Στις μέρες των πεινασμένων λογισμών, ό,τι κι αν πετάξεις στον στερημένο από λογική κι ευαισθησία θα το αρπάξει. Και θα το φάει αχόρταγα. Το δοκίμασα κάποτε σε ραδιοφωνική εκπομπή στον Δίεση, όταν όρισα ως έπαθλο σε όσους απαντούσαν σωστά σε μια ερώτηση όχι ένα βιβλίο, όπως έκανα συνήθως, αλλά χρήματα. Μετρητά, ζεστά χρήματα.
Εκεί να δείτε πώς ζεστάθηκε, πώς τσουρουφλίστηκε το τηλεφωνικό κέντρο του σταθμού. Εκεί να ακούσετε και να αισθανθείτε την... αγωνία της λύσσας (όχι της ανάγκης - οι φτωχοί, πραγματικά φτωχοί άνθρωποι, έχουν ευγένεια ψυχής απαράμιλλη και αξιοπρέπεια που τα σημερινά λιγούρια και αρπακτικά δεν θα αποκτήσουν ποτέ).
Εκεί, που λες, στον «μαϊμού» διαγωνισμό μου, όπου τάχα μοίραζα «ζεστό χρήμα» στους... νικητές, εκεί να νιώσεις τι πάει να πει ν' αδειάζει το μέσα σου. Την απορία να σε ναρκώνει. Την έκπληξη να σε αφοπλίζει. Την απογοήτευση να σε κυριεύει.
Τον περασμένο Αύγουστο που καίγονταν (πάλι) τα δάση μας, είδα να μαζεύονται τριγύρω τα όρνια. Ένα από αυτά, εκεί ψηλά στον Διόνυσο, το αναγνώρισε ένας φίλος. Ήρθε μ' ένα μαύρο τζιπ Τσερόκι, με τζάμια φιμέ. Όταν βγήκε και φανερώθηκε το πρόσωπό του, ο φίλος ξερόβηξε και είπε: «Α, να κι ο τάδε! Πώς να λείψει;». Όλοι γυρίσαμε και τον κοιτάξαμε καλύτερα. Και κάποιος άλλος ρώτησε: «Ο real estate;». «Ναι, ακριβώς»
Έκανε έναn γύρο, όπως κάνουν όλα τα όρνεα όταν βλέπουν να πεθαίνει αυτό που αύριο θα τους χορτάσει, και έφυγε με τα λάστιχα του τζιπ να τσιρίζουν. Το βλέμμα του είχε τη σιγουριά ότι θα ήταν απολύτως επιτυχή όλα τα επόμενα χτυπήματά του. Οι συνεργοί και συνένοχοί του. Οι υπηρεσίες. Οι ήδη λαδωμένοι. Οι ενδιάμεσοι. Οι κορυφές.
Σκέφτηκα πως κάπου αλλού τον έχω δει, εκατοντάδες φορές. Ίσως σε κάποιο από τα γραφεία όπου βρισκόμαστε όλοι, κάποια στιγμή, «δι' υπόθεσίν μας». Ίσως στο πρώτο τραπέζι του σκυλάδικου, μ' ένα πούρο δυο μέτρα στο στόμα. Μπορεί να εμφανίστηκε σε κάποιο τηλεοπτικό παράθυρο ή σε κάποια «αποκαλυπτική» εκπομπή να κατακεραυνώνει την παρανομία. Στο τέλος, όμως, βεβαιώθηκα πως τον είχα «αναγνωρίσει» από τον τσιριχτό ήχο των ελαστικών του θηριώδους αυτοκινήτου του. Ήταν ο ίδιος ακριβώς ήχος που άκουγα όταν σήκωνα το τηλέφωνο, στον σταθμό, στον διαγωνισμό όπου μοίραζα ψεύτικα λεφτά, και πάλι τότε μαζεύονταν γύρω από το αυτί μου όλα τα λιγούρια σαν τον κύριο «real estate».