Ξέρετε τι θα επιθυμούσα; Μια οικουμενική κυβέρνηση με την Αριστερά μπροστά, που δεν θα ήθελε να κάνει την Ελλάδα σοσιαλιστικό παράδεισο σε δύο μέρες, αλλά θα προσπαθούσε μεθοδικά και με υπομονή ν’ αλλάξει τη διαδικασία παραγωγής της χώρας μας. Μια κυβέρνηση που θα έκανε τα αυτονόητα: θα επέφερε μια πρόσκαιρη κοινωνική ειρήνη, θα εκμεταλλευόταν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας προς όφελός μας και θα συνέβαλλε στην αλλαγή πορείας του τρόπου που αντιλαμβάνεται η Ευρωπαϊκή Ένωση την οικονομία. Θα ήθελα μια κυβέρνηση που θ’ αντιλαμβανόταν τα αποκαρδιωτικά νούμερα και θα προσανατολιζόταν στην αλλαγή των οικονομικών δεικτών που εμφανίζουν τη χώρα μας έτοιμη να παρουσιάσει σοβαρό ανθρωπιστικό πρόβλημα.
Η αύξηση της ανεργίας, η μείωση των μισθών, η κατακόρυφη πτώση του βιοτικού επιπέδου, η υποβάθμιση της ίδιας της σημασίας της ζωής, είναι ευρωπαϊκά φαινόμενα που χτυπούν περισσότερο την απροστάτευτη Ελλάδα. Δεν είναι καιρός για κομματικές κορόνες, ούτε για λαϊκά δικαστήρια, αλλά για να δημιουργηθεί μια πολιτική κουλτούρα που θα έχει μέλημα την εξυπηρέτηση του πολίτη και όχι την αναπαραγωγή της συντεχνίας τους.
Αλλά πάντα υπάρχει ένα αλλά. Έχουμε μια Ευρώπη που δουλεύει εδώ και δυόμισι χρόνια για να εισπράττει η Γερμανία. Ακόμα και οι ίδιοι το παραδέχονται πια. Μια Ευρώπη που δεν διστάζει να λέει πως θα καταδικάσει έναν λαό στη δυστυχία, πως θα οδηγήσει ένα ισότιμο μέλος
της σε μια καταστροφική διάλυση επειδή αυτήν τη στιγμή περνά μια βαθιά πολιτική και κοινωνική κρίση.
Μια Ευρώπη που εκβιάζει και απειλεί, πιστεύοντας ότι έτσι θα φέρει την ανάπτυξη και την... ασφάλεια. Μια Ευρώπη που συνεχίζει να παράγει πολιτικούς χαμηλού IQ, που δεν αντιλαμβάνονται ότι ο ανταγωνισμός στο εσωτερικό της Ε.Ε. τη μετατρέπει σε παιχνιδάκι των οίκων αξιολόγησης, του City και των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων της Άπω Ανατολής.
Μέσα σε αυτό το κλίμα το ελληνικό πολιτικό σύστημα αλλάζει διάθεση, ανάλογα με τα σχόλια και τα like στο Facebook. Αντί να ενημερώσουν τον κόσμο για το πώς μπορεί να αντιμετωπίσει τη δεινή θέση στην οποία βρίσκεται, επιμένουν εδώ και μια εβδομάδα σε μια συνεχόμενη αερολογία, που μόνο στόχο έχει να ικανοποιεί τα αυτιά των οπαδών τους. Αποδεικνύονται τόσο λίγοι, που πραγματικά δεν με παραξενεύει καθόλου που έκαναν τον ανύπαρκτο Μιχαλολιάκο συνομιλητή τους. Αυτό αξίζει σ' εκείνους, αλλά, δυστυχώς, δεν αξίζει σε όλους τους υπόλοιπους.
Η ελπίδα, βέβαια, πάντα πεθαίνει τελευταία. Κοιτώντας, όμως, γύρω μου, δεν βλέπω και πολλούς να ελπίζουν ακόμα.