Με λύπη παρακολουθώ τον εκ-φασισμό της κοινωνίας μας. Βέβαια η άγνοια βοηθάει πολύ σ' αυτό, αλλά να ξεχνάμε να νιώθουμε κιόλας, αυτό πάει πολύ. Όσο κι αν είναι άσχημο το να σκοτώνει κάποιος αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα γίνετε, επειδή μας αρέσει να γίνεται, και προτιμούμε να είμαστε ρομαντιστές αντί πραγματιστές, και δη σ έναν κοινωνικό πόλεμο που βιώνουμε -αλλά φαίνεται ότι προτιμούμε να εθελοτυφλούμε- παίρνοντας το μέρος του φαινομενικά ισχυρού... Δεν βλέπω όμως την ίδια αντιμετώπιση του φαινομένου όταν πρόκειται για μετανάστες -ειδικά λαθρομετανάστες ή παράνομα εισερχόμενους-, λαούς που δέχονται επίθεση ή ακόμα ειδικές ομάδες ανθρώπων... Φαίνεται να αγνοείτε και επιδεικτικά μάλιστα, ένα πολύ σημαντικό σημείο του κειμένου: αυτό, που οι άνθρωποι οι οποίοι υποτίθεται υπηρετούν τον νόμο δεν τον ακολουθούν. Δεν είναι μακριά η μέρα που μπορεί να κατηγορηθούμε για τρομοκρατία -με τη βοήθεια των ΜΜΕ- πλέον για οτιδήποτε (π.χ. υπόθεση Σκουριές) και να βρεθούμε στη θέση του...ειδικά από ένα μηχανισμό που έχει κάνει τον νόμο λάστιχο (και η δικαιοσύνη -σαν το φίδι- να τσιμπάει μόνο τους ξυπόλυτους).Σκεφτείτε το λίγο...