Θυμάστε αυτό το αθάνατο ελληνικό αστείο στις μεγάλες, οικογενειακές συνευρέσεις, μ' εκείνο το τραπέζι όπου κάθονται όλα τα πιτσιρίκια και τον ανεπανάληπτο θείο με την κλασική ατάκα «εγώ θα κάτσω με τη νεολαία»; Το Λονδίνο έγινε κατά το ήμισυ ένας τέτοιος θείος την Εβδομάδα Μόδας που μόλις πέρασε.
Ενώ που λέτε η Νέα Υόρκη επέδειξε μεγάλο swag, με ολόκληρη Rihanna να σπάει ταμεία και μια συλλογή που μου φάνηκε τόσο ακαταλαβίστικη όσο χρειάζεται για να ξετρελαθούν τα 20χρονα, λίγες μέρες μετά το Λονδίνο, η Μέκκα της δημιουργικότητας και του νέου ταλέντου, το καλύτερο πράγμα που πρόσφερε σε επίπεδο fashentertainment ήταν η επίδειξη του Tommy Hilfiger. Αν έχουμε το θεό μας, δηλαδή!
Βέβαια, ο θείος –ο Tommy Hilfiger− χαζός δεν είναι. Όλο το Hadidέικο έφερε στην πασαρέλα του, μαζί με τα εκατομμύρια followers τους. Έκανε την επίδειξη ανοιχτή προς όλους, με εισιτήριο δηλαδή. Έκανε '90s αναφορές που είναι το καλύτερο γι' αυτούς που γεννήθηκαν στα '90s και εφιάλτης για όλους τους υπόλοιπους. Έκανε κομμάτι της συλλογής άμεσα διαθέσιμο προς online πώληση. Με λίγα λόγια, ο θείος όχι μόνο κάθισε στο τραπέζι με τη νεολαία, πήρε και το τραπέζι για πάρτη του. Αλλά, όπως με όλα τα πράγματα, το ταμείο στο τέλος και τ' ανίψια θα δείξουν αν θα ξαναζητήσουν του θείου να κάτσει στο τραπέζι τους.
Ο άλλος θείος που πήγε να κάτσει στο ίδιο τραπέζι με τη νεολαία ήταν ο Giorgio Armani. Θέλοντας να επαναλανσάρει τη σειρά Emporio Armani, την πήρε στο Λονδίνο, ξανάφτιαξε την μπουτίκ, έκανε την επίδειξη, έκανε ένα μεγαλειώδες πάρτι και μείναμε με τη χαρά. Η συλλογή, όλη βασισμένη σε παστέλ αποχρώσεις, άφησε τους πάντες μουδιασμένους με το άχαρο αποτέλεσμα, να μιλάνε μόνο για το πάρτι και όχι για τα ρούχα. Ίσως κι εγώ, αν ήμουν σπουδαία στο Λονδίνο, το ίδιο να έκανα, αφού πρώτα κάνω τον σταυρό μου και μετά λέω Giorgio Armani – αλήθεια, τόσο σεβασμό του 'χω, τέλος πάντων.
Προχωράμε προς το καθιστικό και πάμε στη θεία που όλες θέλουμε να 'χουμε τα ρούχα της και, φυσικά, μιλάμε για την Nτονατελάρα. Η συλλογή Versus, η νεανική πάλι σειρά του οίκου Versace, ήταν τόσο όσο, μετρημένη, φρέσκια, κουβάλαγε μια μαγκιά χωρίς να σ' την τρίβει στη μούρη. Ωραιότατα!
Φτάνουμε τώρα στο βαρύ πυροβολικό, στα ιερά και όσια, στα λατρευτικά αντικείμενα των Βρετανών. Η συλλογή του οίκου Burberry είχε ένα πράγμα που αγαπώ πολύ, τη μουσική των Pet Shop Boys. Αλλά ήταν και ωραία πασαρέλα, με άξιο styling και την επιστροφή του καρό Burberry που τώρα δα που μιλάμε μια θεία μας το ψωνίζει τυπωμένο σε καροτσάκι για τη λαϊκή. Δεν ξέρω ακριβώς πώς η συλλογή αυτή θα ανανεώσει το αγοραστικό ενδιαφέρον, αλλά θέλω να δω τι θα γίνει.
