Μπορεί τα Βαλκάνια να κονιορτοποιήθηκαν από χρόνια, αλλά στο εθνικό μας υποσυνείδητο εξακολουθούμε ως λαός να αισθανόμαστε και να συμπεριφερόμαστε ως γνήσιοι εκπρόσωποί τους. Μπορεί άλλες γειτονικές χώρες όπως η Τουρκία, η Βουλγαρία ή τα Σκόπια να διαγκωνίζονται ποια θα πρωτοδείξει ευρωπαϊκό προφίλ, εμείς στην Ελλάδα δίνουμε τον υπερπάντων αγώνα για να προβάλουμε τις πιο κραυγαλέες πτυχές από την ανατολίτικη ταυτότητά μας.
Αποκορύφωμα αυτής της τάσης ο διαγωνισμός της Eurovision, στον οποίο χρόνια τώρα ξεσπάμε τα εθνικοαπελευθερωτικά μας μουσικά απωθημένα. Λες κι η μουσική, αυτή η παγκόσμια γλώσσα επικοινωνίας, όταν φτάνει η ώρα αυτού του ευρωπαϊκού διαγωνισμού, τραβά σαν μαγνήτης κι εκφράζει προς τα έξω όλη τη δυσλεξία, τον αυτισμό και το καρακατσουλιό, που κυκλοφορεί δεξιά κι αριστερά σε στούντιο και εταιρείες, σε παραγωγούς και καλλιτέχνες.
Στην προσπάθειά να πρωτοτυπήσουμε, να ξεχωρίσουμε, να κερδίσουμε εντυπώσεις, σχόλια και δημοσιότητα, επιστρατεύουμε όχι τη μουσική μας παιδεία, το ταλέντο, τη φαντασία μας, αλλά την ανατολίτικη καπατσοσύνη και τη βαλκανική μας κουτοπονηριά. Σκαρώνουμε πότε τραγούδια που, αντί ν' αντανακλούν το μουσικό πλούτο και τ' ακούσματα της Μεσογείου, της Ελλάδας ή των Βαλκανίων, αναδεικνύουν όλη την ημιμάθεια και την υποκουλτούρα της ευρύτερης περιοχής και πότε τραγούδια, που είναι κακέκτυπες αντιγραφές ξενόφερτων και ξενόγλωσσων μουσικών κλισέ μιμούμενοι επιτυχημένες ή εμπορικές εμφανίσεις άλλων στο διαγωνισμό.
Αν σε κάτι μπορούμε να συμφωνήσουμε, είναι ότι κάθε χρόνο σχεδόν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ο διαγωνισμός της Eurovision κατορθώνει να μας προβληματίσει, να μας εξιτάρει ή να μας διχάσει, συγκεντρώνοντας έτσι, έστω και με την αρνητική δημοσιότητα, τα φώτα της επικαιρότητας πάνω του. Σε κάθε περίπτωση, υπάρχουν(;) οι φανατικοί του «θεσμού» κι οι διαχρονικοί πολέμιοι. Φέτος δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Αν και κάπως πεσμένοι από διάθεση και κέφι, στραπατσαρισμένοι από τρεχάματα και γκέλες, βρίσουμε τη διάθεση και το χρόνο ν' ανταλλάξουμε κατά τα πατροπαράδοτα απόψεις, «φιλοφρονήσεις» και κοινοτυπίες.
Μουστάκες με φούστες και μπαγλαμάδες μ' ελβιέλες δε γουστάρω, ούτε τη θηλυκή εκδοχή του Σουλεϊμάν με ζουρνάδες και τσιφτετέλια.
Γουστάρεις μουστάκες; Χτύπα και μια φουστανελίτσα από ένα βεστιάριο κι όλα μια χαρά. Γουστάρεις ελβιελίτσα; Ε, φόρα ένα κουστουμάκι σε στυλ Λάκη Λαζόπουλου ή Κωσταντίνου Μπογδάνου κι είσαι μέσα. Όλα μαζί ρε αδερφάκι; Και κοκορέτσι, και κοντοσούβλι και σκατς; Ποια Εγνατία; Σε σκυλάδικο του κάμπου ή άντε της Αθηνών – Λαμίας, λέμε.
Υπέροχος σωματότυπος. Από 'κει ξεκινάν κι εκεί τελειώνουν οι χίλιες και μια νύχτες, παραδοσιακά και μ' όλο τους το μεγαλείο και το μυστήριο. Για τη βραδιά του διαγωνισμού μάλλον μακριά νυχτωμένο το τραγουδάκι.
Ένα τελευταίο φιλί στον άγγελο, είναι κατά τη γνώμη μου μια αξιοπρεπής χειρονομία για το ύφος και τις μουσικές απαιτήσεις της Eurovision. Σ' όποιο μάγουλο κι αν το δώσουμε την ίδια ακριβώς δουλειά θα κάνει.
Το δωδεκάρι μόνο απ' την Κύπρο θα το πάρουμε.
Φωτο: Ιστορικές Φωτογραφίες