AΠΟ ΤΗ ΜΑΡΙΑ ΤΣΟΣΚΟΥΝΟΓΛΟΥ
Διαβαίνοντας τις περιστρεφόμενες πόρτες ενός πολυτελούς ξενοδοχείου στην καρδιά της βρετανικής μητρόπολης, του φημισμένου Cumberland, έχει πολλά πράγματα να χαζέψει κανείς: ευρύχωρες αίθουσες και φιλόξενους χώρους υποδοχής, εξυπηρετικούς υπαλλήλους και στιβαρούς βαλέδες, ένα διαρκές πήγαινε-έλα ανθρώπων, αποσκευών, χαιρετισμών και αποχαιρετισμών. Όμως, αυτός που κυρίως καλωσορίζει τους πλούσιους Άραβες με τις πολυπληθείς οικογένειές τους, τους Ρώσους μεγιστάνες με την κουστωδία τους, τους συνεσταλμένους Ιάπωνες ή τους θορυβώδεις Ισπανούς -και Έλληνες ενίοτε- είναι ένας διάσημος ένοικος, ο Τζίμι Χέντριξ, αυτοπροσώπως.
Το μεγάλο πορτραίτο του θρυλικού ροκ σταρ -του «μεγαλύτερου κιθαρίστα στην ιστορία της ροκ μουσικής», όπως τον έχει χαρακτηρίσει το Rock and Roll Hall of Fame- δεσπόζει απρόβλεπτα επιβλητικό στο κέντρο της φωτισμένης σάλας.
Ο λόγος είναι γνωστός: o Χέντριξ έκλεισε για τελευταία φορά, όπως αποδείχτηκε, ένα δωμάτιο στον 5ο όροφο του ξενοδοχείου, τον Σεπτέμβριο του 1970.
Εκεί, στην Brook St. θα ζήσει τα πιο δημιουργικά και γόνιμα καλλιτεχνικά χρόνια του. Θα είναι το καταφύγιό του, «το μοναδικό σπίτι που είχα ποτέ στη ζωή μου», θα πει ο ίδιος σε μια συνέντευξή του.
Το σπίτι της οδού Brook
Μπορεί το Cumberland Hotel να ήταν το αγαπημένο του ξενοδοχείο, όποτε ερχόταν στο Λονδίνο, αλλά οι δεσμοί του Χέντριξ με την πόλη χρονολογούνται αρκετά χρόνια πριν, όταν το 1966 έφτανε από τη Νέα Υόρκη στην βρετανική πρωτεύουσα, άσημος και άγνωστος ακόμη στο ευρύ κοινό.
Εκείνη την εποχή μια φίλη του έμενε σε ένα μικρό διαμέρισμα στο Σόχο και συγκεκριμένα στην οδό Brook St, 23. Εκεί, στην Brook St. θα ζήσει τα πιο δημιουργικά και γόνιμα καλλιτεχνικά χρόνια του. Θα είναι το καταφύγιό του, «το μοναδικό σπίτι που είχα ποτέ στη ζωή μου», θα πει ο ίδιος σε μια συνέντευξή του.
Λέγεται ότι ένας ακόμη λόγος που αγαπούσε αυτό το σπίτι ήταν όταν έμαθε ότι εκεί κατοικούσε και ο μεγάλος γερμανός συνθέτης του 18ου αιώνα, ο Φρίντριχ Χαίντελ. Σήμερα στην οδό Brook 23-25 τα σπίτια των δύο μουσικών λειτουργούν σαν Μουσεία.
Η σουίτα 5001
Το φθινόπωρο του 1970 ο Χέντριξ επέστρεψε για λίγο στο Λονδίνο. Θα έμενε στο Cumberland. Ήταν 6 Σεπτεμβρίου όταν έκλεισε μια σουίτα στο ομώνυμο ξενοδοχείο για δύο εβδομάδες.
Λίγες μέρες αργότερα, στις 11 Σεπτεμβρίου, στον 5ο όροφο, στο δωμάτιο 5001, έδωσε την τελευταία του συνέντευξη στον Κηθ Άλτμαν. Επτά ημέρες αργότερα το πρωί 18ης Σεπτεμβρίου 1970 πέθανε σε ένα φτηνό δωμάτιο ξενοδοχείου του Νότινγκ Χιλ, όπου έμενε μια γερμανίδα φίλη του. Από υπερβολική δόση βαρβιτουρικών. Ήταν 27 χρονών.
Σήμερα, το Cumberland έχει ανακαινίσει τη σουίτα 5001 και πλέον, το δημοφιλέστερο δωμάτιο ξενοδοχείου που υπάρχει στο West End είναι στην διάθεση όσων θέλουν να ζήσουν έστω και για ένα βράδυ την ψυχεδέλεια των 70s. Η τιμή για κάθε διανυκτέρευση κοστίζει γύρω στα 400 ευρώ και ίσως χρειαστεί κάποιος να επιδείξει υπομονή, αφού η αναμονή για την διαθεσιμότητα του συγκεκριμένου δωματίου μπορεί να μετράει μερικούς μήνες.
Ίσως αναρωτηθούν πολλοί αν αξίζει τον κόπο. Μήπως όλο αυτό δεν είναι παρά μια μακάβρια επιχείρηση κερδοφορίας, που άλλο δεν έχει παρά να εκμεταλλευτεί την μνημοσύνη και τον αγνό ενθουσιασμό των θαυμαστών. Ποιος ξέρει... Την απάντηση θα την δώσετε εσείς οι ίδιοι όταν, αφού καταφέρετε να κλείσετε την "Jimi Hendrix's Suite" και σταθείτε στο ψηλό παράθυρο με θέα τη βόρεια πλευρά του Χάιντ Πάρκ, ακούσετε τον μεγάλο κιθαρίστα να σας ψιθυρίζει:
Η ιστορία της ζωής, πιο σύντομη κι από ένα κλείσιμο του ματιού
Η ιστορία του έρωτα, ένα γεια κι ένα αντίο.
Μέχρι να συναντηθούμε ξανά*
* The story of Life
The story of life is quicker than the wink of an eye.
The story of love is hello and goodbye.
Until we meet again
Πρόκειται για μια στροφή από το τελευταίο ποίημα που έγραψε λίγο πριν τον θάνατό του.