Φέτος δεν είχαμε Μπεν Ζάϊτλιν και Μίκαελ Χάνεκε στις υποψηφιότητες των Όσκαρ- δηλαδή δεν παρείσφρυσαν ανεξάρτητοι καμικάζι και αξιότιμοι ξένοι.
Στην πεντάδα των σκηνοθετών, η διαφορά με την Ένωση είναι πως, αντί για τον Πολ Γκρίνγκρας, ψηφίστηκε ο Αλεξάντερ Πέϊν με το Νεμπράσκα, που τελικά πήρε 6 υποψηφιότητες, όλες σε "υψηλές" κατηγορίες, ταινία, σκηνοθεσία, σενάριο, ερμηνείες για τον Μπρους Ντερν και την Τζέϊν Σκουίμπ, και για την εξαιρετική φωτογραφία.
Παντελώς απών ο Μπάτλερ του Λι Ντάνιελς, εκτός στους πρώτους ρόλους ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ και ο Τομ Χανκς. Αντίθετα εκεί χώρεσε ο Κρίστιαν Μπέϊλ, και συναγωνίζεται τα δυο φαβορί, τον Μάθιου Μακόναχεϊ και τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο, για τον Λύκο της Wall Street, που με πέντε βασικές υποψηφιότητες, ανατρέπει τα χλιαρά δεδομένα των πρώτων αντιδράσεων.
Στους γυναικείους πρώτους ρόλους, η Μέριλ Στριπ έκανε ρεκόρ με τη 18η υποψηφιότητα της για τον Αύγουστο, φέροντας στο νου χρονιές που έμπαινε στις πεντάδες αποκλειστικά και μόνο με τη δύναμη του ονόματος της (Music of the Heart, One True Thing). Όπως έχουμε ήδη γράψει, εκεί παλεύει η Κέϊτ Μπλάνσετ με την Σάντρα Μπούλοκ, αν και με τη Χρυσή Σφαίρα, η Έϊμι Άνταμς, στην τέταρτη υποψηφιότητα της, δυναμώνει, με μια έξυπνη, πολύμορφη και υπολογίσιμη ερμηνεία, στον Οδηγό Διαπλοκής, την ταινία που προηγείται στην κούρσα με 10 συνολικά υποψηφιότητες, όσες και το Gravity.
Ο Οδηγός Διαπλοκής κατάφερε να βάλει και τους 4 πρωταγωνιστές της στις αντίστοιχες πεντάδες των ερμηνειών, καθώς και ο Μπράντλεϊ Κούπερ είναι υποψήφιος για δεύτερο ρόλο, αν και κάτι τέτοιο δεν είναι ρεκόρ- το Δίκτυο του Σίντνεϊ Λιούμετ είχε καταφέρει 5 υποψήφιους και 3 νικητές, το 1976.
Με τρεις υποψήφιους ηθοποιούς "τρέχει" και το 12 Χρόνια Σκλάβος (Ετζιόφορ, Νιόνγκο και η πρώτη του Μάϊκλ Φασμπέντερ), το οποίο έχει συνολικά 9.
Εκτός από τον Τομ Χανκς, ηχηρά άκυρα έφαγαν η Έμα Τόμσον, οι αδελφοί Κοέν, εκτός από το μιξάζ ήχου και την φωτογραφία του Μπρούνο Ντελμπονέλ, ο Χοακίν Φίνιξ, η πολυνίκης μοντέζ του Σκορσέζε, η θρυλική Θέλμα Σκούνμεϊκερ, για την άτσαλη δουλειά της στην ταινία, και ο Γουόνγκ Καρ Βάϊ, που, παρά την έμπρακτη εμψύχωση του Σκορσέζε στην Αμερική, και πάλι δεν συμπεριλήφθηκε στην πεντάδα του ξενόγλωσσου φιλμ για το Grandmaster, αλλά αρκέστηκε σε υποψηφιότητες για κοστούμια και φωτογραφία.
Μένοντας στο ξενόγλωσσο, νομίζω πως για πρώτη φορά συναντάμε την Παλαιστίνη με το Ομάρ και την Καμπότζη, με το φτιαγμένο από πηλό, συναρπαστικό και άκρως πολιτικό Missing Picture του Ρίθι Παν, ενώ εκεί βρίσκονται ο Σορεντίνο και ο Βίντερμπεργκ, λογικά φαβορί σε μια κατηγορία χωρίς φαβορί.
Εκτός από την Στριπ, τα δικά τους ρεκόρ βελτίωσαν ο Τζον Γουίλιαμς στις μουσικές κατηγορίες, φτάνοντας την 48η για τον Κλέφτη των Βιβλίων, και ο Γούντι Άλεν, στα σενάρια φυσικά, για τη Θλιμμένη Τζάσμιν.
Ευχάριστη έκπληξη η παρουσία του μέγιστου Ρότζερ Ντίκινς για το Prisoners στη φωτογραφία (θυμίζω πως αδίκως το έχει στερηθεί τόσα χρόνια), ενώ τρύπωσε η Φιλομίνα, με τους τρεις βασικούς αυτουργούς (Γουάϊνσταϊν, Τζούντι Ντεντς και Στιβ Κούγκαν στο σενάριο) ευχαριστημένους.
Στα τραγούδια, καιρός είναι να δούμε τον Μπόνο και τη μπάντα του να παραλαμβάνει το Νόμπελ, συγγνώμη, το Όσκαρ για τον Μαντέλα, σε μια κατηγορία που υποψήφιος είναι και ο εμπορικότερος καλλιτέχνης/παραγωγός της χρονιάς, ο Φαρέλ Γουίλιαμς, για το virally αξαγάπητο Happy από τον Απαισιότατο 2.