Δύο είναι οι επικρατέστερες φήμες για το νησί της Αφροδίτης. Από τη μια «ζευγαρονήσι» – και ως θετικό και ως αρνητικό. Ρομαντικό, πανέμορφο (όχι που είμαι από κει, αλλά, ναι), με τις ωραιότερες παραλίες της Ελλάδας.
Σίγουρα θα ακούσετε και αλλού τα «best of»: το σεληνιακό τοπίο των λευκών βράχων του Σαρακήνικου που φιγουράρει στα μισά καλοκαιρινά βιντεοκλίπ, τα ηφαιστειογενή πετρώματα της Φυριπλάκας, το απροσπέλαστο από ξηράς Κλέφτικο. Μη φοβηθείτε τα καραβάκια για τον γύρο του νησιού: προφανή ναι, αλλά η μόνη λύση για τις δύσβατες, can't-miss παραλίες. Το Κλίμα φημίζεται για τα πολύχρωμα γραφικά «σύρματα» (αποθήκες+σπιτάκια για τις βάρκες), αλλά η δική μου καρδιά ανήκει for ever σ' αυτά του Φυροποτάμου, που είναι ένας παραλιακός οικισμός κλεισμένος σε κόλπο ανάμεσα σε βουνά, μ' ένα ξωκλήσι με τις πιο γκραν-γκινιόλ αιματοβαμμένες αγιογραφίες, έργο της Ουκρανής εικαστικού Χριστίνας Κατράκη. Για ερημικές καταστάσεις, σκαρφαλώστε πέρα απ' τα απόκρημνα βράχια στο Παλιοχώρι ή αναζητήστε τις απόμερες Τριάδες για να ζήσετε το δικό σας Blue Lagoon. Για ακόμα πιο ιδιαίτερες εξερευνήσεις, στις Θειάφες θα βρείτε Ιnstagram υλικό για μήνες στα εγκαταλελειμμένα θειωρυχεία, στην Αλογόμαντρα θα παραλιαστείτε σε σπηλιά κάτω από τη σκιά του βράχου-μισοφέγγαρο και στον Παπάφραγκα θα κατέβετε τα στενά σκαλάκια για μια φλοίδα παραλίας ανάμεσα σε πανύψηλες συμπληγάδες!
Μη σας φάει η αρμύρα όμως. Ντουσαριστείτε και σκαρφαλώστε στο Κάστρο για το ηλιοβασίλεμα –κάτι εκατοντάδες σκαλιά είναι μόλις από τα γραφικά σοκάκια της Πλάκας– ή κατεβείτε προς το Αρχαίο Θέατρο. Στον δρόμο έχετε τα μάτια σας ανοιχτά για Πόκεμον και τη γωνίτσα όπου ανακαλύφθηκε το άγαλμα της Αφροδίτης της Ντι Μάιλο. Για πιο σπάνια instamoments, οι Πλάκες έχουν in-scale ρέπλικες των Σταυρών του Γολγοθά (για reasons), και για πιο κουλτούρα, τα υπόγεια καταφύγια-σήραγγες του Β' Παγκοσμίου λειτουργούν πλέον ως πειραματικά installation spaces στο «Refuge Project».
Αν βράζει το αίμα σου, βέβαια, και θες να παρτάρεις... τράβα Μύκονο. Το καλύτερο που σου 'χω είναι τα ρομαντικά μπαράκια (Άκρη, Μικρό Καφέ) στην μπαλκονοπερατζάδα του Αδάμαντα με θέα στο λιμάνι, η Ουτοπία στην Πλάκα ή το παραλιακό Deep Blue στο Παλιοχώρι. Λες από τη βαρεμάρα να βγήκε η δεύτερη φήμη της Μήλου ως το νησί όπου «πάνε όλοι να χωρίσουν»; Βλακείες! Τα άλλα νησιά τις βγάζουν αυτές τις βρόμες.
Και να χώρισαν τίποτα γνωστοί σας, δεν ήξεραν προφανώς να ζήσουν τη ρομαντζίλα τους.Στις μεγάλες ανάγκες, υπάρχει πάντα το αλκοόλ στις ερημικές παραλίες (κλείσιμο ματιού) και το φαγητό. Το πολύ καλό και πολύ, πολύ φαγητό. Δεν είναι άδικες οι ουρές ως τον δρόμο στο #1 «Ω! Χαμός» με την παιχνιδιάρικη διακόσμηση – κάθε σπιθαμή τοίχου και καρέκλας γραμμένη με αποφθέγματα. Δοκιμάστε «σκορδολάζανα» στης Εργίνας (ανακατεύεις μόνος σου πελτέ με σκορδαλιά, σεφ), κεραμιδόπιτα στα Γλαρονήσια, κριθαρώτο σουπιάς στο Ενάλιον και τόνο tataki στον Γιαλό.
Αν ζεις, όπως κι εγώ, για το επιδόρπιο, το νησί θα σε φτιάξει πατροπαράδοτα. Πιταράκια θα βρεις παντού, αλλά αξίζει να ψάξεις παραπάνω γι' αυτά με την trademark γλυκιά κρεμώδη μυζήθρα. Το Γλυκό Κουφέτο του νησιού (από κολοκύθι και αμύγδαλα) το λένε και γαμόγλυκο γιατί σερβίρεται στους γάμους, αλλά εγώ το κοτσάρω εναλλακτικά στο τσιζκέικ μου. Για καρπουζόπιτα, γλυκιά και λαδερή, μην την πατήσεις με τις λεπτές μισοριξιές των τουριστικών. Ψάξε την αυθεντική, χοντρή και πρόστυχη με 2-3 εκατοστά πάχος στους φούρνους των πάνω χωριών. Πέρνα μια βόλτα από την Αγγελική για ευρηματικές γεύσεις παγωτό, στην Κιβωτό των Γεύσεων για πορτοκαλόπιτα και, όπως φεύγεις από το λιμάνι, δοκίμασε στου Ράπτη τα καλύτερα εκλέρ και κοκάκια του κόσμου όλου (σου μιλάει ο world expert). Πάρε και μια κούτα για Αθήνα. Όχι ότι θα επιζήσει ως εκεί, μόνο οι αναμνήσεις –και τα κιλά των διακοπών– θα αντέξουν.