Κορίτσια κάνουν skate στο άδειο Ελληνικό... Φωτο: Mark Leaver / @mdleaver...
__________________________
ΣΤΙΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥΣ της αβεβαιότητας και του φόβου ο άνθρωπος παίζει κορώνα-γράμματα τη φύση του. Είτε αποθηριώνεται είτε ανεβαίνει τη δύσκολη σκάλα – αυτή που τον κάνει άνθρωπο. Μέχρι στιγμής, η ελληνική κοινωνία απέδειξε ότι δεν είναι το τυχοδιωκτικό και ασόβαρο πράγμα που νομίζαμε. Τα πήγε άριστα στο πρώτο κύμα της δυσκολίας.
Τώρα, όμως, έρχονται νέα διλήμματα. Επιζήσαμε.
Αλλά πώς ζούμε;
Πώς ζεις χωρίς πολλά από αυτά που κάνουν τη ζωή θελκτική και υποφερτή; Κυρίως, χωρίς την ησυχία για τα χρειώδη: αξιοπρέπεια στον τρόπο που ζεις και στον τρόπο που πεθαίνεις.
«Αγόρι μου», μου είχε πει πριν από πολλά χρόνια ο Μίκης Θεοδωράκης, «όλοι αυτοί που τους βλέπεις να σου κάνουνε τους σοβαρούς, αν κοπεί τρεις μέρες το νερό στην Αθήνα... – δεν θα τους αναγνωρίζεις. Θα σκοτώνουν άνθρωπο».
Γι' αυτό και το πρώτο τεύχος μας μετά την καραντίνα σκεφτήκαμε ότι πρέπει να έχει ειδικό βάρος. Να μιλήσουν ιστορικοί, στοχαστές και καλλιτέχνες που μπορούν να ερμηνεύσουν τα νέα σημάδια και ίσως να δείξουν έναν δρόμο.
Τις μέρες της καραντίνας, δουλειά μας ήταν να ενημερώνουμε δίχως κραυγές και ανακρίβειες τον κόσμο. Τώρα πρέπει, επιπλέον, να του δώσουμε εργαλεία να πλοηγηθεί στο τοπίο της παγκόσμιας ομίχλης.
Απευθυνθήκαμε στους καλύτερους που μπορούσαμε να βρούμε. Δουλέψαμε με πρωτόγνωρο τρόπο – εξ αποστάσεως ή με μεγάλες προφυλάξεις. Και ζητήσαμε από έναν κορυφαίο Έλληνα εικαστικό, τον Νίκο Ναυρίδη, να εικονογραφήσει το τεύχος.
Βγαίνουμε στις πόλεις που αγαπάμε με συγκίνηση. Μας έλειψαν οι άνθρωποι, τα μαγαζιά, οι δρόμοι... Αλλά έτσι ήταν πάντα η ζωή: αγρίως απρόβλεπτη.
Θα περάσουμε τα σκοτάδια μας, μαζί.