Το φαγητό που μου φέρνει δάκρυα στα μάτια είναι κάθε φαγητό που αναλαμβάνω να μαγειρέψω – απελπισίας και άγχους μιας άσχετης. Αλλά υπάρχει κι ένα φαγητό που δεν ξέρω αν το φτιάχνει κανείς ακόμα –εδώ που τα λέμε, δεν ξέρω αν το έφτιαχνε ποτέ κανένας άλλος εκτός από τη μαμά μου–, που μου φέρνει δάκρυα στα μάτια, είμαι δεν είμαι σε διάθεση μελό. Από εκείνα που τα λέμε δάκρυα ευτυχίας και νοσταλγίας, όταν είμαστε σε διάθεση μελό.
Δεν σκέφτηκα ποτέ να τη ρωτήσω πώς της ήρθε, ποιος της τη σφύριξε αυτήν τη γευστική τελετουργία που μας πρόσφερε κάθε πρωί, πολύ πρωί, αξημέρωτα θαρρώ, τα Χριστούγεννα. Μόλις ο άθεος μπαμπάς επέστρεφε από τη γειτονική εκκλησία κι εμείς ξετρυπώναμε τα δώρα μας στο κάτω μέρος των κρεβατιών μας, κάτω από τα σκεπάσματα (έτσι το 'χαμε στην Καλαμάτα, ο Αϊ-Βασίλης ήταν χριστουγεννιάτικος), στρωνόμαστε στο μεγάλο τραπέζι της κουζίνας. Εγώ και οι αδελφές μου, που πρωινό δεν μάθαμε ποτέ, ορμάγαμε με βουλιμία στα πιάτα μας. Τίγκα σε μια κατακίτρινη, φουσκωτή ομελέτα, σπαρμένη με συκωτάκια. Τι συκωτάκια, θα σας γελάσω. Έχουν οι γαλοπούλες συκωτάκια; Δεν ξέρω και ούτε με ενδιαφέρει να μάθω. Γιατί το χριστουγεννιάτικο breakfast μας ήταν καθεστώς. Δεν επιδεχόταν ρεπορτάζ. Είχε την εγκυρότητα του δέντρου, των καλάντων, των καινούργιων ρούχων, του «κρύο έξω, μέσα θαλπωρή», των καλικάντζαρων. Της οικογένειας. Της γιορτής.
Δεν δοκίμασα ποτέ να τη φτιάξω αυτήν τη χριστουγεννιάτικη ομελέτα με τα συκωτάκια. Δεν νομίζω, πάντως, ότι η μαμά μου, που ψιλοβαριόταν, κι ας μην το έλεγε, τη μαγειρική, έκανε τίποτα σοφά πράγματα. Τηγανίζουμε τα συκωτάκια, χτυπάμε τα αυγά, τελειώσαμε. Μπορεί, πάλι, να μην ήταν καν δική της έμπνευση η συνταγή, αλλά του μπαμπά, που είχε αναλάβει, ως γιατρός, να μας κάνει γερές και δυνατές με διάφορα κόλπα – θυμάμαι τότε που λέγανε ότι το συκώτι κάνει καλό. Πού; Θα σας γελάσω. Για ένα πράγμα έχω μετανιώσει. Που δεν φρόντισα κι εγώ να προσθέσω στο χριστουγεννιάτικο ρεπερτόριο του σπιτιού μου, που το τιμώ μετά μανίας, ένα πιάτο κατακίτρινη, φουσκωτή ομελέτα με συκωτάκια για το παιδί μου. Ποτέ δεν είναι αργά.
Η Bένα Γεωργακοπούλου είναι δημοσιογράφος.