Η Ελένη Καραΐνδρου ανταποκρίθηκε με χαρά στην πρόταση του Μύρωνα Μιχαηλίδη για ένα μπαλέτο στη Λυρική Σκηνή βασισμένο σε μουσικά θέματα που έγραψε για τις ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Ήταν τόσο ευτυχής η συνεργασία τους, ώστε, μετά την απροσδόκητη απώλειά του τον περασμένο Γενάρη, οι μουσικές της να λειτουργούν με διαφορετικό, αυτοδύναμο τρόπο, ως αδιαχώριστο συμπλήρωμα του κινηματογράφου του. Εξού και δέχεται αλλεπάλληλες προσκλήσεις, από την Κίνα έως το Ισραήλ και το Ταλίν, για να συμμετέχει με συναυλίες στα μεγάλα αφιερώματα που γίνονται, στο πλαίσιο φεστιβάλ στη μνήμη του σημαντικού σκηνοθέτη.
«Είναι η πρώτη φορά που παρουσιάζεται μπαλέτο με μουσική μου στην Ελλάδα και η πρώτη μου συνεργασία με τη Λυρική Σκηνή, και δεν σας κρύβω τη χαρά μου ως συνθέτη που η μουσική μου θα παιχτεί από την πολύ καλή ορχήστρα της. Το Ταξίδι στην Αιωνιότητα είναι μια χειρονομία αγάπης και τιμής προς τον Θόδωρο. Ήρθε ο Ρενάτο Τζανέλλα και με βρήκε. Ενώ είναι ένας σύγχρονος χορογράφος, έχει όλη τη βαθιά γνώση του κλασικού χορού – εμένα μ’ ενδιαφέρει πολύ αυτό, μ’ ενδιαφέρει στην τέχνη γενικά. Ακούσαμε τις μουσικές των ταινιών, συζητήσαμε και καταλήξαμε σε μέρη που δίνουν κοντράστ μελωδικά και ρυθμικές ανατροπές. Το σάουντρακ της παράστασης ξεκινά με το “On the road” από το Λιβάδι που δακρύζει και τελειώνει με το θέμα της Αιωνιότητας, το όποιο παίζεται απ’ όλη την ορχήστρα, αλλά καταλήγει μ’ ένα πιανάκι μοναχικό στο τέλος». Υπάρχει και το «Αντάτζιο» από το Τοπίο στην Ομίχλη και το «Voyage» από το Ταξίδι στα Κύθηρα, κομμάτια και από τις οκτώ τελευταίες ταινίες του Αγγελόπουλου.
Λέει ότι πάντα την εμπνέει η συνάντηση με καλούς μουσικούς, όπως ο Γκαρμπάρεκ, η Κασκασιάν, ο ομποΐστας Βαγγέλης Χριστόπουλος. Κι ότι είχε πάντα αδυναμία στους ήχους ιδιαίτερων οργάνων – συχνά ένα συγκεκριμένο όργανο χαρακτηρίζει τη μουσική της ταινίας.
«Στην Αιωνιότητα έβαλα μαντολίνο και φαγκότο, στον Μελισσόκομο σαξόφωνο κι ένα βαλς με ακορντεόν. Στο Λιβάδι που δακρύζει ήταν η λύρα η πολίτικη. Κάθε ταινία ήταν ένα καινούργιο ταξίδι και κάθε φορά αναζητούσα το χρώμα του – μην ξεχνάς, άλλωστε, ότι έγραφα τη μουσική προτού γυριστεί η ταινία. Ο Θόδωρος μου αφηγούνταν την ιστορία κι εγώ από τη φωνή του και την έκφρασή του αντιλαμβανόμουν πράγματα απ’ αυτό που βαθύτερα ήθελε να εκφράσει. Συνέθετα πάνω σε ιδέες, όχι σε εικόνες.
Και όπως έλεγε ο Θόδωρος: “Εγώ κάνω πάντα την ίδια ταινία". Έτσι κι εγώ. Μέσα από αυτήν τη σύνθεση φαίνονται η σχέση και η συνέχεια μεταξύ διαφορετικών έργων μου. Μοιάζει τελικά σαν να είναι ένα ενιαίο έργο, πάνω στο οποίο ο Ρενάτο θα αφηγηθεί τη δική του ιστορία».