Ήταν σίγουρα τραγικό, πολύνεκρο και άδικο (λες κι υπάρχει κάποιο «δίκαιο» σε τέτοιες καταστάσεις), ωστόσο το δυστύχημα που «στοίχειωσε» τα φετινά Κούλουμα δεν ήταν σίγουρα το μόνο, ούτε καν το μοναδικό θανατηφόρο. Κάτι η κακή μας κυκλοφορική αγωγή, ευθύνη βασικά μιας Πολιτείας που αντιμετωπίζει τα τροχοφόρα αποκλειστικά σαν πηγή εσόδων οπότε λίγο τη μέλλει ποιοι και πώς τα οδηγούν, κάτι τα κακοσυντηρημένα αμάξια και οι δρόμοι-σκοτώστρες με την ελλιπή ή λάθος σήμανση, κάτι η ακόμα χειρότερη «εθνική» νοοτροπία της επεκτατικής εγωπάθειας, της χαμένης κοσμάρας και της τσάμπα μαγκιάς όπως συχνά αποτυπώνεται και στην οδική συμπεριφορά πολλών από εμάς, μόνο τυχαίο δεν είναι που έχουμε έναν από τους υψηλότερους δείκτες αυτοκινητικών ατυχημάτων στην Ευρώπη, που κάθε χρόνο ξεκληρίζεται στους ελληνικούς δρόμους μια μικρή κωμόπολη (πάνω από 1500 ψυχές), χώρια οι χιλιάδες τραυματίες και σακατεμένοι. Και το κακό δεν σταματά στις μεγάλες πόλεις και τις εθνικές οδούς αλλά αφορά και την επαρχία, όπου απαίδευτοι οδηγοί συχνά θεωρούν τη «δημοσιά» πιο προβλέψιμη και πιο ιδιόκτητη κι από την αυλή τους. Δεν είναι, οπότε, μόνο κάποια «κακιά στιγμή» που φταίει αλλά ο κακός μας ο καιρός, πράγμα που ισχύει γενικότερα, κι ας μην απαλείφει ένα πιο συγκεκριμένο ειδικότερα.
Φαντάσου έπειτα να βρισκόταν στη θέση του θύτη ένας Ρομά π.χ. ή μετανάστης, θα μιλούσανε ακόμα κάποια ρεπορτάζ για «αδικοχαμένο παλικάρι»;
Το «ειδικότερα» αυτό, για το οποίο πολλή κουβέντα έγινε ένεκα και το βίντεο που το απαθανάτισε, ήταν ότι το εν λόγω φρικτό δυστύχημα που έγινε το μεσημέρι της Κυριακής στο 83ο χιλιόμετρο της Αθηνών-Λαμίας προκάλεσε μια εκτός ελέγχου πανάκριβη Πόρσε που οδηγούσε ένας πλούσιος, ή μάλλον γόνος πλουσίου με τα γκάζια «τσίτα», τόσο «τσίτα» ώστε να πέσει σαν βολίδα πάνω σε όχημα απολύτως κανονικά σταθμευμένο σε παρακείμενο πάρκινγκ. Αποτέλεσμα, τα δύο αυτοκίνητα να τυλιχθούν στις φλόγες και να βρουν ακαριαίο θάνατο τόσο μια μητέρα με το 3χρονο παιδί της που βρισκόταν μέσα στο πρώτο, όσο και ο 23χρονος οδηγός της Πόρσε με τον επίσης νεαρό συνεπιβάτη του που κατευθύνονταν, λέει, προς Αράχωβα. Κι έμεινε ο δύστυχος πατέρας που είχε πάει προς νερού του να κοιτά αποσβολωμένος το άφατο κακό... Τα ακριβή αίτια δεν είναι ακόμα γνωστά, αν δηλαδή πρόκειται για ανθρώπινη αστοχία ή μηχανική βλάβη, γεγονός όμως είναι ότι η Πόρσε έτρεχε πολύ. Αδικαιολόγητα πολύ. Κι αυτό επειδή ήταν Πόρσε, άρα επιβαλλόταν αυτοδικαίως να πηγαίνει σαν δαιμονισμένη, ειδικά στους δρόμους της Ψωροκώσταινας - γιατί αμφιβάλλω αν θα μπορούσε να κάνει ένας οδηγός τέτοιες μαγκιές χωρίς να του κόψουν τον πωπώ στα εξωτερικά, εκεί όπου σπούδαζε ο μοιραίος ταυτόχρονα αυτόχειρας και θύτης (είχε έρθει διακοπές). Είναι επίσης ένα βαρεμένο, υπερφίαλο νεαρό αρσενικό, ένας κοιτάτε-με-τι-κάνω-και-πόσο-αστέρι-τυπάς-είμαι άνδρας οδηγός, το συνηθέστερο μοτίβο σε τέτοια συμβάντα. Σπανιότερα ώριμος ηλικιακά, σπανιότατα γυναίκα. Τυχαίο; Όχι και τόσο, μην κοροϊδευόμαστε. Φαντάσου έπειτα να βρισκόταν στη θέση του θύτη ένας Ρομά π.χ. ή μετανάστης, θα μιλούσανε ακόμα κάποια ρεπορτάζ για «αδικοχαμένο παλικάρι»;
