Hρθε ο Freddie F. στο γραφείο, με το γνωστό, αβανταδόρικο ύφος του, ηλιοκαμμένος.
--Πού ήσουν Freddie? Kαι σε χάιδεψαν οι ήλιοι και σε φίλησαν οι άνεμοι;
--Ήμουν στη Ίο.
--Χαμός;
--Όχι ο παλιός, καλός. Αλλά υπάρχουν παρείτσες που το παλεύουν
--Α, εμείς οι παλιοί θυμόμαστε την ωραία παρακμή των 90s, γυμνοί μέρα νύχτα, το κάναμε στα όρθια στα σοκάκια, πριν φτάσουμε στα ενοικιαζόμενα. Πάνε αυτά, ε;
--Πάνε! Αλλά μη θρηνείς. Έχουν τον τρόπο τους τα νέα πιτσιρίκια
(Εγώ, με κάτι πλέον λυγμικό στον τόνο της φωνής)
--Μια φορά κι εναν καιρό, είχα στείλει εκεί ολόκληρη την συντακτική ομάδα του 01, να ζήσει την εξαλλότητα και να την καταγράψει. Η Σελάνα, η Μερόπη... παλιόπαιδα σωστά! Γύρισαν άπραγα μετά από μια βδομάδα. Και αναγκαστηκα να τα ξαναστείλλω --καθόλου δεν αντέδρασαν!
--Fuckin' bitches!
(o τόνος γίνεται Κλακ Φιλμς με ψήγματα Dexter)
--Κάτσε να βρω το τεύχος που βάλαμε το θεμα... Να, η φωτογραφία του Στάβερη στο άνοιγμα...
(O Freddie γουρλώνει τα μάτια)
--Ρε, αυτός που πιάνει τον κώλο είναι ο τάδε... Με αυτόν είμαστε όλες τις μέρες τώρα!
--Σιγά! Κάτι μπερδεύεις. Ολοι οι Σκανδιναβοί μάς φάινονται ίδιοι...
--Μα το Χριστό, αυτός είναι. Φέρ΄τον πιο κοντά, να τον δώ
(τον φέρνω)
(o Freddie εξάπτεται περαιτέρω)
--Κι άλλο, κι άλλο!
(κι άλλο, αν και... )
-- Aυτός είναι σίγουρα! Εχουν φτιάξει μια συμμορία που τη λένε Οι Πειρατές, και πάνε καθε χρόνο εκεί... Κάτσε, έχω φωτογραφίες στο κινητό μου
(ψάχνει εμπύρετος)
Να'τον που σου έλεγα!
Nάτος όντως.
Ο Freddie είχε δίκιο. Είκοσι χρόνια μετά, ο νεαρός Βίκινγκ που είχαμε φωτογραφίσει στο 01, ελάχιστα αλλαγμένος, εξακολουθεί να πίνει μπύρες και να επιδίδεται σε soft κραιπάλες στο ελληνικό νησί.
Είμαστε ρεπόρτερ, όχι αστεία!