Ένας πύργος, μια οικογένεια αριστοκρατών και οι υπηρέτες της, στην Αγγλία των αρχών του προηγούμενου αιώνα: Προβλέψιμο - ίσως υπάρχουν καλύτερα πράγματα να κάνει κανείς εκεί έξω, σκέφτηκα την πρώτη φορά που άκουσα για το Downton Abbey. Η πρώτη μου σκέψη ανατράπηκε μερικά δευτερόλεπτα μετά που ξεκίνησε το μουσικό θέμα των τίτλων της σειράς. Ήξερα ότι αν η αισθητική των τίτλων συνεχιζόταν και μέσα - τότε το Downton Abbey θα με κέρδιζε εύκολα. Η βρετανική δραματική σειρά εποχής δημιουργήθηκε από τον Julian Fellowes και προβλήθηκε για πρώτη φορά στο Ηνωμένο Βασίλειο πριν από τρία χρόνια. Ένα χρόνο αργότερα έφτασε μέχρι τις Ηνωμένες Πολιτείες. Στην πρεμιέρα της στην Ελλάδα, η Ελληνική Ραδιοτηλεόραση λογόκρινε ένα φιλί μεταξύ δύο ανδρών - ενώ μετά από αντιδράσεις προέβαλε ολόκληρο το επεισόδιο λίγες μέρες αργότερα.
Το Downton Abbey έχει λάβει διθυράμβους από τους τηλεκριτικούς, έχει βραβευτεί με Χρυσή Σφαίρα και Έμμι, ενώ παρέλαβε το σκήπτρο της πιο επιτυχημένης βρετανικής δραματικής σειράς εποχής από το Brideshead Revisited (1981). Μέχρι στιγμής έχουν γυριστεί τέσσερις κύκλοι, με τον τέταρτο να προβάλλεται αυτή τη σεζόν.
Η σειρά απεικονίζει τις ζωές της αριστοκρατικής οικογένειας Crawley και των υπαλλήλων τους. Ένα μοτίβο όχι και τόσο συγκλονιστικό, μια που παρόμοιας φύσης σειρές έχουμε δει και στο παρελθόν. Η ιδιαιτερότητα του Downton έγκειται σε μερικά απλά συστατικά, με κυριότερο την παράλληλη εξέλιξη των ιστοριών τόσο των κυρίων του σπιτιού, αλλά και των υπηρετών τους, με αριστοτεχνική μαεστρία.
Οι δύο κοινωνίες που μοιράζονται το ίδιο σπίτι (και που σίγουρα αντιμετωπίζουν αρκετά προβλήματα) μπλέκονται σε μια χορογραφία υψηλού επιπέδου που αγγίζει θέματα αναμενόμενα, όπως η πολιτική και κοινωνική ιεραρχία και η κούρσα της παλιάς αριστοκρατίας στην προσπάθειά της να επιβιώσει σε έναν κόσμο που αλλάζει γρήγορα, αλλά και κάποια όχι τόσο αναμενόμενα, όπως ο βιασμός και η ομοφυλοφιλία.
Το ναυάγιο του Τιτανικού, το ξέσπασμα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, η πανδημία ισπανικής γρίπης και ο σχηματισμός του Ιρλανδικού κράτους είναι μερικά μόνο από τα ιστορικά γεγονότα που βρίσκονται στο background της πλοκής. Αν και στη σειρά φαίνεται να είναι προσεγμένη μέχρι και η τελευταία λεπτομέρεια, ο δημιουργός της έχει δεχτεί κριτική για κάποιους αναχρονισμούς στη συμπεριφορά των χαρακτήρων, στην οποία απάντησε ότι «σκοπός του δεν είναι η δημιουργία ενός ιστορικού ντοκιμαντέρ».
Το καστ είναι διαλεχτό. Είναι πιστευτό, όμορφο, λιτό και σίγουρα όχι βαριεστημένο (εκτός αν πρέπει). Οι ηθοποιοί είναι θαυμάσιοι - συχνά έχουν στη διάθεσή τους υλικό που μπορεί να είναι συγκρατημένο, αλλά ταυτόχρονα συγκινητικό και οι ερμηνείες τους είναι καταπληκτικές. Η Elizabeth McGovern (Cora) υποδύεται την Αμερικανικής καταγωγής Κόμισσα του Grantham, φέρνοντας το κλίμα της μεγάλης ηπείρου στο βρετανικό σκηνικό, ενώ η Michelle Dockery (Lady Mary), με το σχεδόν μόνιμα αυστηρό προσωπείο της και την εντυπωσιακή γκαρνταρόμπα της εκτελεί άψογα την αδερφική κόντρα της με την Laura Carmichael (Lady Edith). Στυλοβάτες του Πύργου όμως είναι ο μπάτλερ Jim Carter (Carson) και η οικονόμος Phyllis Logan (κα Hughes), πάνω στους οποίους στηρίζεται όχι μόνο η οργάνωση του σπιτιού, αλλά και μεγάλο μέρος της επιτυχίας της «παράστασης»
Ειδική αναφορά πρέπει να γίνει στην Maggie Smith. Mια ηθοποιός με τεράστια εμπειρία στο θέατρο και το σινεμά, είναι μια προσθήκη - κλειδί στο καστ του Downton Abbey. Αν και ο ρόλος της είναι περισσότερο συμπληρωματικός, η μητέρα του Κόμη του Grantham είναι ένας χαρακτήρας στημένος σε δολοφονικές ατάκες που σε κάνουν να θέλεις να πατήσεις rewind.
Κάποιες φορές το Downton σε αφήνει να αναρωτιέσαι τι να πρωτοκοιτάξεις: Το σκηνικό, τα κοστούμια ή το θέαμα; Η σειρά είναι μια φιλόδοξη παράσταση, όχι τόσο καλλιτεχνικά αλλά αισθητικά. To κάθε δωμάτιο είναι διακοσμημένο με δεξιοτεχνία - ακόμα και η κουζίνα έχει αισθητικό ενδιαφέρον. Οι αλλαγές στη μόδα και τους καιρούς αντικατοπτρίζονται στα πολυτελή επίσημα κοστούμια των χαρακτήρων, τόσο άρτια δομημένα (και ατσαλάκωτα), που σχεδόν υπνωτίζουν, κάνοντάς σε να θέλεις να φας σουβλάκι φορώντας φράκο ή φόρεμα κεντημένο με χάντρες. Η πολυτέλεια φυσικά επεκτείνεται και στο φαγητό, η ώρα του οποίου αποτελεί ιεροτελεστία, όχι μόνο για την αριστοκρατία, αλλά και για το προσωπικό. Η σειρά λειτουργεί λοιπόν όχι μόνο ως συναισθηματική, αλλά και ως αισθητική απόδραση και στο τέλος, αυτό είναι που κάνει το Downton Abbey μια σειρά εποχής εκ διαμέτρου διαφορετική από τόσες άλλες.