Την Κυριακή, ο ΓιάννηςΒαρβέρης στην «Καθημερινή» υπότον τίτλο «σιν... εκφυλ αντισαιξπηρικόυβρίδιο», «ολοκλήρωνε» τηνκριτική του για την παράσταση Άμλετ τηςΕλίζαμπεθ Λεκόντ με τα ακόλουθα: «Ευτυχώςήδη παρατηρώ απέναντι σε τέτοιου είδουςεγχειρήματα μια κόπωση και μιαδιστακτικότητα του κοινού, ολοέναογκούμενες. Η εποχή που ο τσεκουροφόροςμεταμοντερνισμός επέβαλλε ενθουσιασμόκαι άμβλυνση κριτηρίων στο κοινό σιγάσιγά παρέρχεται».
Φυσικά δεν πρόκειταινα τον αντικρούσω. Σημειώνω μόνο, γιανα συνεννοηθούμε, ότι κάτω από τιςγραμμές της κριτικής του διακρίνω τηνπολιτική εκείνη θεολογία που μετέρχονταιοι επαγγελματίες του είδους του, διότιεξ' αυτής και όχι χάριν του κοινού πουτους παρακολουθεί όλο και λιγότερο,ανακηρύσσονται σε ελέω Θεού κριτικούς.
Διάβαζα πως η μόνημηχανή της Ιστορίας που είναι εξ ολοκλήρουεμμενής, που επενεργεί δηλαδή μέσα στηνΙστορία χωρίς να καταφεύγει στηνυπερβατικότητα, είναι το Κεφάλαιο.Λάθος. Η μόνη μηχανή που δεν καταφεύγειστην υπερβατικότητα είναι κατά τη γνώμημου η ευήθεια. Εξού και η κριτική τηςδύναμη...