Αναμενόμενο να φτάσει στο γραφείο μου και η βιογραφία του Ντάνου. Υπάρχει ανέκαθεν κοινό πρόθυμο που του αρέσουν τα ξινά. Ζούμε ανάμεσά τους.
Την ώρα, όμως, που πήγαινα να πετάξω στα σκουπίδια τον σκληρόδετο τόμο, παρατήρησα το όνομα του οίκου: Εκδοτική Αθηνών.
Δεν χρειάζεται να είσαι διανοούμενος για να ξέρεις τη βαριά παρακαταθήκη της. Ογκώδη, πολυτελή λευκώματα για την Ιστορία, την Αρχαιολογία και το Έθνος. Συντηρητικά, αλλά οπωσδήποτε έγκυρα.
Το να εκδίδει το βιβλίο του Ντάνου είναι ανάλογο με το να ιερουργεί ένας πορνοστάρ στον Επιτάφιο.
Αν και έχω εξοικειωθεί με κάθε είδος αντιποίησης, λαθροχειρίας, σφετερισμού και ιδιοποίησης, το γεγονός με εξέπληξε.
Από εκείνη τη μέρα που ο (καθηγητής πανεπιστημίου) Ανδρέας Παπανδρέου αποφάσισε να κάνει την Ελλάδα εξωτική μπουζουκλερί για να γλεντήσει τα κακόγουστα γηρατειά του, οι ούτως ή άλλως ασθενικοί θεσμοί της χώρας έχουν κλατάρει. Είδαμε τον Χριστό φαντάρο και τη Βουλή ριάλιτι.
Στην Ελλάδα ζω. Ανέκαθεν εδώ είσαι ό,τι δηλώσεις. Ασχέτως του φριχτού δέματος της ύπαρξης που κουβαλάς στον ώμο – και όλοι το βλέπουν, όλοι το συνομολογούν, αλλά στο τέλος όλοι κάνουν πως δεν το βλέπουν.
Δεν έχεις διαβάσει ούτε ένα βιβλίο, δεν ξέρεις καν αγγλικά, και γίνεσαι πρωθυπουργός. Ξύνεσαι μια ζωή, χωρίς να έχεις δοκιμαστεί σε καμία δεξιότητα και σε πάνε για ευρωβουλευτή.
Ό,τι κάτσει, μέσα απ' τις τολύπες των μπάφων.
Αν η πολιτική έχει τοποθετήσει την αεριτζίδικη καπατσοσύνη πάνω από τη διαχειριστική γνώση και εμπειρία, γιατί όχι κι ο Ντάνος στην Εκδοτική Αθηνών;
Καλή παρέα δεν κάνει στον Αισχύλο και στα κιβούρια των Μακεδόνων (ένας αρχαίος θεός κι αυτός στη σελίδα 68, ημίγυμνος με σορτσάκι);
Είδαμε τον Χριστό φαντάρο και τη Βουλή ριάλιτι. Κανένα πρόσχημα αξιακής πυραμίδας.
Αμφιβάλλεις τι είναι πρώτο και τι δεύτερο, διότι το μεγαλύτερο μέρος της δύναμης μεταπολιτευτικά στην Ελλάδα είναι στα χέρια μιας ολιγαρχίας ελεεινής.
Η επέλαση των social media επέτεινε την αμορφωσιά, καθώς υποκατέστησε τη γνώση με την πληροφορία.
Τέλος, ήρθε το Facebook και η Google που κιμαδοποίησαν τη δημοσιογραφία, υποκαθιστώντας την έρευνα, το χάρισμα και το καλό γράψιμο με τα κλειδιά ενός ομογενοποιητικού, κρετίνικου αλγορίθμου που θεωρεί τη φράση «Γυμνό τοπίο» ανεπίτρεπτη (επειδή περιέχει τη λέξη γυμνό), αλλά υποκινεί αμέριμνα μια ρατσιστική γενοκτονία.
Θέλω να πω, ζούμε ούτως ή άλλως σε μια εποχή αξιακώς φτωχή κι ηλίθια – παρά τις κατακτήσεις της επιστήμης. Η γραμματική γράφει ποίηση και οι αλγόριθμοι δημοσιογραφούν. Είναι επόμενο ο ιός της σύγχυσης να δηώσει το τελευταίο προπύργιο: την ακαδημαϊκή γνώση.
Δεν θα ξεχάσω τη ναυτία που ένιωσα μικρός όταν είδα την Ακαδημία Αθηνών να τιμά τη γυναίκα του δικτάτορα Τσαουσέσκου για το «ακαδημαϊκο έργο» της – πόσο εξευτελιστικό ήταν για ένα πνευματικό ίδρυμα να επιβραβεύει μια αγράμματη δολοφόνο.
Ιδίου τύπου είναι το αίσθημα που ένιωσα όταν έριχνα τον τόμο της Εκδοτικής Αθηνών με τον μουσάτο σταρ των ριάλιτι στον κάδο.
Όλα χυμαδιό λοιπόν. Οι τελευταίοι έσονται πρώτοι. Όπως στην πολιτική. Όπως στη δημοσιογραφία.
Μακάριος όποιος δεν θέλει να αποδείξει τίποτα.
To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO