«Άμα θέλετε μετανάστες, να τους πάρετε σπίτια σας!...» είναι η μόνιμη ειρωνική επωδός της ελληνικής και ευρωπαϊκής ακροδεξιάς. Βρισκόμαστε, ωρύονται, σε κατάσταση πολιορκίας, «βαφτίζουν» τις στρατιές των ξεριζωμένων κλέφτες, βιαστές, τζιχαντιστές, απειλή για την κοινωνία, το αίμα και τον πολιτισμό μας, ψαρεύοντας ταυτόχρονα σε θολά, τοξικά πολιτικά νερά. Στα «δικά μας», τέτοια συνθήματα τα αλυχτάνε όχι μόνο χρυσαυγίτικα «ούγκανα» αλλά επίσης νεοδημοκρατικοί αστέρες «φαιάς» προέλευσης σαν τον Θάνο Πλεύρη και τον Άδωνη Γεωργιάδη (τρέχανε κιόλας ολόκληρη καμπάνια προ καιρού στο Τwitter στο γενικό πνεύμα «ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ/μπόνους λαθρομετανάστης σπίτι σου», ενώ κι ο «Βαγγέλας» στα σφαλιστά σύνορα επενδύει), μέχρι ξεκουτιασμένοι σοσιαλδημοκράτες τύπου Πάγκαλου.
Ε, λοιπόν, ναι. «Θέλουμε να τους Πάρουμε στα Σπίτια μας», όπως τιτλοφορείται ιστοσελίδα στο fb, όπου ανταλλάσσονται πληροφορίες όχι μόνο για τη συνδρομή αλλά επίσης για την προσωρινή φιλοξενία προσφύγων σε χώρους πρόθυμων ιδιωτών. Παρόμοιες διαδικτυακές πρωτοβουλίες ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια τελευταία σε πολλές χώρες. Η «άλλη» Ελλάδα, η «άλλη» Ευρώπη, η λεγόμενη Κοινωνία των Πολιτών σηκώνει το γάντι, όπου Αρχές και θεσμοί ολιγωρούν ή εθελοτυφλούν. Γιατί οι χιλιάδες Ισλανδοί (αλλά και Σκανδιναβοί –ο Φινλανδός πρωθυπουργός ανάμεσά τους–, Γερμανοί, Γάλλοι, Αυστριακοί, Ισπανοί, μέχρι κι ο Πάπας) που προθυμοποιούνται –άλλοι από περίσσευμα καρδιάς, ορισμένοι ίσως από υπολογισμό, το αποτέλεσμα όμως προέχει εδώ– να φιλοξενήσουν πρόσφυγες, παρακινώντας κι άλλους να το πράξουν, οι διαδηλώσεις συμπαράστασης και τα αλληλέγγυα δίκτυα, οι άνθρωποι που υποδέχονται τον ξένο σε σύνορα κι αεροδρόμια με φιλέματα, αγκαλιές και καλωσορίσματα, «επιστρατεύοντας» ακόμα και το διαμέρισμα ή το Ι.Χ. τους, είναι ακριβώς η Ευρώπη όπου, ναι, ευχαρίστως μένουμε. Κι άσε τη ρητορική του μίσους στους «ευρωπαϊστές» των περίφρακτων συνόρων και των «καθαρών» φυλών.
Όσο για την περίφημη «ευρωπαϊκή ταυτότητα», ένα μεγάλο της ζητούμενο είναι ακριβώς η δημογραφική της ανανέωση, όχι;
Ευτυχώς, είναι η φωτεινή όψη της Ευρώπης που θριαμβεύει προς ώρας, αλλάζοντας τα δεδομένα. Την άλλη, την εφιαλτική, τη συνθέτουν εκείνοι που θησαυρίζουν αισχροκερδώντας πάνω στους πρόσφυγες (οι οποίοι ενισχύουν έτσι κι αλλιώς τις τοπικές οικονομίες με όσα ξοδεύουν για διαμονή, διατροφή, μετακινήσεις κ.λπ.), οι επιθέσεις φασιστοειδών σε Γερμανία, Ουγγαρία αλλά και Ελλάδα, όπως συνέβη ειδικά στην Κω (και αποσιωπήθηκε από τα περισσότερα ΜΜΕ), οι ξενοφοβικές «ρουκέτες» του Κασιδιάρη, του Όρμπαν και της Λεπέν, τα ανήλικα που πετάξανε μολότοφ σε πρόσφυγες στη Μυτιλήνη –παραδειγματισμένα, προφανώς, από τους ενήλικους που επιμένουν να βγάζουν τη χρυσαυγίτικη συμμορία τρίτη πολιτική δύναμη–, χώρες που δηλώνουν πως θα υποδεχτούν «μόνο χριστιανούς» (Σλοβακία, Κύπρος), άλλες που απειλούν με φράκτες ακόμα κι εντός Ε.Ε. (Ουγγαρία).
