Σε έναν τοίχο στο ανατολικό Λονδίνο, δύο γιγαντιαία κοράκια τσιμπολογούν και κοιτάζουν μέσα από μια τρύπα πάνω από δυο κορίτσια που παίζουν σκοινάκι. Αν πηδήξει πιο ψηλά, το παιδί ανάμεσά τους, θα γίνει λεία των γερακιών. Τα πουλιά περιμένουν.
Αυτή είναι μια τοιχογραφία από τον Mehdi Ghadyanloo, έναν Ιρανό καλλιτέχνη που ετοιμάζεται για την πρώτη του έκθεση στο Λονδίνο. Η γειτονιά που διάλεξε να κάνει το έργο του, φημίζεται για τις τοιχογραφίες της, όμως σπανίως βλέπουν κάτι τόσο απλό και καθαρό, συνήθως βλέπουν γκράφιτι τρίτης κατηγορίας.
Υπάρχουν πάνω από 100 τοίχοι στην πρωτεύουσα του Ιράν διακοσμημένοι με έργα του Ghadyanloo. Οι τοιχογραφίες του είναι τόσο δημοφιλείς, που υπάρχουν ακόμα και απομιμήσεις τους.
Ο Ghadyanloo χρησιμοποιεί ως τεχνική την οφθαλμαπάτη, το trompe l'oeil, την τεχνική που εφευρέθηκε στην Αναγέννηση. Είναι παράξενα σύλληψη και ποιητική. Με τα έργα του είναι γεμάτα τα μεγάλα κτίρια της Τεχεράνης.
Ο Ghadyanloo έχει περισσότερα κοινά με την μεταφυσική του ζωγράφου Τζιόρτζιο ντε Κίρικο παρά με αυτά που κάνει ο Banksy. Ωστόσο, όσον αφορά την επιτυχία του ως καλλιτέχνης του δρόμου, αυτός είναι αναμφίβολα ο Banksy της Τεχεράνης.
Υπάρχουν πάνω από 100 τοίχοι στην πρωτεύουσα του Ιράν διακοσμημένοι με έργα του Ghadyanloo. Οι τοιχογραφίες του είναι τόσο δημοφιλείς, που υπάρχουν ακόμα και απομιμήσεις τους.
Τα έργα του δεν είναι παράνομα σε μια χώρα που το γκράφιτι απαγορεύεται. Αντίθετα, του ανατέθηκε από την κυβέρνηση της πόλης για να τα ζωγραφίσει πριν από 9 χρόνια, όταν ο Δήμος της Τεχεράνης προκήρυξε ένα διαγωνισμό για καλλιτέχνες. «Η Τεχεράνη είναι μια πόλη με άδειους τοίχους», εξηγεί. Και εξακολουθεί να έχει περισσότερους από 5.000 τοίχους έτοιμους να βαφτούν.
Οι Τοιχογραφίες του Ghadyanloo στην Τεχεράνη ανοίγουν παράθυρα στον ουρανό. Τους βλέπει ως μια ουτοπική διαμαρτυρία κατά της ρύπανσης της πόλης και της αιθαλομίχλης. «Μερικές φορές το μόνο που έχουμε είναι γκρίζος ουρανός. Ήθελα να ζωγραφίζω ξαστεριά. Θα ήθελα Τεχεράνη να είναι όπως στα έργα μου.» Οι σκηνές του είναι ονειρικές και διφορούμενες, σαν σκηνές από άγραφα διηγήματα με νεράιδες να κρυφοκοιτάζουν μέσα από τις πύλες. Είναι μια νότα αισιοδοξίας, ένα χαμόγελο. «Αντίθετα, τα έργα που κάνω σε καμβά, είναι πιο εσωστρεφή. Πιο κοντά στον χαρακτήρα μου. Αλλά όταν κάνω έργα στο δρόμο νιώθω υπεύθυνος για τη δημόσια έκθεσή τους, για αυτό που αντιλαμβάνονται οι άλλοι».
Στους πίνακες του Ghadyanloo φαίνονται οι επιρροές του σουρεαλισμού. Ο Μαγκρίτ και ο Ερνστ αιωρούνται ως ιδέα. «Μεγαλώνοντας στη διάρκεια του πολέμου Ιράν-Ιράκ η εποχή είχε μια ισχυρή επίδραση πάνω μου. Ο πατέρας μου ήταν ένας στρατιώτης. Ήταν στην πρώτη γραμμή. Η μητέρα μου περίμενε να ακούσει καλές ειδήσεις από τον πατέρα μου. Νομίζω ότι είναι ένας από τους λόγους που έχω φόβο στη δουλειά μου. Πάντα υπάρχει ένα σκοτεινό σημείο στα έργα μου.»