Το έργο αυτό του Μανώλη Ζαχαριουδάκη είναι ένα από τ'αγαπημένα μου γιατί αναγνωρίζω σ'αυτό, πανεύκολα, τον εαυτό μου. Είμαι ο τύπος στη βάρκα με το δέντρο και το αρνί, στο κάδρο που διακοσμεί το χώρο της γυναίκας που στέκεται μόνη της. Από τις δύο όψεις της μοναχικότητας αυτή, η ενεργητική, είναι η δική μου. Είμαι μοναχικός τύπος. Ακόμα και όταν είμαι τρελά ερωτευμένος οι στιγμές που χρειάζομαι να μένω μόνος με τον εαυτό μου είναι μάλλον πολλές. Από τα πράγματα που κάνω με μεγάλη χαρά μόνος είναι βέβαια το να τρώω έξω και όχι μόνο τα μεσημέρια στο διάλειμμα της δουλειάς. Συστηματικά κλείνω τραπέζι σε εστιατόριο για να απολαύσω μόνος την κουζίνα του και συνήθως περνάω τέλεια. Γιαυτό και μου προκάλεσε τεράστια εντύπωση το χθεσινό κείμενο της Λένας Φουσιτζή στο μπλογκ της εδώ στη LIFO.
Αν έπρεπε να ορίσω με κάποιο τρόπο την απόλυτη δυστυχία θα ήταν ακριβώς αυτός: να είσαι μόνος στο σπίτι περιτριγυρισμένος από άδεια κουτιά πίτσας ή ντελίβερυ ή το χειρότερο όλων, να βρισκεσαι να τρως τετ α τετ με κάποιον που πλέον δεν σε συνδέει τίποτα χωρίς ν'αλλάζεις μια κουβέντα. Χειρότερο απ'αυτό ίσως είναι το να ξυπνάς και δίπλα του αλλά όχι. Τώρα που το ξανασκέφτομαι αισθάνομαι τεράστια λύπη όταν βρίσκομαι σ'εστιατόριο και παρατηρώ ζευγάρια να τρώνε χωρίς ν'αλλάζουν ούτε μισή κουβέντα. Η κοινωνική διάσταση του φαγητού αλλά και της μαγειρικής της ίδιας είναι αναμφισβήτητη ωστόσο η ανάπτυξη μιας σχέσης με το φαγητό που ξεπερνά τη βιολογική ανάγκη της στιγμής, το κάνει αυτόματα κοινωνικό γεγονός. Δεν είσαι μόνος. Διαλέγεσαι με την τροφή, μ'αυτόν που τη μαγείρεψε και αυτούς που τη σερβίρουν. Σ'ενα δεύτερο χρόνο και μ'αυτούς που σε περιβάλλουν οι οποίοι είναι αυτοί που στους περισσότερους προκαλούν τρόμο και αυτό βέβαια το καταλαβαίνω. Όμως, σε κοιτάζουν σίγουρα με λύπη; Είσαι σίγουρος πως δεν σε ζηλεύουν; Αλλά όμως, γιατί να μετακινηθεί η συζήτηση σ'αυτό το επίπεδο;
Είναι κρίμα να στερείται κάποιος την απόλαυση του καλού φαγητού και να τρώει βλακείες στο γραφείο ή στο σπίτι συνήθως απεριποίητος, φορώντας τα πρόχειρά του ρούχα και να αισθάνεται και κακομοίρης. Νομίζω δε πως ο αποτελεσματικότερος τρόπος για να ξεπεράσει κάποιος τη φοβία που του προκαλούν οι άδειες καρέκλες στο τραπέζι του εστιατορίου, είναι ν'αποφασίσει μια καθημερινή, να μαγειρέψει ένα ωραίο δείπνο για τον εαυτό του, να στρώσει τραπέζι, ν'ανάψει κεριά, να ντυθεί όπως θα ντυνόταν αν έτρωγε κάπου έξω και να καθίσει να φάει μόνος του. Όποιος ενοχληθεί ακόμα κι όταν δεν τον βλέπουν οι άλλοι και αισθανθεί ότι δεν υπάρχει λόγος να κάνει τόση προετοιμασία, μια καθημερινή ημέρα, μόνο για τον εαυτό του, ίσως θα πρέπει να αναρωτηθεί για ποιον τελικά ζει. Για τον ίδιο ή για τους άλλους;
Το έργο του Μανώλη Ζαχαριουδάκη έχει τον τίτλο alone και ανήκει στη σειρά Corridor Metaphysics. Εκτέθηκε στη Γκαλερί ASTRA τον Ιανουάριο του 2007 σε επιμέλεια Ελισάβετ Πλέσσα