Στα νιατα μου μου αρεσε να παρακολουθω ερασιτεχνικο ποδοσφαιρο.Συχνα τις Κυριακες πηγαινα σε διαφορα συνοικιακα γηπεδακια οπου οι "τοπικοι ηρωες"εδιναν την μαχη κατα αλλων "συνοικιακων ηρωων".Παρακολουθησα ,αρκετες φορες,επεισοδια και συμπλοκες μεταξυ "αντιπαλων οπαδων".Παρατηρωντας τους εμπλεκομενους διαπιστωσα οτι ανηκαν--οι ενηλικοι,τουλαχιστον--,στην μεγαλη πλειονοτητα τους,στο λεγομενο "περιθωριο".Οικονομικο,κοινωνικο,μορφωτικο η και διανοητικο.Ανθρωποι "ασημαντοι"οι οποιοι επρεπε να "ανηκουν"καπου και να "πολεμουν"για κατι,για να αποκτουν ετσι λογωο υπαρξης ως μελη καποιας ομαδας/αγελης.Χωρις κανενα αλλο ωφελος.Ενας απο τους βασικους λογους που με ωθησαν να σταματησω να παρακολουθω ερασιτεχνικο ποδοσφαιρο(αρκετα αργοτερα και επαγγελματικο)εντος γηπεδων,ηταν και αυτος.Δεν αντεχα αυτην την εικονα της "απωλειας",της ασκοπης αναλωσης,ανθρωπων.Με στενοχωρουσε πολυ.Μεγαλυτερος ετυχε να παρακολουθησω ποδοσφαιρο και αλλα ομαδικα αθληματα,σε ερασιτεχνικο επιπεδο, και σε αλλες χωρες.Εντος και εκτος Ευρωπης.Λογω συνηθειας εστιαζα την προσοχη μου και στην "κερκιδα".Στους θεατες και την συμπεριφορα τους.Οι συγκρισεις,κατα κανονα,ηταν συντριπτικες.Σε βαρος μας.