Ινστιτούτα αισθητικής και αδυνατίσματος (αρχή Ερμού, πλατεία Κηφισιάς)
Πρόκειται για τους πρώτους διδάξαντες, με λαμπρή ιστορία που κρατά τουλάχιστον είκοσι χρόνια. Τα τελευταία δύο χρόνια έχουν πολλαπλασιαστεί πλέον και, εκτός από την πιάτσα δίπλα στα ΜcDonald’s, δουλεύουν σε διάφορα πόστα στην Ερμού μέχρι το ύψος περίπου της οδού Βουλής. Συνήθως σε σταματάνε «για μια ερώτηση» ή «τραβάς έναν λαχνό;» και ως διά μαγείας κερδίζεις «γιατί είσαι γουρλού».
Έχουν γραφτεί πολλά σουρεαλιστικά ρεπορτάζ για το τι συμβαίνει προκειμένου να σε πείσουν να τους δώσεις χρήματα, αλλά και πάλι, αν δεν σου συμβεί, μάλλον δεν το πιστεύεις. Με το που καταφέρουν να σε ανεβάσουν στα γραφεία τους, ξεδιπλώνεται ένας κόσμος τρέλας. Μια κουστωδία χαρακτήρων επιστρατεύεται για να σε κρατήσει εκεί και να σε πείσει να υπογράψεις συμβόλαιο.
Παζαρεύουν ξεκινώντας γύρω στα 2.000 ευρώ και χρησιμοποιώντας κάθε δυνατό μέσο, από τη γλοιώδη κολακεία μέχρι τον οίκτο («Δεν σε νοιάζει καθόλου για την εμφάνισή σου, κορίτσι μου;»). Όλα αυτά, φυσικά, ντυμένοι με άσπρη ρόμπα, προκειμένου να πιστέψεις ότι είναι γιατροί, ενώ συστήνονται πάντα με τα μικρά τους ονόματα (π.χ. κυρία Γεωργία ή κύριος Παναγιώτης, γιατί, ως γνωστόν, αν είσαι γιατρός, συστήνεσαι σαν ψιλικατζής ως «κύριος Παναγιώτης»), και να κατεβάσεις πιο εύκολα το παντελόνι σου για να δουν αν έχεις κυτταρίτιδα «τύπου 4, που φτάνει μέχρι τις πιο βαθιές στιβάδες της επιδερμίδας» ή να σε επεξεργαστούν για να δουν ότι έχεις «αποχρωματισμό στο μουστάκι».
Τα 2.000 ευρώ γίνονται 800, μετά 200, μετά προσφορά για πιστωτική κάρτα, στο τέλος μόνο το πορτοφόλι δεν σου ανοίγουν να πάρουν τα δίευρα. Από δω φεύγεις μόνο με έναν τρόπο, τρέχοντας.
Τα 2.000 ευρώ γίνονται 800, μετά 200, μετά προσφορά για πιστωτική κάρτα, στο τέλος μόνο το πορτοφόλι δεν σου ανοίγουν να πάρουν τα δίευρα. Από δω φεύγεις μόνο με έναν τρόπο, τρέχοντας.
«Επώνυμα» ρολόγια / κολόνιες / γυαλιά (πλατεία Καπνικαρέα, κέντρο Αθήνας)
Συνήθως συχνάζουν χαμηλά στην Ερμού, αλλά περιφέρονται σε όλο το κέντρο, κυρίως έξω από καταστήματα καλλυντικών. Για χρόνια ο αρχηγός τους ήταν ένας πολύ μελαχρινός κύριος που φορούσε κολλητό παντελόνι φόρμας και δερμάτινο τσαντάκι μπανάνα.
Συνήθως «κόβουν» τον υποψήφιο πελάτη με το μάτι. Κρύβουν κολόνιες, γυαλιά ηλίου και ρολόγια σε τσάντες δώρου τα οποία και σου δείχνουν μόνο στα γρήγορα, στο όρθιο, αν κρίνουν ότι υπάρχει περίπτωση να αγοράσεις.
Στα Ιλίσια υπάρχει κι ένας κύριος που πουλά ρολόγια τα οποία τα κρεμάει στο εσωτερικό μέρος της καμπαρντίνας του, την οποία ανοίγει κατά βούληση, όπως έκαναν στις βιντεοταινίες του ’80 με τον Μάρκο Λεζέ και τον Κώστα Βουτσά ως Σαουδάραβες.
Απάτη με ψεύτικα καλλυντικά (Σταθμός μετρό Ριζάρη, πεζόδρομος Περιστερίου, πόρτα-πόρτα στα δυτικά προάστια)
Ζωηρή προσθήκη σε μια ακμάζουσα αγορά. Πρόκειται για απάτη με χαριτωμένες παραλλαγές. Δύο ή τρεις κοπέλες που συχνάζουν έξω από στάσεις του μετρό περιμένουν όλες μαζί το υποψήφιο θύμα. Εκεί σου λένε ότι σου δίνουν δωρεάν καλλυντικά ΜAC και όταν απλώνεις το χέρι να τα πάρεις σε παρακαλούν να τους δώσεις ό,τι έχεις ευχαρίστηση γιατί συμμετέχουν σε ριάλιτι και όποια πουλήσει λιγότερα απολύεται.
Η απάτη αυτή παίζει και πόρτα με πόρτα, μόνο που εκεί σου λένε ότι θέλουν «να ξεστοκάρουν για να μην απολυθούν». Τα καλλυντικά είναι (φυσικά) μαϊμού.
Έξτρα πόντοι για το ευφάνταστο σενάριο των εργασιακών hunger games που γίνονται μάλιστα και live σε ριάλιτι, αν και δεν είμαι σίγουρη για το ποιος ακριβώς θα πίστευε αυτή την ιστορία. Αν απολύονταν οι πωλητές κάθε φορά που «δεν ξεστοκάρουν» (τρομερός όρος), δεν θα υπήρχαν πια καταστήματα. Ούτε πωλητές.
Ειδική μνεία από τα χρόνια του χαλκού: Φυλλάδια πενταήμερης / ενημερωτικά φυλλάδια για το AIDS / τα ναρκωτικά/ τα κοινωνικά προβλήματα που μαστίζουν τη νεολαία
Γνώρισαν μεγάλες δόξες στη δεκαετία του ’90 και υπήρχαν σίγουρα μέχρι και την πανδημία. Συνήθως φοιτητές απαντούσαν σε «αφηρημένες» αγγελίες εργασίας και μετά βρίσκονταν να πουλάνε φυλλάδια αμφιβόλου ποιότητας για τα ναρκωτικά, το AIDS και τα κοινωνικά προβλήματα κυρίως σε εύπιστους έφηβους, λέγοντας ότι μαζεύουν λεφτά για να πάνε πενταήμερη.
Για πολλά χρόνια είχε μείνει ένας τελευταίος κουρασμένος κύριος γύρω στα τριάντα με αμφίεση ρέιβερ που πουλούσε φυλλάδια για να πάει πενταήμερη στην Ερμού. Καλά να ’ναι ο άνθρωπος, θα ’χει φτάσει τα σαράντα πλέον, ας ελπίζουμε πως τελικά τα κατάφερε και πήγε.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LIFO.