Είναι, λοιπόν, «ταξικό»το δυστύχημα, ακόμα και «έμφυλο», όπως καταγγέλθηκε; Εν μέρει ναι, με την έννοια ότι είναι συνηθέστατα νεόπλουτοι ή κακομαθημένοι γόνοι ευκατάστατων οικογενειών αυτοί που καβαλάνε μια ρόδα πολυτελείας και την τερματίζουν δίχως να υπολογίζουν Χριστό, απλώς επειδή κανείς ποτέ δεν τους έμαθε να υπολογίζουν το οτιδήποτε. Και είναι πολλά τα σχετικά παραδείγματα σε τροχαία τέτοιου τύπου, όπως π.χ. το προ ενός έτους στην Βουλιαγμένης με θύματα γνωστό λαϊκό τραγουδιστή και δύο συνεπιβάτιδές του. Έπειτα, όσο περισσότερο γκαζώνει ένα αμάξι τόσο πιο επικίνδυνο γίνεται στα χέρια του αδαούς, κι εκείνα που πιάνουν ιλιγγιώδεις ταχύτητες καθιστώντας αντικειμενικά αδύνατη κάθε αντίδραση αν κάτι στραβώσει, δεν είναι σίγουρα απ' αυτά που συνήθως οδηγεί η «πλέμπα». Χρειάζεται, όμως, έναν χαλινό ο ταξικός «φθόνος», ειδικά όταν εκδηλώνεται όχι επειδή τάχα μας κόφτει η κοινοκτημοσύνη αλλά επειδή δεν είμαστε εμείς οι χαλίφηδες στη θέση του Χαλίφη (στην οποία, αν ξάφνου βρισκόμασταν, ίσως και να κάναμε χειρότερα οι πιο συμπλεγματικοί). Γιατί τις χαζοκόντρες θανάτου στην παραλιακή π.χ. δεν τις κάνουν πλουσιόπαιδα, τουλάχιστον όχι μόνο. Γιατί επικίνδυνες ηλιθιότητες που μπορούν να σε μετατρέψουν όχι μόνο σε μέλλον θύμα αλλά και σε υποψήφιο φονιά αθώων μπορείς να κάνεις – και κάνεις, σε βλέπω και μας βλέπω καθημερινά σχεδόν! - είτε είσαι πεζός, είτε ποδηλάτης, είτε μηχανόβιος, είτε αυτοκινητιστής, είτε φορτηγατζής, είτε οδηγείς παπάκι, είτε «χιλιάρα», είτε Atos, είτε Τζάγκουαρ, χωρίς να ισοπεδώνω τις ευθύνες. Δεν είναι καν απαραίτητο να είσαι πιωμένος ή να τρέχεις του σκοτωμού – μπορεί απλά να φλυαρείς ξεχασμένος στο κινητό ή με τον συνοδηγό/επιβάτη σου, να έχεις ξεχάσει να βγάλεις φλας, να μην έχεις μάθει να βλέπεις μπροστά σου ακόμα και σε νηφάλια κατάσταση ή επειδή σέρνεσαι χελωνηδόν σε λωρίδα ταχείας κυκλοφορίας.
Οπότε, τι; Οπότε, λιγότερη «τσάμπα μαγκιά», λιγότερα νεύρα, λιγότερα υπετροφικά εγώ, λιγότερο εύκολη καταγγελολογία. Περισσότερη και καλύτερη οδική παιδεία - τα εξοντωτικά πρόστιμα και οι αφαιρέσεις διπλωμάτων δεν αρκούν από μόνα τους, δεν είναι η καταστολή αλλά η εκπαίδευση που μας ανθρωποποιεί, όχι μόνο η κυκλοφοριακή αλλά η ευρύτερη σχολική, ακόμα και η σχετική με τα έμφυλα στερεότυπα έχει λόγο εδώ!). Περισσότερη συνείδηση, περισσότερη προσοχή γιατί πραγματικά δεν αξίζει να πηγαίνει κανείς τόσο φτηνά, συν κατανόηση του γεγονότος ότι το όχημά μας είναι απλά ένα εργαλείο που οφείλει να κινείται σύμφωνα με ορισμένους κανόνες αντί για ένα αυτόνομο, ατίθασο, πολεμοχαρές γαλατικό χωριό πάνω σε ρόδες, προορισμένο - εις μάτην - να εκτονώσει όλα εκείνα τα υπαρξιακά μας «γαμώ το».