Αγαπημένη φίλη από το δημοτικό. Η πιο όμορφη της τάξης μας. Με το που σε έβλεπε, σου κόβονταν τα πόδια. Ακόμα το θυμάμαι το συναίσθημα. Εδώ και χρόνια βρεθήκαμε στο FB κι έχουμε γίνει ξανά κολλητοί.
Με παίρνει χθες τηλέφωνο. Για κάποιον λόγο δεν απάντησα. Όταν είμαι διακοπές με τα κορίτσια, συνήθως το τηλέφωνο είναι χαμηλωμένο. Μου πήρε χρόνια να μάθω να χαμηλώνω το τηλέφωνο όταν οι στιγμές είναι ιερές. Της στέλνω μήνυμα ότι θα την πάρω σήμερα.
Στον γυρισμό από τα Ζαγοροχώρια την πήρα. Απάντησε.
«Τι κάνεις, αγάπη μου;»
Η γλώσσα πλάθει το συναίσθημα, αλλά και τα συναίσθημα τη γλώσσα. Κάτι σαν την κότα και το αυγό. Ποτέ δεν θα μάθεις ποιο βγήκε πρώτο.
«Σε είδε ένας μαθητής μου έξω από τον Ναό της Αγίας Παρασκευής στο Μονοδένδρι. Αυτό πήρα να σου πω».
«Ρε Σοφάκι, με τόσους μαθητές που έχεις, δεν γίνεται να μην πέσω πάνω και σε κάποιον» της κάνω χαμογελώντας.
Με γουστάρω όπως είμαι. Μεγάλη ιστορία να σε γουστάρεις όπως είσαι. Τότε μόνο σε γουστάρεις. Τότε μόνο είσαι φιλαράκι σου. Διαφορετικά, είσαι εχθρός σου. Κι άμα είσαι εχθρός σου, χέσ' τα κι άσ' τα, φιλαράκι.
Η Σοφία, εκπαιδευτικός. Όταν είχα πάει στην Κω να τη βρω, όπου κι αν πηγαίναμε, παιδιά την αγκάλιαζαν. Κυρία, κυρία! Τη ζήλεψα. Το ζηλεύω το επάγγελμα του εκπαιδευτικού. Δεν είναι επάγγελμα. Λειτούργημα είναι. Διαμορφώνει ψυχές. Πλάθει χαρακτήρες. Σμιλεύει ζωές. Το θεωρώ ιερό κι έχουμε πολλούς εκπαιδευτικούς στη χώρα μας που το τιμούν.
«Τι σκαρώνεις, Σοφάκι;» συνεχίζω.
Η Σοφία, από τα πιο δραστήρια άτομα που θα συναντήσεις.
«Πολλά. Όσον αφορά την πεζοπορία αυτό, όσον αφορά τη φωτογραφία το άλλο, όσον αφορά το άλλο εκείνο». Ατέλειωτη η λίστα.
«Σοφάκι, είσαι παράδειγμα για όλους μας».
«Μου αρέσει αυτό που κάνω. Μέσα από όλες αυτές τις δραστηριότητες καλύπτω τα κενά μου».
«Πώς το είπες το τελευταίο, Σοφάκι;»
«Καλύπτω τα κενά μου».
Αυτές τις ατάκες τις τσακώνω σαν κομμάτια από χρυσάφι στην άμμο. Αυτά που σκαλώνουν στο κόσκινο.
«Καλύπτω τα κενά μου». Τέσσερις λέξεις, μια ζωή. Μπορεί και περισσότερες.
Δεν ξέρω κανέναν που να μην έχει κενά.
Ξέρω όμως κάποιους που τα αποδέχονται και άλλους που δεν τα αποδέχονται.
Οι πολλοί δεν τα αποδέχονται. Για την ακρίβεια, τα πολεμάνε. Τα ξορκίζουν. Μαζί και τον εαυτό τους. Βλέπεις, τα κενά σου είναι ο εαυτός σου. Πάντα ήταν και πάντα θα είναι. Τα κενά σου είσαι εσύ. Εσύ, χωρίς κενά, δεν είσαι εσύ. Θα ήσουν άλλος. Οι πολλοί τα θεωρούν σκουπίδια στο σαλόνι τους. Λεκέ στα γυαλιά τους. Ξεραμένες βρομιές στη λεκάνη τους.
Νομίζω ότι η μεγαλύτερη ανεπάρκεια με την οποία μας μεγάλωσαν είναι ότι είμαστε ανεπαρκείς. Μας έμαθαν ότι είναι το τρωτό μας σημείο. Η αχίλλειος πτέρνα μας. Κι όμως, είναι το ομορφότερο σημείο μας. Αυτό που θα πλήρωνες όλα τα λεφτά του κόσμου για να σου χαρίσουν. Για να ξεχωρίζεις.
Η ανεπάρκειά σου είναι τα χρώματα στον πίνακά σου. Οι αφροί στη θάλασσά σου. Οι ραγάδες στο κορμί σου. Οι ρυτίδες στο πρόσωπό σου. Μην πας να τις καλύψεις. Μόνο να τις αγαπήσεις.
Στα δικά μου χρόνια μας μάθαιναν ότι αυτοεκτίμηση είναι η ανάγκη μας να είναι όλα τέλεια. Να είμαστε αψεγάδιαστοι. Να μην κάνουμε λάθη. Να είναι κάτασπρο το πανί μας. Αστραφτερό. Χωρίς ούτε ίχνος από λεκέ. Ούτε τόσο δα μικρό. Να είμαστε μονίμως ο Σούπερ Γκούφη. Να βρίσκουμε συνέχεια μαγικά φιστίκια. Και πού διάολο να τα βρεις τα ρημάδια. Όλα τα φιστίκια του κόσμου δεν θα σου έφταναν να καλύψεις την τελειομανία σου. Εξάρτηση είναι η τελειομανία. Ρουφήχτρα. Σ' τα ρουφάει όλα. Εθισμός. Ηρωίνη. Σου κλέβει τη χαρά, μαζί και τη ζωή σου.
Κι όμως, αυτοεκτίμηση είναι να με αποδεχτώ όπως είμαι. Ατελή. Εννοείται, θέλω το καλύτερο. Δεν το έχω όμως ανάγκη. Με γουστάρω όπως είμαι. Μεγάλη ιστορία να σε γουστάρεις όπως είσαι. Τότε μόνο σε γουστάρεις. Τότε μόνο είσαι φιλαράκι σου. Διαφορετικά, είσαι εχθρός σου. Κι άμα είσαι εχθρός σου, χέσ' τα κι άσ' τα, φιλαράκι.
Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο στον κόσμο από την αυτοεκτίμηση. Τίποτα.
Και τι είναι τελικά αυτοεκτίμηση;
Να αγαπάς τα κενά σου.
Αυτό είναι αυτοεκτίμηση.