O επαρχιωτισμός της χώρας έχει φτάσει σε απελπιστικό και συγχρόνως πολύ επικίνδυνο σημείο. Αυτές τις μέρες θα ληφθούν αποφάσεις στην ευρωπαϊκή Σύνοδο Κορυφής που θα επηρεάσουν το μέλλον της ευρωζώνης κι επομένως του πιο αδύνατου μέλους της - διάβαζε Ελλάδα. Αλλά, άμα ρίξεις μια ματιά στον δημόσιο «διάλογο», στη χώρα πέρα βρέχει.
Το Σαββατοκύριακο η επικαιρότητα επισκιάστηκε απ’ τις διάφορες δηλώσεις και κινήσεις βουλευτών και στελεχών του ΠΑΣΟΚ, που αποφαίνονται γύρω απ’ το νέο μεγάλο εθνικό δίλημμα που έχει προκύψει, αφότου ο Γιώργος τα έκανε θάλασσα με το δημοψήφισμα, επηρεάστηκε ψυχολογικά απ’ το κακό τέλος του παλιού συναγωνιστή συνταγματάρχη Καντάφι κι εγκατέλειψε την πρωθυπουργία: should he (George) stay or should he go από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ;
Παρόμοια αφασία στα δελτία ειδήσεων και τα talk show της Δευτέρας. Άλλοι συζητούν για το τι πρέπει να κάνουμε με το «Σκοπιανό», όπου η χώρα έχει υποστεί τη μεγαλύτερη διπλωματική της ήττα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά κανείς δεν τολμάει να το ομολογήσει. Άλλοι για το αν και πόσοι οπαδοί της ΝΔ συμφωνούν με την απόφαση Σαμαρά να υποστηρίξει μια κυβέρνηση με της οποίας την πολιτική διαφωνεί ριζικά: χέστηκε η Φατμέ στο Γενί Τζαμί.
Την ίδια ακριβώς ώρα που συμβαίνουν όλα αυτά, οι Μερκοζί δίνουν στη δημοσιότητα τη νέα γαλλογερμανική συμφωνία, η οποία θα πρέπει να επικυρωθεί από τα κράτη-μέλη μέχρι τον Μάρτιο (για εκλογές στην Ελλάδα ούτε λόγος να γίνεται): αυτόματη επιβολή κυρώσεων σε όποια μέλη δεν τηρούν τον κανόνα του 3% για το δημοσιονομικό έλλειμμα, συνταγματικές διατάξεις σε όλες τις χώρες ότι ο εθνικός προϋπολογισμός θα ισοσκελίζεται, αλλαγή του τρόπου λήψης των αποφάσεων, που θα λαμβάνονται πλέον με την αρχή της πλειοψηφίας και όχι της ομοφωνίας. Όσο για τις αποφάσεις στον μελλοντικό Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, αυτές θα λαμβάνονται από την πλειονότητα που θα εκπροσωπεί το 85% των κρατικών συμβολών στο ταμείο αυτό (επομένως, η Αθήνα δεν θα έχει κανέναν λόγο). Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, τις προηγούμενες μέρες Γερμανοί αξιωματούχοι πληροφόρησαν το Ευρωκοινοβούλιο ότι σχεδιάζεται οι χώρες που χρωστάνε να βάζουν ως ενέχυρο τον χρυσό τους για ένα μέρος του χρέους, ενώ ο Σαρκοζί ταυτίστηκε πλήρως με τη Μέρκελ και στο θέμα των ευρωομολόγων, δηλώνοντας πως «δεν συνιστούν σε καμιά περίπτωση λύση στην κρίση».
Άραγε, με τι στρατηγική πάει η ελληνική κυβέρνηση στη Σύνοδο Κορυφής; Ποια και πόσα απ’ τα προηγούμενα μέτρα θα δεχτεί, ποια δεν συμφέρουν την Ελλάδα, γεγονός που θα έπρεπε να οδηγήσει στη δημιουργία συμμαχιών με άλλες χώρες της ευρωζώνης, που επίσης θίγονται; Τι επιπτώσεις θα έχουν όλα αυτά στον κακό μας τον καιρό; Είμαστε ίσως η μοναδική χώρα όπου αυτά τα θέματα δεν συζητιούνται καθόλου. Εδώ το πρόβλημα είναι αν ο Γιώργος θα καταστρέψει, μετά το κράτος, και το κόμμα του μπαμπά του. Είχαν άδικο οι Μερκοζί, όταν στη συνέντευξη Τύπου που έδωσαν τη Δευτέρα, για ν’ ανακοινώσουν τα περί των νέων συνθηκών, δήλωναν ότι η Ελλάδα αποτελεί μια(θλιβερή) εξαίρεση;