Αρχές Αυγούστου. Καλοκαίρι. Η Αθήνα βράζει. Βράζει από τη ζέστη, από την κρίση, από την αγωνία για τον Σεπτέμβρη που έρχεται, από τα προσωπικά δράματα του καθενός μας, τα άγχη και τις μελαγχολίες… Υπάρχουν άραγε διακοπές για τα προβλήματα; Υπάρχουν διακοπές για το ασυνείδητο; Μπορεί άραγε ο κόσμος να σταματήσει τον Αύγουστο; Όλοι κάπου το θέλουμε… Να επέλθει μια παύση, μια σιγή, μια στιγμή αγαλλίασης και ηρεμίας. Κάποιοι την αναζητούν, κάποιοι καταφέρνουν έστω και στιγμιαία να την βρουν, και κάποιοι εξακολουθούν να την στερούνται.
Μερικοί κάνουν διακοπές δίπλα σε μια θάλασσα, με το αντηλιακό και το βιβλίο τους και βρίσκονται στην χαύνωση και στην ρέμβη του μεσημεριανού ήλιου… Μερικοί όμως εξακολουθούν να αγωνιούν. Γιατί δεν έχουν λεφτά για διακοπές. Γιατί δεν πήραν άδεια. Γιατί μόλις απολύθηκαν. Γιατί ανησυχούν για το τι τους περιμένει. Γιατί κάποιοι έχουν προβλήματα υγείας και πρέπει να περάσουν το καλοκαίρι τους σε ένα νοσοκομείο. Γιατί κάποιοι είναι ψυχικά ασθενείς και έχουν μείνει μόνοι τους, χωρίς ένα θεραπευτικό πλαίσιο. Γιατί η Ελλάδα βρίσκεται σε διακοπές (καιρό τώρα).
Σκεφτόμουν ότι καλό θα ήταν να γράψω κάτι αισιόδοξο και καλοκαιρινό… Να μην ρίξω την ψυχολογία κανενός (συμπεριλαμβανομένης και της δικής μου). Όμως μου είναι δύσκολο. Η πλειοψηφία των ειδήσεων αφορούν την κρίση, τις καταστροφές όλων των ειδών και γενικά δυσοίωνες καταστάσεις. Τα γράμματα των αναγνωστών που λαμβάνω είναι επί το πλείστον γράμματα που αφορούν τον ανθρώπινο πόνο, την κατάθλιψη, την μοναξιά, τις ψυχικές δυσκολίες.
Ο κόσμος δεν σταματά. Ούτε το ασυνείδητο μας και οι σκέψεις μας. Τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα είτε το θέλουμε είτε όχι. Ακόμα και αν προσπαθούμε να καθηλωθούμε μπροστά σε μια παραλία, σε μια τηλεόραση, σε έναν υπολογιστή. Πολύ θα ήθελα να έχω ενστερνιστεί μια new age νοοτροπία και να μπορώ να ξεχνώ τα πάντα ακούγοντας τον παφλασμό του κύματος και βλέποντας το ροδοζαχαρένιο χρώμα του ηλιοβασιλέματος…
Παρ όλα αυτά νομίζω ότι πολλές φορές υποτιμούμε την ανθρώπινη επιθυμία και την ανάγκη μας να προστατευθούμε. Ακόμα και με όλα αυτά που προανέφερα, όλοι μας προσπαθούμε να παίξουμε παιχνίδια με τον χρόνο. Να πατήσουμε ένα νοερό pause. Όλοι μας κάνουμε τις νοητικές μας κατασκευές προκειμένου να μπορούμε να βρούμε έναν νοητό η φυσικό τόπο στον οποίο θα βρούμε έστω και για λίγο μια ισορροπία. Οπού θα είμαστε πραγματικά εμείς. Απογυμνωμένοι από όλα αυτά που μας βαραίνουν, που μας παγιδεύουν. Και το συναρπαστικό είναι ότι η ασυνείδητη ανάγκη για επιβίωση, όχι μόνο βιολογική αλλά και ψυχική, μπορεί να είναι τόσο δυνατή που προσπαθεί να διεκδικήσει συνεχώς την ελευθερία και τη ευτυχία.
Εύχομαι σε όλους Καλό Καλοκαίρι. Ραντεβού τέλη Αυγούστου…
Let me step out of my shell
I'm wrapped in sheets of milky winter disorder
Let me feel the air again, the talk of friends
The mind of someone my equal
I want the world to stop...
.................................................................................................................
Μπορείτε να στείλετε τις ερωτήσεις , τις σκέψεις σας και ότι άλλο σας απασχολεί στο
katerval@gmail.com
Τα γράμματα σας μπορούν να είναι ανώνυμα ή επώνυμα και μπορείτε να διευκρινίζετε αν θέλετε να μπει το όνομά σας ή όχι στο i-Psychology.
Υ.Γ. Τα γράμματα που έχουν ήδη σταλεί ή που θα σταλούν μέσα στον Αύγουστο θα απαντηθούν και θα αναρτηθούν τον Σεπτέμβριο.