Και αφού αφήσαμε τις θείες, τους θείους και το βαρύ πυροβολικό, ας μιλήσουμε για τους γοητευτικούς μακρινούς συγγενείς. Εκείνους που έχουν ζήσει τη ζωούλα τους και τους φαίνεται, έχουν ένα γάργαρο γέλιο, μυρίζουν εξωτικά και οικεία μαζί και κρατάνε μια περίεργη εκκεντρικότητα που μας μένει για πάντα. Ο Christopher Kane, o οίκος Erdem, η Roksanda, άνοιξαν τις πόρτες σε αυτούς τους θείους και θείες με ρούχα πιο μπουρζουά από ποτέ, αλλά τόσο εξεζητημένα, όσο μονάχα αυτοί μπορούν. Επειδή είναι έξυπνοι, άνοιξαν τις πόρτες τους σε μεγαλύτερες ηλικίες και μεγαλύτερα πορτοφόλια, παραμένοντας πιστοί σε αυτά που πρεσβεύουν.
Στο ενδιάμεσο βάζω άνω τελεία και πιάνω το αιώνιο outsider, τον underground άνθρωπο που όλοι οι underground σέβονται και κοιτάζουν σαν Παναγιά. Ο Gareth Pugh πήρε το μεγαλύτερο σινεμά του Λονδίνου για την επίδειξη/περφόρμανς του, όπου πρόβαλε ένα αιματηρό, μακάβριο, ζόρικο φιλμ σε σκηνοθεσία του Nick Night. Το βίντεο μιλούσε για τη γέννηση και τη δημιουργία. Οι εικόνες ήταν μαγικές και τεράστιες, αλλά πολλοί δεν άντεξαν καν να δουν, για να οδηγηθούν μετά στη γνωστή κουβέντα –που είναι η δεύτερη χειρότερη για μένα μετά τη λέξη «stylish»− «η μόδα είναι τέχνη» και κάπου εδώ εγώ αποκοιμιέμαι. Το πάρα πολύ περίεργο ήταν πως η συλλογή του ήταν απείρως επιβλητική και αβανγκάρντ, αλλά πολύ εύκολη στο μάτι.
Κάπως έτσι τέλειωσε η Εβδομάδα Μόδας στο ζαλισμένο από το Brexit Λονδίνο, καθώς όλοι τρέχουν στο αληθινό Πάρτι με Π κεφαλαίο, στο Μιλάνο δηλαδή, όπου μεγάλα πράγματα έχουν συμβεί ήδη. Ο Gucci έδειξε τη συλλογή του και από χθες όλοι οι fashionistas (πόσο εκνευριστική λέξη) τηρούν αυστηρό πρωτόκολλο Στανίση μερακλωμένοι, τραγουδώντας «σ' έχω κάνει Θεό». Ήταν όμως μια καταπληκτική συλλογή. Έχει στοιχεία που μπορούμε να συζητάμε για μέρες και όλοι οι υπόλοιποι να βαριούνται στο τραπέζι (μου έχει συμβεί), το πιο σημαντικό απ' όλα όμως, δηλαδή αυτό που θ' αλλάξει λίγο τα πράγματα, είναι το πώς με αυτήν τη συλλογή επανέφερε μάλλον και επισήμως τη λατρεία του logo, πράγμα τόσο φυσικό και σατανικά μεγαλειώδες: ουσιαστικά κάνει τον κόσμο που μαγεμένος παρακολουθεί τα ρούχα του να γίνεται εικονολάτρης για πάρτη του. Να θυμίσω πως η τελευταία φορά που ο κόσμος τρελάθηκε με τα logos ήταν τα '90s και τα πρώτα '00s, που τότε έδειχναν κύρος και χρήμα, γκλάμουρ, πρώτο τραπέζι πίστα στα μπουζούκια και Paris Hilton. Τι μπορεί να πρεσβεύουν σήμερα;
Αφήνω αυτή την ερώτηση να τη σκεφτείτε, καθώς η πολυαναμενόμενη Εβδομάδα Μόδας στο Μιλάνο ξεκινά και να θυμάστε: δεν είναι Τζι-όρτζι-ο Αρμάνι, αλλά ΤΖΙΟΡΤΖΙΟ, όλο ενωμένο. Άιντε!