μεθυσμένοι, χεστήκαμε από το φόβο μας και πήραμε την απόφαση, μη έχοντας άλλη επιλογή, να πηδήξουμε από το ψηλό μπακλόνι του πρώτου ορόφου (είχε και ημιώροφο το σπίτι) που εξείχε από το υπνοδωμάτιο της φίλης μου). Κοιτάμε κάτω, όμως ο κήπως ήταν θεοσκότεινος! Η Γιούλα κλαίγοντας άρχισε να μας παρακαλάει να κρυφτούμε στα νουλάπια,γιατί αν πηδήξουμε στον κήπο θα πέσουμε στα δέντρα ή στα ξύλα και τις καλαμιές που ήταν κάθετα καρφωμένες για να στηρίζουν τις ντοματιές του αναθεματισμένου του πατέρα της!Λίγο οι αγριοφωνάρες του πατέρα της που πλησιάζαν, λίγο το μεθύσι μας, ανεβηκαμε το κάγκελο του μπαλκονιού, πιαστήκαμε χέρι χέρι και πέσαμε κάτω, ανάμεσα από τα όρθια καλάμια, που από τύχη δεν μας... παλούκωσαν... από μεγάλη τύχη...Υποθέτω λοιπόν, ότι στην απελπισία τους οι Σουλιώτισσες πιάστηκαν χέρι-χέρι για να πάρουν κουράγιο... Βλέποντάς τες, λοιπον οι διώκτες, του δόθηκε η εντύπωση ότι χόρευαν. Γιατί μόνο εκείνοι που τις κατεδίωκαν θα είδαν αυτό το θαρραλέο και οδυνηρό θέαμα και μετά θα το διέδωσαν και ο λαός θα το φούσκωσε, γιατί κάθε λαός σε ώρες τραγικές καταφεύγει στην πίστη για να πάρει κουράγιο...Εν κατακλείδι: αστόχησε η Ρεπούση με το φράση (την οποία μαθαίνω ότι χτες αναίρεσε) "είναι μύθος ο Χορός του Ζαλόγγου". Αστόχησε επειδή δεν διευκρινισε τη εννοεί. Αορίστως και εκ των ενόντων, έπληξε και την καρδια του ιστορικού περιστατικού, δηλαδή την αυτοθυσία εκείνων των τραγικών θυμάτων...Μ΄ αυτά και μ΄ εκείνα, θυμήθηκα εκείνο το τραγουδάκι που έθεσε σε μιαν άλλη Μαρία, ένα... φοβερό δίλημμα:Μαρία με τα κίτρινα // ποιον αγαπάς καλύτερα // ποιον αγαπάς καλύτερα, τον άντρα σου ή το γείτονααααα;Να γίνει ο άντρας μάρμαρο // κι ο γείτοντας τριαντάφυλλο // για να πατώ το μάρμαρο // να κόβω το τριανταφυλλοοοοοοοΚαλό απόγευμα σε ολον τον καλό τον κόσμο!!!Με εκτίμηση,Κάπα
