Ημεγαλύτερη παραδοξολογία που διάβασαπρόσφατα: ότι η αντίδραση στη βία δενοφείλεται στον ανθρωπισμό και στηναποδοχή των ανθρώπινων δικαιωμάτων,αλλά είναι απλώς... «πολιτικόςκαθωσπρεπισμός» (political correctness). Γράφεινέος συγγραφέας σε σοβαρό -περιέργως-περιοδικό: «Ό,τι για τον αστό υπήρξεανέκαθεν η σάρκα, για τον πολιτικόκαθωσπρεπιστή του μετανεωτερικού κόσμουείναι η βία».
Κιαφού επικαλεστεί λανθασμένα τον Μαρξ(δεν είπε ακριβώς «η βία είναι η μαμήτης ιστορίας»), προχωράει σε επικρίσειςπρος ιστορικούς και κριτικούς:
«Ανο καθωσπρεπιστής μας είναι ιστορικός,και γράφει για να διδάξει παιδιά τουδημοτικού, λ.χ., πρώτο του μέλημα θα είναιπαντί σθένει να πάψει το εγχειρίδιο ναβρέχεται από αίμα. Εξανδραποδισμοί,δηώσεις, σφαγές, όλα όσα συνθέτουν τηνιστορία εν τέλει, θα τα θέσει εκποδών».
«Κιαν του θυμίσεις τι ρητή ηδονή, πόσοαπύθμενο πάθος εκδίκησης κρύβουν οιπεριγραφές των σφαγών στον Σαίξπηρ ήστον Όμηρο, οι σκηνές των κολασμένωνστον Δάντη... οκαθωσπρεπιστής μας θ' αρνηθεί και τηνανθρώπινη φύση».
Ξεχάστελοιπόν τους καθωσπρεπισμούς και βουτήξτετα σχολικά βιβλία της ιστορίας στο αίμα.Αλλάξτε τα λογοτεχνικά ανθολόγια γιανα απολαύσουν όλοι την «ρητή ηδονήτων σφαγών». Αφού αυτά, όπως δογματικάαποφαίνεται, «εν τέλει συνθέτουν τηνιστορία» και αυτή είναι «η ανθρώπινηφύση». Βία στο διηνεκές!
Πούνα ήξεραν ο Βούδας, ο Ιησούς, ο Γκάντι,ο Μαντέλα ότι ήταν πολιτικοί καθωσπρεπιστές;Πού να γνώριζαν οι ειρηνιστές, ότανθυσιάζονταν για τη μη βία, ότι το έκαναναπό... πολιτική ορθότητα;
Ναι,κάποτε μερικοί απολάμβαναν τη βία στιςαρένες, πλήρωναν και εισιτήριο για ναδουν καλύτερα ένα παλούκωμα ή μίακρεμάλα. Ευτυχώς όμως ο κόσμος άλλαξε.Όχι βέβαια από καθωσπρεπισμό. Απόανθρωπισμό. Και η Διεθνής Αμνηστία, πουπολεμάει τη βία, δεν είναι όμιλοςπολιτικών καθωσπρεπιστών. Ούτε η ΧάρταΑνθρώπινων Δικαιωμάτων είναι μανιφέστοκαθωσπρεπισμού ή οδηγός καλής συμπεριφοράς.
Αλίμονο!«Με τη βλακεία ως και οι θεοί μάταιαμάχονται». (Σίλλερ)