Όπως οι περισσότερες γάτες, ο Μαξ είχε ένα μάγκικο περπάτημα. Αλλά επειδή ήταν ελαφρώς υπέρβαρος, ο 15χρονος γάτος ράτσας Μέιν Κουν είχε πρόβλημα στο να «πηδάει πάνω σε πράγματα», λέει η ιδιοκτήτρια του, καθώς τα παραπανίσια κιλά χειροτέρευαν την αρθρίτιδα του.
Τότε ήταν που η Jaime Wilson αποφάσισε ότι το κατοικίδιο της χρειαζόταν να κάνει δίαιτα: ούτε δύο κουταλάκια ξηρής τροφής το πρωί και άλλα τόσα πάλι τη νύχτα, μαζί με μία μεγαλύτερη μερίδα τροφής σε κονσέρβα, μία φορά την ημέρα, και ένα πρόγραμμα άσκησης που συμπεριλάμβανε διάδρομο και τρέξιμο ανάμεσα σε κοντάρια.
«Πέθαινε της πείνας» παραδέχεται η κ.Wilson. Αλλά μετά από έξι μήνες «ήταν πια πολύ κομψός και αδύνατος» λέει η ίδια η κα Wilson, η οποία εργάζεται στο Μικρό Νοσοκομείο για Ζώα του Πανεπιστημίου της Φλόριντα. «Το να μην έχει αυτά τα έξτρα κιλά ήταν καλό για τις αρθρώσεις του».
Ο Σύλλογος για την Πρόληψη της Παχυσαρκίας στα Κατοικίδια (Association for Pet Obesity Prevention) υπολογίζει πως στις ΗΠΑ, οι κτηνίατροι έχουν καταγράψει πάνω από 100 εκατομμύρια σκύλους και γάτες ως υπέρβαρους ή παχύσαρκους, από τα 20 εκατομμύρια περισσόρα κατοικίδια δηλαδή από την τελευταία καταγραφή που έγινε πριν από πέντε χρόνια.
Ακόμα χειρότερα, πολλοί ιδιοκτήτες δεν καταλαβαίνουν τη σοβαρότητα τους ζητήματος, θεωρώντας πως το γεγονός ότι τα κατοικίδια τους έχουν παχύνει δεν έχει μεγάλη σημασία, ή ακόμα ότι αυτό τα κάνει «χαριτωμένα» λέει ο Δρ Justin Schmalberg, στο κτηνιατρικό τμήμα του Πανεπιστημίου της Φλόριντα. Και συνεχίζει λέγοντας πως τα ζώα που βλέπουμε στα σόου, και συνήθως αποτελούν μοντέλα προς μίμηση, τείνουν συνήθως να είναι πιο στρουμπουλά.
«Από την μία, είναι θέμα αντίληψης» λέει ο Δρ. Schmalberg. «Γενικά ο κόσμος είναι πιο ανεκτικός με τα υπέρβαρα ζώα απ' ότι με τα αδύνατα. Δεν υπάρχει αυτό το στίγμα στα ζώα όπως με τους υπέρβαρους ανθρώπους».
Όμως η παχυσαρκία και οι συνέπειες του υπερβάλλοντος λίπους μπορούν να προκαλέσουν πολλά προβλήματα. Η εξάμηνη περίοδος που πέρασε για να φτάσει ο Μαξ για να έχει ένα πιο υγειές βάρος μείωσε το ρίσκο ενός ινσουλινοεξαρτώμενου διαβήτη, το κοινότερο πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζουν οι κτηνίατροι στις υπέρβαρες ή παχύσαρκες γάτες.
Οι υπέρβαροι σκύλοι σπάνια αναπτύσσουν αυτή τη μορφή διαβήτη, λένε οι κτηνίατροι, αν και οι ράτσες μεγαλύτερων σκύλων συχνά αντιμετωπίζουν τραύματα στις αρθρώσεις λόγω υπερβολικού βάρους, ενώ μικρότεροι σκύλοι έχουν αναπνευστικά προβλήματα ιδιώς αν καταρρεύσουν οι αναπνευστικές οδοί.
Μαζί με τον διαβήτη και την αρθρίτιδα, το επιπλέον βάρος αυξάνει και τον κίνδυνο για παθήσεις στο συκώτι και στα νεφρά, υψηλή αρτηριακή πίεση, καρδιακή ανεπάρκεια ακόμα και κάποιους καρκίνους. Επιπλέον, μία ευρέως διαδεδομένη μελέτη για τα λαμπραντόρ ριτρίβερ βρήκε ότι ακόμα και οι σκύλοι που δεν είναι πάρα πολύ υπέρβαροι έχουν μικρότερο προσδόκιμο ζωής απ' ότι οι αδύνατοι σκύλοι.
Η στείρωση επίσης μειώνει τις ενεργειακές ανάγκες ενός ζώου κατά ένα τρίτο, λέει ο Δρ, Schmalberg, οπότε τότε πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στην διατήρηση του σωστού βάρους για το ζώο.
Αλλά οι κτηνίατροι ξεχωρίζουν τον υπερσιτισμό ως τον κυριότερο παράγοντα της παχυσαρκίας των ζώων. Δίνοντας στα ζώα εύκολη πρόσβαση στο φαγητό μέσα στο σπίτι αυτό μπορεί εύκολα να οδηγήσει σε ανεπιθύμητο βάρος, όπως και η υπερκατανάλωση παχυντικών λιχουδιών. Αν προσθέσουμε και τα μικρά παιδιά στην όλη κατάσταση, τα οποία θα ταΐζουν κρυφά τα ζώα, τότε η κατάσταση γίνεται ακόμα χειρότερη λέει η κτηνίατρος Δρ. Sarah Nord. «Σίγουρα δεν είναι κάτι το ασυνήθιστο» λέει γελώντας.
Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν τα κατοικίδια τρώνε όταν έχουν στρες, όπως θα έκαναν για παράδειγμα οι ιδιοκτήτες τους. «Από την εμπειρία μου, όταν τα ζώα είναι στρεσαρισμένα τείνουν να αποφεύγουν το φαγητό. Αλλά δεν υπάρχει επιστημονική μελέτη πάνω σε αυτό» λέει η Nord.
«Τα κατοικίδια δεν ανοίγουν μόνα τους το ψυγείο» οπότε ίσως είναι οι ιδιοκτήτες αυτοί που είναι στρεσαρισμένοι όταν τα ταΐζουν λέει η Δρ. Linder. «Η έννοια του φαγητού και της αγάπης είναι στενά συνδεδεμένες και αυτό είναι κάτι που πρέπει να τεθεί υπό συζήτηση».
Κάποιοι κτηνίατροι προσπαθούν να ωθήσουν την βιομηχανία τροφών για κατοικίδια στην αναγραφή περισσότερων πληροφοριών στις ετικέτες των προϊόντων τους, όπως τις θερμίδες ανά μερίδα- κάτι που θα βοηθήσει στον έλεγχο βάρους των κατοικίδιων. Όμως υπάρχουν και άλλοι που λένε ότι αυτά τα στοιχεία με τα μικρά γράμματα πάνω στις συσκευασίες δεν βοηθούν καθώς οι θερμιδικές ανάγκες που έχει το κάθε ζώο διαφέρουν ανάλογα με τη ράτσα και το τρέχον βάρος του κάθε ζώου.
Με στοιχεία από το άρθρο με τίτλο Our fat pets που δημοσιεύτηκε στους New York Times.