Στην εύλογη απορία «μα καλά, δεν θα έπρεπε να λειτουργήσει αποτρεπτικά για το κράτος του Ισραήλ η προβλεπόμενη κατακραυγή;», η απάντηση μάλλον είναι ότι προφανώς τη συνυπολόγισε την κατακραυγή, αλλά στο ζύγι βάρυνε περισσότερο η επιθυμία του να ακουστεί για μια ακόμα φορά η κραυγή του, η κραυγή ενός κράτους που έχει αποδείξει τις τελευταίες δεκαετίες ότι δεν γνωρίζει ηθικούς ή νομικούς φραγμούς προκειμένου να υπερασπιστεί τα συμφέροντά του.
Και δεν θα βάραινε περισσότερο στο ζύγι, αν δεν είχαν προηγηθεί οι πολλές φορές στο παρελθόν που η κατακραυγή κόπαζε, ενώ η κραυγή είχε αποτελέσματα απτά, αποτελέσματα άμεσα.
Κατακραυγή που δεν θα κόπαζε, κατακραυγή που θα είχε μετατραπεί σε εναντίον του κράτους του Ισραήλ κραυγή, αν το Ισραήλ δεν ήταν τελικά με εμάς τους καλούς, με τον λευκό, Δυτικό άνθρωπο που κυριάρχησε και κυριαρχεί στην ανθρωπότητα, αφενός με την ωμή του βία και αφετέρου με τους πάσης φύσεως προπαγανδιστικούς του μηχανισμούς, μηχανισμούς κατασκευής συναίνεσης, μηχανισμούς πλύσης εγκεφάλου.
Με αυτό το δίπολο-σιγουράκι, με αυτήν τη δύναμη ονοματοδοσίας των πράξεων και ορισμού των εννοιών, τελικά τρομοκράτης θα είναι πάντα ο Άλλος και κολάσιμη η βία πάντα του Άλλου, με τις δικές μας ενέργειες να είναι το πολύ «δυσανάλογες».