Με κούραση, οι ήδη πολύ ταλαιπωρημένοι Αθηναίοι διάβασαν την ανακοίνωση που διέρευσε στα media το απόγευμα χθες, από το κορυφαίο κρατικό θέατρο της Ελλάδας. Είχε ώς εξής:
Το Σάββατο 23 Απριλίου, το Εθνικό Θέατρο με τη φιλική συμμετοχή καλλιτεχνών (ηθοποιών, σκηνοθετών και μεταφραστών) διοργανώνει μια γιορτή προς τιμή του Sir Willy (William Shakespeare), με αφορμή τη συμπλήρωση των 400 χρόνων από το θάνατό του. Μέσα σε ένα κοντέινερ – μια πρωτότυπη εγκατάσταση - που θα στηθεί με τη συνδρομή του Δήμου Αθηναίων στην πλατεία Ομονοίας, από τις 11:00 το πρωί έως τις 23:00, ηθοποιοί, σκηνοθέτες και μεταφραστές ζωντανεύουν αποσπάσματα από τα σημαντικότερα έργα του κορυφαίου θεατρικού συγγραφέα και καλούν τους επισκέπτες του «Δωματίου» σε ένα συναρπαστικό ποιητικό ταξίδι.
Η είσοδος για το κοινό θα είναι ελεύθερη.
Τα δελτία εισόδου θα διατίθενται αυθημερόν στο χώρο δράσης με σειρά προτεραιότητας και ο μέγιστος χρόνος παραμονής στο «Δωμάτιο του Σαίξπηρ» θα είναι 20’.
Μάλιστα. Ο συσχετισμός σπάει καρύδια: Για να εορταστεί ο μεγαλύτερος ποιητής της ανθρωπότητας, θα στηθεί μες στο καταμεσήμερο ένα ΚΟΝΤΕΪΝΕΡ στην πλατεία Ομονοίας και όσοι θέλουν να ακούσουν τους στίχους του, θα μπαίνουν ΜΕΣΑ στο ΚΟΝΤΕΪΝΕΡ και θα καθονται για 20 λεπτά (στα 30 άλλωστε θα έσκαγαν).
Τι μεγαλοφυές! Και κυρίως τι ανατρεπτικό! Άραγε ποιό πρωτοποριακό πνεύμα σφίχτηκε τόσο πολύ για να σκεφτεί μια τόσο πολυσήμαντη μεταμοντερνιά!
Μήπως ο ίδιος που είχε την ιδέα να απαγγέλλουν ποίηση οι ηθοποιοί από τα παράθυρα του Εθνικού στους δύσμοιρους που περνάνε από κάτω;
Μάλλον.
Άξιος ο μισθός του!
Πέρα από την τραβηγμένη απ’ τα μαλλιά πρόθεση εντυπωσιασμού, η πράξη έχει κάτι βαθύτατα απωθητικό.
Διαδραματίζεται στο μέρος που περιφέρονται οι πιο απελπισμένοι των απελπισμένων κι αντί να τους δώσει ψωμί (ή τα ψιλά της πρέζας τους), τους δίνει παντεσπάνι. Σκέφτεται κανείς με τι έκπληξη και μοναξιά, οι ανέστιοι κι οι πλάνητες της πλατείας θα δουν το τσίρκο να στήνεται μπροστά τους, και τους τρικυμισμένους χίψτερς με τα δελτία εισόδου στα χέρια, να ανεβαίνουν τα σκαλιά για να δουν την Τρικυμία (τους). Σκέφτεται κανείς τους μπαϊλντισμένους, άφραγκους μικροπωλητές, τους περιπτεράδες, τις βίζιτες να βλέπουν μπρος τους πάλι την ίδια ιλαροτραγωδία να επαναλαμβάνεται: μια χούφτα κουλτουριάρηδες να τους καλούν πασίχαροι στη υπερταξική μέθεξη της (φαιδρής τους) Τέχνης.
Γιατί αυτό δεν είναι Τέχνη- είναι φαιδρότητα. Για να αλληλοχορταίνουν οι αυτιστικοί νάρκισσοι μεταξύ τους― επιβεβαιώνοντας την ανωτερότητα και πονοψυχιά τους.
Όπως βεβαίως και δεν είναι υπερταξική. Κατά βάθος είναι η απόλυτη περιφρόνηση προς το δράμα που περνάνε οι άνθρωποι που ζούνε γύρω απ΄την πλατεία, αφού αγνοεί το βασικό: Σε όσους πεινάνε κι είναι κυνηγημένοι, πρώτα δίνεις ψωμί, κατάλυμμα, φάρμακα και ρούχα -κι άργότερα, πολύ αργότερα τους φέρνεις ένα κοντέϊνερ με τέχνη.
Αν πραγματικά το Εθνικό ήθελε να τιμήσει το κορυφαίο θεατρικό ποιητή της Ιστορίας κι όχι να ικανοποιήσει τις επιπόλαιες, χαριτόβρυτες ιδεοληψίες του, θα φρόντιζε οι στίχοι αυτοί να ακουστούν σε χώρο ηπιότερο και αυτιά διαθέσιμα να τους ακούσουν. Υπάρχουν πλατείες, πάρκα, κήποι, η πλαγιά πάνω απ τον Κεραμεικό, δεκάδες πρόσφορα σημεία, λίγες ώρες το απόγευμα, χωρίς καραγκιοζλίκια, που τα αξεπέραστα λόγια του Σαίξπηρ ίσως θα συγκινούσαν και τον πιο άσχετο περαστικό ―κι όχι να του επιβεβαιώσουν αυτό που πάντα υποψιαζόταν: ότι οι καλλιτέχνες είναι στην κοσμάρα τους.
Δυστυχώς, το Εθνικό κάνει τέτοιες επιπολαιότητες τελευταίως. Δεν ξέρουμε αν είναι σύμπτωμα περαστικό ή συμμετέχει υπερήφανα στον γενικευμένο εκτροχιασμό του κράτους, προς κάτι ανθρωπιστικώς λαλίστατο, μα ανθρωπίνως κούφιο.