Η Αθήνα πολύ ορθώς αποφάσισε να μην καταβάλλει σήμερα την δόση στο ΔΝΤ. Όπως πολύ ορθώς όλο το προηγούμενο διάστημα αντιστέκεται με επιμονή και με όσες δυνάμεις της έχουν απομείνει στο συστηματικό και χωρίς ίχνος ηθικού ενδοιασμού μπούλινγκ που της ασκείται από τους διεθνείς πιστωτές και εταίρους της. Είναι η πρώτη φορά την τελευταία πενταετία που ελληνική κυβέρνηση και Έλληνας Πρωθυπουργός δεν δέχονται με κλειστά μάτια παράλογες υποδείξεις και απαιτήσεις στις οποίες οι προκάτοχοί τους έσκυβαν υποτακτικά το κεφάλι οδηγώντας την χώρα σε κάτι χειρότερο από την χρεοκοπία: στον εξευτελιστικό αυτοεγκλωβισμό της σε ένα παιχνίδι που από το 2010 παίζεται με όρους έξωθεν εκβιασμών, τελεσιγράφων και απειλών απέναντι στους οποίους οι προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις ακολουθούσαν την στρατηγική του "yes man".
Στην διάρκεια αυτών των τελευταίων πέντε ετών κατά τα οποία η Ελλάδα μετατράπηκε από ισότιμη χώρα μέλος της ευρωζώνη σε αποικία των υποτιθέμενων εταίρων της, είναι η πρώτη φορά που μία ελληνική κυβέρνηση ορθώνει λόγο, αμφισβητεί, αντιπροτείνει, διαφωνεί ή ακόμα και διαπληκτίζεται δημόσια με τους ομοτράπεζούς της στην ευρωπαϊκή διαπραγματευτική αρένα. Κάνει δηλαδή όλα όσα υπό άλλες συνθήκες θα θεωρούνταν απολύτως φυσιολογικά να συμβαίνουν σε μία ανοιχτή και δημοκρατική Ένωση, τα οποία ωστόσο οι εγχώριοι αυτοαποκαλούμενοι "φιλοευρωπαϊστές" στην χώρα μας φθάνουν στο σημείο να τα θεωρούν ως κίνδυνο για την διατήρηση της θέσης της Ελλάδας στο ευρώ. Οι ίδιοι δηλαδή που ομνύουν στο κοινό ευρωπαϊκό όραμα, αμφισβητούν την έννοια της ισότητας και της δημοκρατίας, δύο συστατικά στοιχεία χωρίς τα οποία δεν μπορεί να υπάρξει όραμα, ούτε πολύ περισσότερο αυτό το όραμα να είναι κοινό και κατ' επέκταση ευρωπαϊκό. Αλλά αυτό είναι μία άλλη συζήτηση.
Είναι πιθανή η αναγκαιότητα μίας τέτοιας "επανεκκίνησης" των πάντων από το μηδέν, σίγουρα όχι χωρίς κόστος αλλά με την πιθανότητα βιώσιμης ανάκαμψης - που υπό τις σημερινές συνθήκες δεν υπάρχει στο τραπέζι
Γιατί επί του προκειμένου το ζητούμενο δεν είναι τι γνώμη έχουν αυτοί που καθημερινά δείχνουν με τις δημόσιες τοποθετήσεις τους να ανησυχούν περισσότερο για την εικόνα που σχηματίζει η Ελλάδα στα μάτια της Λαγκάρντ, του Σόιμπλε, της Μέρκελ ή του Γιούνκερ παρά για την ίδια σε τελική ανάλυση την βιωσιμότητα της κοινωνίας και του μέλλοντος της ίδιας της χώρας. Γι' αυτό και πιστεύω ότι ήταν σωστή κίνηση η μη πληρωμή της δόσης προς το ΔΝΤ, όπως θα είναι αντιστοίχως σωστή - και ενδεχομένως αποδειχθεί αναγκαία- η απόφαση για εδώ και τώρα πάγωμα της αποπληρωμής όλων των δόσεων που οφείλει η Ελλάδα στους διεθνείς πιστωτές της αν δεν επιδειχθεί πραγματική θέληση εκ μέρους τους να συνάψουν με την Αθήνα μία συμφωνία που δεν θα ικανοποιεί μονομερώς τις δικές τους ιδιοτελείς σκοπιμότητες. Και ποιες είναι αυτές; Όχι φυσικά τα ανέκδοτα που λένε δημόσια για επιστροφή της Ελλάδας στην ανάπτυξη και την δημιουργία θέσεων εργασίας.
Αυτό που θέλουν είναι να συνεχίσουν το ίδιο ξέπλυμα χρήματος που κάνουν τα τελευταία πέντε χρόνια από το 2010 όταν "μπούκωσαν" την Ελλάδα με δάνεια των ευρωπαϊκών λαών για να αποδεσμεύσουν τις τράπεζες τους από την μέχρι πρότινος εξάρτηση δανεισμού τους από την ελληνική οικονομία. Η Ελλάδα έφθασε σήμερα στο σημείο να παρακαλά για την επόμενη δόση όχι τόσο για να καλύψει τις ανάγκες επιβίωσής της αλλά ως επί το πλείστον για να επιστρέψει τα χρήματα αυτά πίσω στους δανειστές της για τους τόκους προηγούμενων δανείων που της δάνεισαν. Ήδη από το 2010 και 2011, πολλοί - και όχι προφανώς μόνον εγώ- είναι αυτοί που διατυπώσαμε δημόσια την άποψη ότι η Ελλάδα αργά ή γρήγορα θα αναγκαστεί εκ των πραγμάτων να χρεοκοπήσει ή ακόμα και να εγκαταλείψει το ευρώ με ιδία απόφαση των πολιτικών της ηγεσίων. Στην τελευταία παράγραφο του βιβλίου μου περιγράφω αυτό που ζούμε ως μία "βραδυφλεγή βόμβα που πετιέται από τον προηγούμενο στον επόμενο μέχρι τελικά να σκάσει στα χέρια εκείνου που θα επιλεγεί την κατάλληλη στιγμή ως το εξιλαστήριο θύμα για να επιβαρυνθεί με το έργο της αποχρέωσης ευθυνών και λαθών προσώπων εντός κι εκτός της χώρας".
Έχει έρθει η ώρα να συνειδητοποιήσουμε ότι η Ελλάδα θεωρητικά χρεοκόπησε πέντε χρόνια πριν και ότι πλέον το συνεχίζουμε να χορεύουμε με τους διεθνείς πιστωτές μας το ίδιο τανγκό της υποκρισίας δεν οδηγεί πουθενά. Στο μόνο που οδηγεί είναι διαρκείς πιστώσεις χρόνου για ένα επώδυνο γεγονός την αναγκαίοτητα τελικά του οποίου κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει. Γιατί κάθε "reset" είναι επώδυνο, απλά όσο το καθυστερείς ο πόνος που θα προκληθεί λειτουργεί πολλαπλασιαστικά.
Και σίγουρα για να κάνει "reset" μία χώρα, η χρεοκοπία είναι ένας δρόμος. Αρκεί βέβαια να είμαστε προετοιμασμένοι να τον διαβούμε. Ακόμα όμως κι αν δεν είμαστε, αυτό δεν άρει για την Ελλάδα την πιθανή αναγκαιότητα μίας τέτοιας "επανεκκίνησης" των πάντων από το μηδέν, σίγουρα όχι χωρίς κόστος αλλά με την πιθανότητα βιώσιμης ανάκαμψης στο μέλλον. Πιθανότητα η οποία υπό τις σημερινές συνθήκες δεν υπάρχει στο τραπέζι.