@ΑταξινόμητοςΤα στοιχεία αυτά είναι προφανές ότι είναι στην καλύτερη περίπτωση κομμένα και ραμμένα για να στηριχθεί από τον συγγραφέα της ανάρτησης η τελείως παραπλανητική εικόνα μιας χώρας όπου υπήρχε ισονομία και δικαιοσύνη στην κατανομή εισοδήματος, σε σχέση τον μέσο κάτοικο της. Ο πλούτος που παραγόταν στη χώρα ή προέρχονταν από τα ποικίλης μορφής προγράμματα τύπου Μάρσαλ ή Τρούμαν, κατέληγε σε ελάχιστα χέρια είτε πολιτικών είτε επιχειρηματιών με τη μορφή των περίφημων παγωμένων πιστώσεων, ενώ δεν πλήρωναν φόρους αλλά και δεν ελέγχονταν από τις εφορίες διότι τέτοιες ήταν οι εντολές τους (υπήρξε χρονιά στη δεκαετία του 1960 που ο ένας από τους δυο πολύ γνωστούς προχουντικά εφοπλιστές δήλωσε καθαρά κέρδη από τη λειτουργία ναυπηγείου λιγότερο από 450 δολάρια Αμερικής της εποχής εκείνης... και έγινε δεκτή η δήλωση του.) Στους εργάτες έγιναν φυσικά κάποιες αυξήσεις που όμως ήταν ήδη εξουδετερωμένες από τον τιμάριθμο (βλ. στοιχεία από δημοσιεύσεις της επιθεώρησης «Νέα Οικονομία»). Όσο για το ποιος σήκωνε το βάρος των φορολογικών εσόδων την εποχή εκείνη, ρίξε μια ματιά στα δημοσιευμένα στοιχεία, έως την περίοδο της Χούντας, του Οργανισμού Ευρωπαϊκής Οικονομικής Συνεργασίας(OEEC) και πάρε τον φιλαράκο σου και ελάτε να τα ξαναπούμε. Α, και αν δεν σας φτάνουν τα στοιχεία αυτά διότι είναι κατά κύριο λόγο αξιόπιστα, ρίξτε μια ματιά στις κλασικές δημοσιεύσεις "The European markets: a guide for American businessmen" της Chase Manhattan Bank - οι Αμερικανοί δεν παίζουν με τους επιχειρηματίες τους και δη τέτοιες τράπεζες. Σε κάποια από αυτές υπήρχε το ποσοστό κατανομής του εθνικού εισοδήματος, το πιο άδικο σε χώρα της Ευρώπης, η ψαλίδα σχεδόν άγγιζε το 80%. Από τη Χούντα και μετά άρχισε το μπάχαλο το απόλυτο με τα μέτρα του Μακαρέζου και τις διατάξεις της τριανδρίας, πέρα από τα δάνεια από την Αμερική για τον δήθεν εξοπλισμό του Στρατού. Τη δε Χουντικό μηχανισμό του Δημοσίου δεν τον ξήλωσε η ΝουΔούλα, ούτε τη νοοτροπία που οποία εκπροσωπεί τόσο επάξια το κόμμα μέχρι και σήμερα. Όσο για τον Πασοκ, στο τέλος αποδεικνύεται του ιδίου φυράματος, όμως τα πρώτα πέντε χρόνια της διακυβέρνησης έγιναν αλλαγές προς όφελος των επί δεκαετίες αδικημένων, το ίδιο και στην Ισπανία, και στην Πορτογαλία και την Ιταλία.
