Κάποτε, πριν το ίντερνετ, όταν τα όρια του trash ήταν περισσότερο ευδιάκριτα και μπορούσες να ορίσεις πιο εύκολα τι είναι σκουπίδι και τι όχι, ο Λεβέντης ήταν ένας γραφικός τύπος που κανένας άνθρωπος με λογική δεν μπορούσε να τον πάρει στα σοβαρά. Ήταν ένα πρόσωπο τόσο φαιδρό που αισθανόσουν άβολα όταν τον άκουγες να μιλάει, ένας κακομοίρης που τον καλούσαν στο στούντιο και τον άφηναν να σχολιάσει μήπως και βγει λίγο γέλιο και ανέβει η τηλεθέαση. Και ήταν τόσο ελεεινά γραφικός που στο τέλος η απέχθεια που αισθανόσουν γινόταν για λίγο συμπάθεια, την ίδια συμπάθεια που αισθάνεσαι και για όλους αυτούς τους τύπους που καταγράφουν εν αγνοία τους σε άβολες καταστάσεις και τις ανεβάζουν στο YouTube. Αυτό κρατούσε μέχρι να τον ξαναδείς να ωρύεται στο γυαλί και να συνειδητοποιήσεις για άλλη μια φορά πόσο γελοίος είναι.
Δεν ξέρω τι έχει πάθει ο κόσμος ξαφνικά, άτομα σοβαρά που πίστευες ότι έχουν ένα στοιχειώδες γούστο ασχολούνται με τον Λεβέντη συνεχώς και αναπαράγουν κάθε βλακεία που λέει στο timeline τους. Κάνουν ολόκληρα ποστ για αυτόν και από κάτω έχουν 100 like (μπορεί και 200). Ίσως φταίνε τα απανωτά σοκ που έχουμε περάσει τα τελευταία χρόνια που είναι σαν μικρά εγκεφαλικά, αλλιώς δεν εξηγείται αυτό το παραλήρημα.
Με ενοχλεί να βλέπω ακόμα και χάριν αστεϊσμού ποστ για τον Λεβέντη, δεν μπορώ με τίποτα να χωνέψω το ότι έχει σχεδόν ηρωοποιηθεί ένα πρόσωπο που κάποτε ήταν συνώνυμο του γελοίου.
Δεν μπορείς να ασχολείσαι με ένα πρόσωπο -που το θεωρείς φαιδρό- χωρίς να σε μολύνει. Αυτή η εμμονή να βλέπεις τα πράγματα υπό το πρίσμα του ελαφρού (που ξαφνικά το βαφτίζεις σοβαρό) και να διαστρεβλώνεις την πραγματικότητα είναι ασθένεια, δεν προσφέρεται για πλάκα. Όπως δεν προσφέρεται για πλάκα πια ο Λεβέντης. Όταν ασχολείσαι με το φαιδρό γίνεσαι κι εσύ φαιδρός, full stop.
Είναι σαν τις εικόνες από αποκεφαλισμένα πτώματα που την πρώτη φορά που τις βλέπεις είναι σοκαριστικές, τη δεύτερη σχεδόν ανυπόφορες, την τρίτη ενοχλητικές, την τέταρτη άσχημες και την πέμπτη απλά εικόνες από αποκεφαλισμένα πτώματα (λίγο ακόμα να τις συνηθίσεις και θα τις κάνεις και wallpaper). Ή όπως η εικόνα του πνιγμένου παιδιού που στην αρχή σου προκαλούσε σφίξιμο στην καρδιά και λυγμό και στο τέλος κατάντησε να περνάει από το timeline και απλά να τη σημαδεύεις με τον κέρσορα μετρώντας τις διαφορετικές εκδόσεις της.
Πολλά έγραψα. Ήθελα απλά να πω ότι με ενοχλεί να βλέπω ακόμα και χάριν αστεϊσμού ποστ για τον Λεβέντη, δεν μπορώ με τίποτα να χωνέψω το ότι έχει σχεδόν ηρωοποιηθεί ένα πρόσωπο που κάποτε ήταν συνώνυμο του γελοίου.
Και μη μου πεις ότι είναι καλύτερος από αυτούς που είναι μέσα στη Βουλή και ξαναζητούν την ψήφο σου, γιατί αυτό κι αν δεν είναι δικαιολογία.