Πλημμυρίσαμε Αφρικανούς κι Ασιάτες, γίναμε μειονότητα στη χώρα μας, κινδυνεύει η εθνική/ευρωπαϊκή μας ταυτότητα!» ακούς. Κι όμως, περισσότεροι πρόσφυγες έχουν καταφύγει σε Τουρκία, Λίβανο, Ιορδανία, Αίγυπτο, Ιράκ (κοντά 4 εκατ. συνολικά), παρά στην Ε.Ε. Βρήκαν, λέει, ευκαιρία, τώρα με τον χαμό στη Συρία, να πλακώσουν οι πάντες. Σύμφωνα, ωστόσο, με τον ΟΗΕ, από τους 366.402 πρόσφυγες που εισήλθαν φέτος μέχρι τώρα στην Ευρώπη, το 51% είναι ξεσπιτωμένοι Σύριοι (κι άντε κατηγόρα τον Μικρασιάτη παππού, γιατί «δεν έκατσε να πολεμήσει για την πατρίδα»), ενώ άλλο ένα 30-35% προέρχεται από χώρες όπου επίσης υπάρχουν πόλεμοι κι εμφύλιες διενέξεις (Αφγανιστάν, Ερυθραία, Σομαλία, Νιγηρία κ.ά.). Επιπλέον, κάπου 3.000 αδίστακτοι «εισβολείς» χάθηκαν στη Μεσόγειο ή αγνοούνται μόνο το τελευταίο οκτάμηνο. Εμείς, πάλι, αμπελοφιλοσοφούμε για το αν έπρεπε να δημοσιευτεί η φωτογραφία του μικρού Αϊλάν αντί να αναρωτιόμαστε γιατί «έπρεπε», άραγε, να πνιγεί... Όσο για την περίφημη «ευρωπαϊκή ταυτότητα», ένα μεγάλο της ζητούμενο είναι ακριβώς η δημογραφική της ανανέωση, όχι;
«Μιλάς από τον καναπέ σου», «έλα ζήσε εδώ, να δεις», κάνουν άλλοι. Όμως τουλάχιστον όσοι υπήρξαμε –ένεκα «διαφορετικοί»– «ξένοι» και «πρόσφυγες» στην ίδια μας τη χώρα δεν χρειαζόμαστε τέτοιες υποδείξεις. Έχουν τα δίκια τους οι ανησυχούντες κάτοικοι νησιών και παραμεθόριων περιοχών, δεν λέω. Μόνο που ο «φταίχτης» δεν είναι ο αγανακτισμένος πρόσφυγας (αλήθεια, πόσο ψυχραιμότερος θα ήσουνα εσύ στη θέση του;) αλλά μια Πολιτεία στην οποία περισσεύουν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί, σπανίζουν όμως προσωπικό και μέσα για τη σωστή διαχείριση των προσφυγικών ροών. Στην τελική, τόσο ωφελούνται οι περισσότεροι από τον τουρισμό επί δεκαετίες, ας μοιραστούν λίγη από την άνεση και την ευημερία τους, απομονώνοντας τους μετρημένους, ευτυχώς, ακραίους.
Δεν τα γράφω αυτά επειδή «λατρεύω» έτσι γενικά τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Η εξιδανίκευση ανθρώπων και κοινωνικών ομάδων, η μεταφυσική σχεδόν ωραιοποίηση αποπροσανατολίζει όσο η άκριτη δαιμονοποίηση. Είναι επειδή έμαθα ενστικτωδώς να συντρέχω τον κατατρεγμένο, είναι γιατί μπορεί να βρεθώ αύριο στη θέση του, είναι που προτιμάω τη δική μου Ευρώπη ανοιχτόμυαλη. Welcome, λοιπόν.