Πώς τα παιδάκια γίνονται κακά εξ απαλών ονύχων
Υποκριτές και άκαρδοι σαν το μπαμπά τους
_______________________
Πιστεύω ακράδαντα ότι το παιδάκι που μαθαίνει στο αναγνωστικό ότι ένα άλλο παιδάκι άνοιξε το παράθυρο του σπιτιού του και επέτρεψε σε ένα πουλάκι να μπει και να ξεχειμωνιάσει (λέγοντάς του μάλιστα "Μη φοβάσαι, σε αγαπούμε, μόλις περάσει ο χειμώνας θα φύγης"), όταν μεγαλώσει θα γίνει ένα πολύ κακό παιδάκι.
Διότι θα έχει διδαχθεί την υποκρισία ως κάτι που υπάρχει. Ως κάτι δεδομένο.
Διότι τα παιδάκια σαφώς γνωρίζουν ότι τα πουλιά δεν ξεχειμωνιάζουν σε σαλόνια, οπότε αυτό είναι ένα θλιβερό σχήμα λόγου, όχι και τόσο αθώο όσο φαίνεται -ένα σχήμα λόγου κενό νοήματος και κενό αισθήματος και κενό πράξεως.
Οι τύποι που μιλούν και γράφουν τέτοια αναγνωστικά, χέστηκαν βεβαίως για τα πουλάκια, χέστηκαν για τα παιδάκια, και τα σαλόνια τους έχουν τάξη μικροαστική.
Και τα παιδάκια που μεγαλώνουν με τέτοια αναγνωστικά γίνονται οι ελληνάρες που συναντάς, που άλλα λένε κι άλλα κάνουν. Άλλα λαχταράνε κι άλλα υποδύονται.
Γίνονται Γιάνης και Ζωή και Αλέξης και Βαγγέλης και Σταύρος και λοιποί.
Γίνονται πολιτικοί, ή κάτι σαν πολιτικοί.
Ο βούρκος της γης.