Παράκαμψη προς το κυρίως περιεχόμενο

Τρώει ξύλο, μη νομίζετε...

Πώς η σύζυγος του Τσίπρα χρησιμοποιείται άνοστα, ως επικοινωνιακό χαρτί, στις εκλογές.

Τρώει ξύλο, μη νομίζετε...

 

Ο Τσίπρας πρέπει να αποφασίσει: Θέλει να ασχολούμαστε ή όχι με τη γυναίκα του; Αν θέλει, έχουμε να πούμε πολλά. Αν δεν θέλει, οφείλει να πάψει να τη θυμάται κάθε τρεις και λίγο που έχουμε εκλογές.

 

Ως γυναίκα, αρχικά ένοιωσα μια συμπάθεια για την κ. Μπαζιάνα. Μου άρεσε η παρουσία της στη Βουλή, μόλις κέρδισε ο Τσίπρας. Απλή, με ένα φόρεμα μαύρο, χωρίς κραυγαλέες δηλώσεις. 

 

Περνώντας όμως ο καιρός, και ενόσω η χώρα έμπαινε στον τρίτο και αγριότερο κύκλο της ανθρωπιστικής της κρίσης, η πλήρης απουσία της από παντού, ως πρώτη κυρία, με ξένισε πολύ. Μέχρι που έγινε αντιπάθεια όταν διέρευσε ότι ολόκληρο το καλοκαίρι της η κ. Μπαζιάνα το πέρασε στη βίλα και το γιώτ ενός ζάμπλουτου επιχειρηματία στο Σούνιο. Του Κώστα Γιώτη της DHI.

Στις προηγούμενες εκλογές, κάποιο εξομολογητικό πουλάκι έσπευσε να δηλώσει στους Times του Λονδίνου ότι η Μπαζιάνα απειλεί τον Τσίπρα ότι θα τον χωρίσει, αν ψηφίσει το μνημόνιο. Και προχθές, ο ίδιος ο Τσίπρας δήλωσε στον ταπεινούλη της δημοσιογραφίας Γιώργο Αυτιά, ότι "τρώει ξύλο από τη γυναίκα του στο σπίτι" για την ακρίβεια στο καλάθι της νοικοκυράς... Τι αφόρητος παλαιοκομματικός λαϊκισμός!

 

Αλλά και πάλι, είχα επιλέξει να μη πω τίποτα. Ως γυναίκα, ξέρω καλά πόσο ύπουλα κρύβεται ο σεξισμός στον έπαινο ή στην συκοφαντία. Ξέρω όμως και το αντίθετο: πόσο ανάρμοστα ορισμένες γυναίκες χρησιμοποιούν (ή χρησιμοποιούν άλλοι γι΄αυτές) το χαρτί του φύλου τους για να δικαιολογήσουν συμπεριφορές που τις εκθέτουν. 

 

Στις προηγούμενες εκλογές, κάποιο εξομολογητικό πουλάκι έσπευσε να δηλώσει στους Times του Λονδίνου ότι η Μπαζιάνα απειλεί τον Τσίπρα ότι θα τον χωρίσει, αν ψηφίσει το μνημόνιο. Και προχθές, ο ίδιος ο Τσίπρας δήλωσε στον ταπεινούλη της δημοσιογραφίας Γιώργο Αυτιά, ότι “τρώει ξύλο από τη γυναίκα του στο σπίτι” για την ακρίβεια στο καλάθι της νοικοκυράς.

 

Οπότε, φρονώ ότι ο Τσίπρας δεν μας αφήνει ν΄αγιάσουμε. Ρωτάω λοιπόν, μιλώντας τη δική του γλώσσα:

 

1. Τρείς μήνες στη βίλα του επιχειρηματία που φιλοξενείται, η κ. Τσίπρα ρώταγε τις φιλιπινέζες πόσο πάνε οι μελιτζάνες για να μάθει; ή πήγαινε η ίδια στο Σκλαβενίτη και τις ψώνιζε; Αγρυπνούσε τις νύχτες όταν ανέβαινε ραγδαία η τιμή στο χαβιάρι;

 

2. Επτά μήνες που η Ελλάδα έχει πέσει στα γόνατα, η πόλη ξαναγέμισε άστεγους και εξαθλιωμένοι πρόσφυγες έχουν μεταμορφώσει ορισμένα νησιά σε ανθρωπιστική Κόλαση, της πέρασε απ΄το μυαλό να αφήσει τη κόπερτον και να κάνει κάτι, ως πρώτη κυρία,  που να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη, ή να μετριάσει το ρατσιστικό οχετό που προκλήθηκε, ή ακόμα καλύτερα να μαζέψει πόρους; Στον φιγουρατζή επιχειρηματία που την φιλοξένησε -και ο οποίος φωτογραφίζεται με χταπόδια στο κεφάλι ή τσουγκρίζοντας κρασιά με στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ- προσπάθησε κάτι να ζητήσει για την τραγική κατάσταση της χώρας; Ή αυτά είναι ηθικές πολυτέλειες, για εμάς τις λιγδιάρες;

 

3. Τέλος, τι έγινε με τον Αλέξη; Τον συγχώρησε που έγινε μνημονιακός; Και τον χτυπάει από άχτι; Θα υπάρξουν νέες διαρροές στους Times; Ή είναι δραματικές οι ώρες που περνούν στην οικία Τσίπρα, που ακολουθεί βαρυσήμαντη συνέντευξη στην Τατιάνα;

  

Συμπέρασμα: Είναι θλιβερό πώς νέοι άνθρωποι σαν το ζέυγος Τσίπρα, συμπεριφέρονται επικοινωνιακά σαν μορμολύκεια της παλαιοδεξιάς. Θεωρώντας μας ηλίθιους.

 

Τουλάχιστον να ήσαν εφευρετικότεροι...