Φόροι επί φόρων (ανάμεσά τους ο πιο νταβατζιλίδικος ever, εκείνος που τάχα θα καταργούνταν «από την πρώτη μέρα» κι από τον οποίο δεν εξαιρούνται πλέον ούτε τα ξενοίκιαστα ή δίχως ρεύμα διαμερίσματα, αέρας κοπανιστός οπότε οι «εκπτώσεις»), κατασχέσεις σπιτιών, εργασιακής «ευελιξίας» (πόνεσε η μέση μου), λιτότητας και ύφεσης συνέχεια, δεύτερη αξιολόγηση, μεταναστευτικό/προσφυγικό ξανά σε έξαρση με τις συνθήκες σε πολλά «κέντρα φιλοξενίας» να είναι οριακές... Δυσοίωνος o Σεπτέμβρης για έβδομη σερί χρονιά, δίχως ωστόσο το γεγονός αυτό να εντυπωσιάζει ιδιαίτερα πια κανέναν μας.
Εντάξει, δεν είμαστε όλοι σαΐνια – αρκετοί εξακολουθούν να πιστεύουν ότι όλο και κάποιος αυτόκλητος Μεσσίας ή ο διαχρονικός από μηχανής «καλός θεός της Ελλάδος» θα σπεύσει να μας απαλλάξει από τα βάσανά μας, για τα οποία φυσικά ευθύνονται αποκλειστικά «οι ξένοι», από την Αλάσκα μέχρι το Αφγανιστάν.
«Μάθαμε» βλέπεις πια –όσοι δεν μπορέσαμε να μεταναστεύσουμε επιτυχώς, με τη σειρά μας– να ζούμε με όλο αυτό, ακόμα και να το διασκεδάζουμε, γιατί, άντε, κατάπιε το διαφορετικά. Συνηθίσαμε ότι στο εξής θα έχουμε την εφορία «δεύτερο σπίτι», ότι θα είμαστε χρεωμένοι εσαεί εμείς και τα δισέγγονά μας, ότι στο πλαίσιο του ελέω μνημονίων ιστορικού κοινωνικού πειράματος που διεξάγεται στη χώρα αυτή ο μεταμοντέρνος εργασιακός μεσαίωνας θα είναι ο κανόνας (όταν δεν είναι η ανεργία), ότι αλίμονο αν τολμήσουμε να... αρρωστήσουμε ή να οραματιστούμε κάτι παραπάνω από το μεροδούλι-μεροφάι, ότι μας απαγορεύτηκε μέχρι και η προοπτική να γίνουμε, τρόπον τινά, «αφεντικό του εαυτού μας» – όχι, βέβαια, γιατί ο επελαύνων σοσιαλισμός πρόκειται να καταργήσει εντελώς τα αφεντικά, αλλά επειδή η διεθνής συστημική τάση είναι «όσο το δυνατόν μεγαλύτερη πίτα για όσο γίνεται λιγότερους», εκείνο το περίφημο «1%» του οποίου όλοι οι υπόλοιποι προοριζόμαστε για ορντινάντσες. Μάθαμε επίσης πως επιβάλλεται να βρούμε νέους τρόπους επιβίωσης, ατομικούς και συλλογικούς, αλλιώς την κάτσαμε, χωρίς plan B δεν στέκονται σήμερα μήτε χώρες, μήτε κοινωνίες, μήτε άνθρωποι. Εκπαιδευτήκαμε, ακόμα, να μην ελπίζουμε σε τίποτα και κανέναν, ούτε καν στον... θείο Σώρρα από το Αμέρικα – κάτι που ωστόσο δεν είναι απαραίτητα κακό, μπορεί αντίθετα να είναι απελευθερωτικό, όπως το έθετε ο Καζαντζάκης. Αν μαθαίναμε και να μη φοβόμαστε, θα τους παίζαμε μονότερμα!
