πόσο ποιητικός είστε κι εσείς αγαπητέ.. τέτοιο παγωμένο βράδυ στο βουνό..η Αθήνα ήταν πάντα άπλησίαστη για εμένα. δεν με καλοδεχόταν το βρώμικο τσιμέντο, ούτε εγώ παραδινόμουν πλήρως ποτέ..με διαπέρασε η χαοτική ομορφιά της, άφησε σημάδι..η Πάολα άλλαξε το ρου του συλλογικού ασυνειδήτου αυτού του τόπου!είναι η φωνακλού τραβεστί με τα φτερά στον λαιμό, να παλεύει για κάθε Άλλο, για κάθε κατατρεγμένο.. μέσα στο σκοτάδι ακούγεται το γέλιο της, δεν έχει φόβο, μοναχική λύκαινα παλεύει για ιδανικό μέσα στο παραλήρημα..να ορίζουμε τον εαυτό μας.. τα άκρα της έκφρασης είναι τα παιδιά του άστεως, αυτά ανατρέφει & μετά απορεί & τα παραγκωνίζει ή τα κυνηγάει..εκεί στην Πόλη..μόνο με τέτοια φαναράκια μπορεί στην πόλη τώρα πια να υπάρχεις, έχοντας την ψευδαίσθηση κάποιου νοήματος, κάπου που τουλάχιστον έχουν γίνει αγώνες & νίκες, κάπου που υπήρχαν μεγαθήρια του Νου & της Έκφρασης, όπως άλλοτε... κάθε εποχή τα ταιριαστά της..σέβας._υ.γ. εγώ παρ όλα αυτά δεν τα κατάφερα, χαιρετώ αττικέ Ουρανέ *