Μπορεί η κ. Κανέλλη να έχει δίκιο που αγανακτεί, όμως χάνει το μεγαλύτερο μέρος του δίκιου της μ' αυτό το απίστευτο σόου τηλεοπτικής κλάψας! Τα δάκρυα που πείθουν είναι εκείνα που μας ξεφεύγουν μ΄ένα κόμπο στο λαιμό και που "κομματιάζουν" τα λόγια μας. Όχι εκείνα που επιδεικνύουμε σε στημένες κάμερες μέσα σε μια ακατάσχετη φλυαρία...Διαβάζω αλλού ότι αυτό είναι "θέατρο". Ο χαρακτηρισμός σίγουρα δεν τιμά... το θέατρο. Είχε λόγο για να κλάψει η κ. Κανέλη, όχι όμως και τις ικανότητες για να επαναφέρει τα δάκρυά της στο πλατό κάμποση ώρα αργότερα. Κάτι τέτοιο θα ήταν παρακινδυνευμένο ακόμα και για μια Λυδία Κονιόρδου. Ως μαθήτρια δραματικής σχολής η κ. Κανέλλη σίγουρα θα έμενε μετεξεταστέα. Δυστυχώς για κείνην τα τηλεοπτικά δάκρυα της Ρούλας Βροχοπούλου έχουν απείρως μεγαλύτερη πειθώ...