Δεν έχει ουσία να περιγράψω γιατί δεν περάσαμε φέτος στον τελικό της Eurovision. Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία να αναφερθώ εκτενώς ούτε στη σκιώδη και άνευ ψηφοφορίας «επικράτηση» την τελευταία στιγμή του τραγουδιού της Γιάννας Τερζή, λόγω γραφειοκρατικού εμποδίου στις δισκογραφικές που εκπροσωπούσαν τις άλλες δύο συμμετοχές του ελληνικού τελικού, ούτε στη φτηνή, ανέμπνευστη παρουσίασή μας στον χθεσινό ημιτελικό.
Διαγωνισμός τραγουδιού είναι, κιτς πανηγύρι για πολλούς, οπότε ας υποθέσουμε ότι όντως η συμπαθέστατη, κατά τα λοιπά, Γιάννα Τερζή έκανε ό,τι μπορούσε με τα μέσα που της παρείχαν.
Αυτό που έχει πραγματικά νόημα είναι να ειπωθούν δυο πράγματα για τις μεθόδους της ΕΡΤ, με αφορμή τον συγκεκριμένο διαγωνισμό, μιας ΕΡΤ που βαδίζει από το κακό στο χειρότερο, μιας ΕΡΤ που το πρόγραμμά της δεν αφορά κανέναν και το πληρώνουμε αδρά όλοι μας, δυο πράγματα που κατά βάση είναι πλέον γνωστά, όμως εν προκειμένω, θεωρώ απαραίτητο να τα κοινοποιήσω, επειδή αφορούν εμένα προσωπικά, αλλά και το Μέσο που εργάζομαι εμμέσως.
Μπορεί ο διατεταγμένος μεσαίωνας μέσα στον οποίο ζουν και εργάζονται κάποιοι υπάλληλοι της ΕΡΤ και η προσπάθεια για καθημερινή προπαγάνδα υπέρ της κυβέρνησης να μην τους επιτρέπουν καν να γνωρίζουν ότι είμαστε το πρώτο μεγάλο site στην Ελλάδα που κάλυψε τη Eurovision όπως της ταιριάζει: με χιούμορ και live blogging, fun περιγραφές χωρίς σοβαροφάνεια, σαν ένα μεγάλο πάρτι με φίλους.
Οι αιτήσεις για τις δημοσιογραφικές διαπιστεύσεις του διαγωνισμού της Eurovision γίνονται μέσω επίσημης πλατφόρμας της EBU, της Ευρωπαϊκής Ραδιοτηλεοπτικής Ένωσης που τη διοργανώνει, σε συνεργασία με τα κρατικά κανάλια της κάθε χώρας. Η EBU παρέχει συγκεκριμένο αριθμό διαπιστεύσεων ανά χώρα κι από εκεί και πέρα ο εκάστοτε εθνικός φορέας τις μοιράζει κατά το δοκούν.
Η LiFO έκανε φέτος για πρώτη φορά αίτηση για διαπίστευση, μέσω εμού, που ούτως ή άλλως είχα σχεδιάσει εδώ και καιρό ταξίδι στη Λισαβόνα τις ημέρες του διαγωνισμού. Η αίτηση ήταν εντός προθεσμίας, έγινε τις πρώτες μέρες που άνοιξε η σχετική πλατφόρμα και απορρίφθηκε έπειτα από εβδομάδες με αυτοματοποιημένο μήνυμα.
Ακολούθησε ένας πραγματικός αγώνας για να έρθουμε σε επαφή με τους υπεύθυνους της ΕΡΤ και να λάβουμε μια επίσημη εξήγηση για τους λόγους της απόρριψης. Μασημένα λόγια για «πάρα πολλές φετινές αιτήσεις» ήταν η αρχική τους αντίδραση, που φυσικά θα ήταν κάπως κατανοητή αν δεν γνωρίζαμε ότι διαπιστεύσεις έχουν δοθεί μέχρι και σε συναδέλφους από web radios, σε bloggers και σε δημοσιογράφους που αρθρογραφούν σε Μέσα σχεδόν άγνωστα στο κοινό, με ελάχιστη επισκεψιμότητα.
Ωστόσο κρίθηκε σωστό να μη δοθεί διαπίστευση στη LiFO των 4 εκατομμυρίων μοναδικών μηνιαίων επισκεπτών και να μη δοθεί καμία εξήγηση επ' αυτού.
