νεα χρονια
και τρεχω παλι
θα
χαραξω
πορειες
και δε θ' αφησω
γλιστερα ιχνη σαλιγκαριου
που θα γυαλιζουν
στο ημιφως
οι τροχιες μου
θα γραψουν
γραμμες σχεδον ευθειες
θα στησουν
ενα νεο καναβο
και η πολη
θα χωρεσει σε αυτον
η ποιητικη
της πολης
η oμονοια με τα πρεζακια της
να παιζουν
μεταξυ υλης και πνευματος
τα τρενα δονουν
το εδαφος
λιγοι βαστουν
στα ποδια τους
η σοφοκλεους
με τις πορνες ανηλικες
μαυρες καλλονες
σε λευκα φορεματα
σαν τη πρωτη μεταληψη
ιδρωσαν οι ιεραποστολοι,
ετρεξε αιμα απο τη πλατη τους
(μα παντα πριν το σπερμα)
οι αστεγοι στις γωνιες τους κρατουν
το επιπεδο να μη ξεφυγει
σα λεπτο μαντηλι
στον αερα
οι τραβεστι στη Συγγρου λυτρωνουν εμενα
και εσενα
από τις δικες μας αμαρτιες
με λιτανειες σε πενταθυρα που
αντανακλουν την αστρικη σκονη
θα τρεξω παλι
δεν εχω αλλο
και θα γραψω
για να διαβασεις
και να αναγνωρισω
το προσωπο μου
καθως κοιτας
στον καθρεφτη
ομορφος
(οπως δεν υπηρξα ποτε μου)
η νεα μας ηθικη
ολα γυριζουν σε μας
το περα ακομα αδηλωτο
ευτυχως
νεα χρονια
μεσα
απο την
ψυχη μου που ακουμπησε
αποληξεις
νευρων
ματωμενα
κυτταρα
θα διασταλω
στην
πρωτη μου εικονα
αυτην που ειδες πρωτα
και με αγαπησες
πισω απο ολα τα φωτα
που θα πυροβολουν το τερμα
καπου
εκει
καπου εκει
θα φτασουμε
"οχι ακομα!"
το τερμα
"μωρο μου"
ασε με να σε πω
και να κλαψω
ετσι οπως
εγω μπορω
(πια μονο ετσι)
σαν - εγω