Εντάξει, δεν είμαστε όλοι σαΐνια – αρκετοί εξακολουθούν να πιστεύουν ότι όλο και κάποιος αυτόκλητος Μεσσίας ή ο διαχρονικός από μηχανής «καλός θεός της Ελλάδος» θα σπεύσει να μας απαλλάξει από τα βάσανά μας, για τα οποία φυσικά ευθύνονται αποκλειστικά «οι ξένοι», από την Αλάσκα μέχρι το Αφγανιστάν. Ότι όλα μας τα χρέη θα διαγραφούν μεμιάς επειδή είμαστε ωραίοι, ρε φίλε, και δεν αξίζουμε τέτοιο ριζικό, ότι το Χρηματιστήριο θα ξαναγγίξει τις 7.000 μονάδες, ότι θα ξανασηκώσουμε το Euro, θα ξαναρχίσουμε να δένουμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα, θα ξαναποκτήσουμε καμιά ντουζίνα τριτοκοσμικούς στη δούλεψή μας για ένα ξεροκόμματο, ενόσω θα απολαμβάνουμε πούρα, σαμπάνιες και πεσκανδρίτσες στην Ψαρού, κλείνοντας μέσω τάμπλετ μπίζνες αεριτζίδικες σε μια χώρα τόσο... αλληλοδιαπλεκόμενη, ώστε ακόμα κι ένα ναυτικό δυστύχημα σαν της Αίγινας να λαμβάνει διαστάσεις παγκόσμιας συνωμοσίας. Όλα αυτά φυσικά θα επισυμβούν χωρίς να πέσει ούτε σεντ στην πραγματική οικονομία και χωρίς να αλλάξουν στο παραμικρό η νοοτροπία, η κοινωνική διαστρωμάτωση, το νομικό χάος, η αναπτυξιακή κατεύθυνση και οι παραγωγικές δομές της χώρας, με μόνο «καρότο» ότι κάπου, κάποτε θα στέρξουν οι «θεσμοί» να μας ελαφρύνουν χρέος και πρωτογενή πλεονάσματα.
Καμιά έκπληξη– εδώ άλλοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι αυτές τις μέρες στη Γενική Γραμματεία Τύπου και Ενημέρωσης διεξάγεται η «μητέρα όλων των μαχών» που θα απαλλάξει, λέει, οριστικά το αμαρτωλό τηλεοπτικό μας τοπίο από τη διαφθορά και την ανομία. Επιχειρείται, πράγματι, με καθυστέρηση δεκαετιών να μπει μια τάξη, να ξεμάθουν το «τσάμπα» οι μπαταχτσήδες καναλάρχες. Με βάση τα μέχρι τώρα πεπραγμένα, ωστόσο, άντε να «εξοστρακιστούν» 1-2 ξοφλημένοι οικονομικά και ηθικά και κοντά στους «μαύρους» βαρόνους να αποκτήσουμε και οιονεί «κόκκινους». Αυτό τουλάχιστον δείχνουν τα μυστικοσυμβούλια και η αποφυγή του ηλεκτρονικού διαγωνισμού... Στον αντίποδα, όσοι του «χώρου» καταγγέλλουν τις κυβερνητικές πρωτοβουλίες ως αυταρχικές, ολοκληρωτικές κι αποπροσανατολιστικές, φωνάζοντας ότι πάμε «από το κακό στο χειρότερο», ας αναλογιστούν τι έκαναν εκείνοι τόσα χρόνια, ώστε το «κακό» που ασμένως υπηρετούσαν να μην καταλήξει στο «χειρότερο» – τίποτε απολύτως, γι' αυτό κι ελάχιστοι πολίτες συγκινούνται από τις «κραυγές αγωνίας» των συστημικών ΜΜΕ, όχι γιατί είναι φιλοκυβερνητικοί, αλλά επειδή ενθυμούνται καλά πόσο χαιρέκακα επιτιμούσαν τις δικές τους λαχτάρες κι αγωνίες.
Έτσι ήρθαν τα πράγματα και μαγικές συνταγές πια δεν υπάρχουν ώστε έτσι να μην πάνε, όπως το ήθελε ο ποιητής. Το μόνο αισιόδοξο είναι πως πάντα βρίσκονται άνθρωποι αποφασισμένοι να γράψουν εκείνοι την Ιστορία αντί να τη λουστούν – και ενίοτε τα καταφέρνουν.