Η εμφάνιση της Ελένης Φουρέιρα στον χθεσινό ημιτελικό
Για διαφάνεια, προφανώς, ούτε λόγος, καθώς η ΕΡΤ δεν ανακοινώνει επίσημα τη λίστα των δοθεισών διαπιστεύσεων. Συνεπώς, το «να βολέψουμε, μωρέ, τα φιλαράκια μας, να πάνε ένα τσάμπα ταξιδάκι», η τυπική και χρόνια παθογένεια του ελληνικού δημοσίου στάθηκε ισχυρότερη από την όποια επιδραστικότητα και δημοφιλία ενός Μέσου.
Βέβαια, ο κύριος Παναγιώτης Τσολιάς, Διευθυντής Εταιρικής Επικοινωνίας της ΕΡΤ και αρχηγός της ελληνικής αποστολής με είχε αρχικά καθησυχάσει ότι το ζήτημά μου «θα λυθεί», έπειτα από σχετικό μου mail στην EBU που ακολούθησε μετά από μία εβδομάδα προσπαθειών να επικοινωνήσουμε μαζί του, κατά τη διάρκεια της οποίας μας αγνοούσε επιδεικτικά.
Στη συνέχεια, φυσικά, εξαφανίστηκε – υποθέτω λόγω φόρτου εργασίας, μια και αυτή η εβδομάδα όντως έχει δουλειά (και τηλεθέαση) για την ΕΡΤ.
Μπορεί να φταίνε οι φορές που η LiFO έχει στηλιτεύσει τις πρακτικές και την κατάντια της ΕΡΤ. Μπορεί να φταίει το προ διμήνου άρθρο μου όπου εξηγούσα γιατί πιστεύω ότι θα νικήσει το Ισραήλ, χωρίς να κάνω κάποια σχετική αναφορά ή υποστήριξη στην ελληνική συμμετοχή.
Μπορεί να με πέρασαν για ανθέλληνα Σιωνιστή. Μπορεί να μην τους άρεσε απλά η φάτσα μου στη φωτογραφία που έστειλα για τη διαπίστευση.
Μπορεί ο διατεταγμένος μεσαίωνας μέσα στον οποίο ζουν και εργάζονται κάποιοι υπάλληλοι της ΕΡΤ και η προσπάθεια για καθημερινή προπαγάνδα υπέρ της κυβέρνησης να μην τους επιτρέπουν καν να γνωρίζουν ότι είμαστε το πρώτο μεγάλο site στην Ελλάδα που κάλυψε τη Eurovision όπως της ταιριάζει: με χιούμορ και live blogging, fun περιγραφές χωρίς σοβαροφάνεια, σαν ένα μεγάλο πάρτι με φίλους.
Ας είναι. Το βράδυ του Σαββάτου, ούτως ή άλλως, η Ελένη Φουρέιρα, όπως όλα δείχνουν, θα κατακτήσει μια θέση στην πρώτη τριάδα, αν όχι την κορυφή (μακάρι να διαψευστώ στην πρόωρη πρόβλεψή μου για το Ισραήλ, άλλωστε κανείς δεν περίμενε το ιλιγγιώδες «μπάσιμο» της Κύπρου τα τελευταία εικοσιτετράωρα, το οποίο οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην άψογη παρουσία και τον επαγγελματισμό της Φουρέιρα και στο μέτριο και αμήχανο λάιβ της Ισραηλινής Netta που την έριξε από την κορυφή των στοιχημάτων).
Παράλληλα, μέχρι το τέλος της εβδομάδας, σχολιαστές άλλων κρατών θα συνεχίσουν να κάνουν αναφορά σε πιθανούς ρατσιστικούς λόγους για τους οποίους η ΕΡΤ αρνιόταν εδώ και χρόνια να στείλει στη Eurovision μια μονίμως διαθέσιμη, αλλά αλβανικής καταγωγής, Φουρέιρα, ο Γιώργος Καπουτζίδης και η Μαρία Κοζάκου θα γελάνε δυνατά από τις τηλεοράσεις τους με την επίδοση των φετινών σχολιαστών που ανέλαβαν να συνεχίσουν το –ομολογουμένως, δύσκολο– έργο τους και οι υπάλληλοι της ΕΡΤ θα ακούνε φάδος στα στενά της Αλφάμα.