Κατά καιρούς ορισμένα μέσα και πολλοί Έλληνες λεονταρίζουν ότι είναι «αντισυστημικοί», για να βρεθούν (οι περισσότεροι) μετά από λίγο στην αγκαλιά ενός κόμματος ή ενός ολιγάρχη- ή να διοριστούν σε μια δημόσια θέση στην οποία δεν θα διορίζονταν ποτέ, αν δεν είχαν κάποιο είδος συναλλαγής με το «σύστημα». Το οποίο εξακολουθούν να βρίζουν αορίστως.
Παραδείγματα πολλά, υπερβολικά πολλά- αλλά ας μη πικράνουμε τον Ερνέστο και τη Ντολόρες Ιμπαρούρι.
Εννοείται, η τιμιότητα δεν αυτοδιαλαλείται. Το ποιος τελικά «συναλλάσσεται» με κόμματα (και δη εξουσίας), Τράπεζες, ολιγάρχες, ή αμφίβολα πρόσωπα αποδεικνύεται μέρα με τη μέρα, μέσα στα χρόνια - κι εφόσον έχει έρθει αντιμέτωπος με τους πειρασμούς του (τους εσωτερικούς και εξωτερικούς).
Το να περηφανεύεται κανείς ότι είναι τίμιος (ή «αντισυστημικός») στο κέντρο της Αγοράς, δείχνει ανωριμότητα. Πριν κατέβει το φαΐ απ' τη φωτιά, κανείς δεν ξέρει αν είναι καλός μάγειρας.
Η τιμιότητα δεν αυτοδιαλαλείται. Το ποιος τελικά «συναλλάσσεται» με κόμματα (και δη εξουσίας), Τράπεζες, ολιγάρχες, ή αμφίβολα πρόσωπα αποδεικνύεται μέρα με τη μέρα, μέσα στα χρόνια - κι εφόσον έχει έρθει αντιμέτωπος με τους πειρασμούς του (τους εσωτερικούς και εξωτερικούς).
Συγχωρείς αυτή την «αντισυστημική» αλαζονεία σε εκείνους που είναι νέοι και δεν ξέρουν τι θα τους ξημερώσει ο εαυτός τους.
Όμως εκείνους που εξακολουθούν να την πουλάνε και εκ των υστέρων, ξεδιάντροπα, ενώ έχουν βολευτεί μυστικά ή φανερά στα μαύρα μεγαλεία των πιο χάρντκορ κυκλωμάτων (με κορυφαίο το Κράτος), τους περιφρονείς.
Γιατί σε κοροϊδεύουν μες στα μούτρα σου και δυσφημίζουν κάτι που φύσει είναι χρήσιμο: το να έχει κάποιος όντως δικό του μπαϊράκι.