ADVERTORIAL
Η αφήγηση που ακολουθεί δεν αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας. Απεναντίας είναι 100% αυθεντική. Τυχόν ομοιότητες με πρόσωπα και καταστάσεις δεν είναι συμπτωματική.
Η ημέρα σήμερα ξεκίνησε με αιφνίδιο εγερτήριο λίγο μετά τις τέσσερις τα ξημερώματα από το διαπεραστικό και επίμονο κλάμα του μωρού. Κάπως έτσι άλλωστε ξεκινά κάθε μου ημέρα τους τελευταίους τρεις μήνες αφού μάλιστα έχει προηγηθεί μία εξίσου βασανιστική βραδιά με διαλείμματα ύπνου κάθε δύο ώρες. Και με αυτή τη νυσταγμένη μου διάθεση έπρεπε να αλλάξω και να ταΐσω το μωρό, να ετοιμάσω γρήγορα γρήγορα πρωινό και για το μεγαλύτερο παιδί, τη δίχρονη κόρη μου που μόλις αντιλήφθηκε ότι έπιασα στα χέρια μου το μωρό, την έπιασε κρίση... λιμοκτονίας κι ας αρνιόταν με πείσμα μέχρι εκείνη την ώρα να πιει το γάλα της.
Η πικρή αλήθεια είναι πως η γέννηση ενός παιδιού σε βρίσκει πάντα απροετοίμαστη όσο καλά κι νόμιζες ότι τα είχες όλα σχεδιάσει.
Σειρά είχε να πλύνω και να αποστειρώσω, να βάλω πλυντήριο και σκούπα αφού τελικά το τοστ για το οποίο έριξε τόσα κλάματα η κόρη μου κατέληξε σε αναρίθμητα ψίχουλα κρυμμένα σε κάθε γωνιά του σπιτιού. Για την επόμενη μία ώρα η κόρη μου με υπέβαλε σε κάθε είδους βασανιστήριο - παιχνίδι οδηγώντας με ένα βήμα πριν την κατάρρευση ενώ στο διάστημα αυτό το μωρό χρειαζόταν ξανά άλλαγμα και τάισμα. Η ημέρα συνεχίστηκε με μαγείρεμα και άλλες οικιακές δουλειές ενώ ταυτόχρονα εκτελούσα χρέη χωροφύλακα προκειμένου να αποτρέψω την κόρη μου να επιδοθεί σε extreme sports κάνοντας αναρρίχηση στα έπιπλα, να ξετυλίξει το ταλέντο της στις τέχνες ζωγραφίζοντας τους καναπέδες, να ζήσει ριψοκίνδυνα δοκιμάζοντας κοκτέιλ απορρυπαντικών ή τέλος να προσποιηθεί το γιατρό ή τον ψυχοπαθή δολοφόνο προσπαθώντας να αποκολλήσει τα χέρια του μωρού. Ωστόσο η μεγαλύτερη δοκιμασία για το νευρικό μου σύστημα εμφανίστηκε – όπως πάντα άλλωστε - την ώρα που πέσαμε για ύπνο το μεσημέρι. Την ώρα που προσπαθούσε να κοιμηθεί η κόρη μου, ξύπνησε το μωρό και άρχισε το... κοντσέρτο υστερίας για δύο.
Η πικρή αλήθεια είναι πως η γέννηση ενός παιδιού σε βρίσκει πάντα απροετοίμαστη όσο καλά κι νόμιζες ότι τα είχες όλα σχεδιάσει. Ένα τόσο μικρό πλασματάκι απομυζεί, δίχως οίκτο, τις δυνάμεις, τη διάθεση και την ενέργειά σου. Και κάπως έτσι αντιλαμβάνεσαι ότι η ειδυλλιακή και ήρεμη οικογενειακή εικόνα που είχες κάποτε φανταστεί, δεν είναι παρά ένα σουρεαλιστικό στιγμιότυπο από σενάριο τηλεοπτικής διαφήμισης.
Το μεγάλο στοίχημα που καλείσαι να κερδίσεις μέσα από όλες αυτές τις θυελλώδεις αλλαγές στη ζωή σου είναι να μην ξεχάσεις πως εκτός από γονιός, εκτός από μητέρα, είσαι και γυναίκα. Να μην αποκοιμίσεις, με τα νανουρίσματα που τραγουδάς τα βράδια, τις προσωπικές σου επιθυμίες, τα ενδιαφέροντα, τον ίδιο σου τον εαυτό. Για αυτό όσο εξαντλημένη κι αν αισθάνομαι, δεν εγκαταλείπω, δεν παύω να είμαι ο εαυτός μου, να φροντίζω τον εαυτό μου, να νιώθω όμορφη. Με λίγα και απλά πράγματα, χωρίς να χάνω πολύτιμο χρόνο. Διαλέγω ένα όμορφο φόρεμα για μια βόλτα στην παραλία, φοράω το αγαπημένο κόκκινο κραγιόν μου και φτιάχνω τα μαλλιά μου σε κλάσματα δευτερολέπτου (με βοηθό το Mind Blowing Hairspray από τον Schwarzkopf). Κοιτάζομαι στον καθρέφτη, θυμάμαι μια αγαπημένη φράση από τον Ντοστογιέφσκι, «Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο», και χαμογελάω.