Αξιότιμε κύριε Πρωθυπουργέ, oνομάζομαι Νίκη Παρασκευοπούλου και είμαι μαθήτρια της Β΄ Λυκείου. Σας αποστέλλω το παρόν mail με σκοπό να σας εκφράσω τις ανησυχίες μου με ένα σχόλιο που αναφέρατε όσο απευθύνατε τον λόγο σας στον κ. Μητσοτάκη στη Βουλή προ ολίγων ημερών… Κατά τη διάρκεια του λόγου σας, κατηγορήσατε τον κ. Μητσοτάκη πως φέρθηκε «σαν κακομαθημένο κολεγιόπαιδο…»
Έτσι ξεκινά η ηλεκτρονική επιστολή της μαθήτριας του Κολεγίου που είδα προ ολίγου να δημοσιεύεται στο site της Καθημερινής και έχει παραλήπτη τον πρωθυπουργό, αλλά και τα Μέσα προφανώς, επιζητώντας να αποτελέσει τροφή για συζήτηση και αφορμή για δημόσιο διάλογο θίγοντας το θέμα των «κοινωνικών στερεότυπων» που συνοδεύουν σαν άδικη κατάρα τους αποφοίτους του Κολλεγίου Αθηνών.
Και καλά κάνει, αφού όντως πρόκειται για ζήτημα που σέρνεται δεκαετίες στις κουβέντες έχοντας αποκτήσει διαστάσεις ταμπού ή θεωρίας συνωμοσίας και αξίζει να συζητηθεί έστω ως επίμονο στερεότυπο.
Ακόμα όμως κι αν η επιστολή είχε συνταχθεί από «μποτ», από τρολ ή από επιτροπή, και πάλι θα άξιζε (δημοσιογραφικά τουλάχιστον) προσοχής και σχολιασμού αφού θίγει ένα ζήτημα με το οποίο «όλοι» κατά καιρούς έχουμε ασχοληθεί
[Αγαπητή Νίκη, παρένθεση: μήπως σε ενδιαφέρει η δημοσιογραφία; Φαντάζομαι βέβαια έχεις ήδη επιλέξει κύκλο σπουδών. A propos, καλή επιτυχία στις εισαγωγικές ή στα SAT, GRE ή οποιαδήποτε τέτοια δοκιμασία ισχύει πια για τα ξένα ιδρύματα και δεν το λέω καθόλου ειρωνικά]
Σε γενικές γραμμές μάλιστα θα έλεγα ότι συμφωνώ με την υπερασπιστική της γραμμή και την έκκληση της «ως κολεγιόπαιδο» προς τον πρωθυπουργό να μην ενθαρρύνει «τα στερεότυπα που ήδη υπάρχουν σχετικά με το σχολείο μου, αλλά αντίθετα να συμβάλετε στην προσπάθεια κατάρριψής τους».
Ο Αλέξης Τσίπρας έκρινε ότι ήταν θεμιτό να μεταχειριστεί «εν θερμώ» τον συγκεκριμένο χαρακτηρισμό γνωρίζοντας τα στερεότυπα περί των αποφοίτων του Κολεγίου και των «μασονικών» δεσμών ανάμεσα στα μέλη μιας κυρίαρχης ελίτ που ανακυκλώνεται από τους κόλπους του. Φτηνό και λαϊκίστικο και κάτω από τη ζώνη χτύπημα - σαφώς, όχι όμως εκτός περιρρέουσας «κουλτούρας».
Να συμφωνήσω επίσης ότι τέτοιου τύπου ισοπεδωτικές γενικεύσεις αποπνέουν από τη φύση τους φθόνο και μοχθηρία. Να πω επίσης ότι έχω γνωρίσει ικανό δείγμα αποφοίτων του συγκεκριμένου σχολείου που μου είναι όχι μόνο συμπαθείς και πολύ αγαπητοί αλλά και φίλοι κανονικοί μέσα στα χρόνια.
Από την άλλη όμωωωως… Κι εγώ και πολλοί σ’ αυτήν την πόλη - και μάλιστα όχι κυρίως αυτοί που ανήκουν στον «απλό λαό» ο οποίος φυσικά δεν είναι υπεράνω στερεοτυπικών γενικεύσεων και αχαλίνωτης συνωμοσιολογίας, δε νομίζω όμως ότι ασχολείται και τόσο με το συγκεκριμένο ζήτημα – έχουμε υπάρξει μάρτυρες ή έχουμε ακούσει έγκυρες μαρτυρίες σχετικά με συμπεριφορές πλήρεις από «entitlement», κεκτημένες ψευδαισθήσεις πεπρωμένου και συμπλέγματα ανωτερότητας που διακρίνουν κάποια από τα μέλη αυτού του επίλεκτου και ισχυρού (αναμφισβήτητα και όπως και να το δούμε) κλαμπ.
Επίσης, ενώ κατανοώ την αμήχανη θέση που μπορεί να έχει βρεθεί όταν, όπως γράφει, «συνομήλικοί από άλλα σχολεία ή λοιποί γνωστοί» την ρωτούν σε ποιο σχολείο φοιτά κι εκείνη διστάζει να τους απαντήσει, αμέσως μετά πετάει μια φράση που βάζει τρικλοποδιά στην επιχειρηματολογία της: «Ο λόγος για τον οποίο συμβαίνει αυτό είναι η ύπαρξη βαθιά ριζωμένων στερεοτύπων που επιφέρουν μια παράξενη αντιμετώπιση στα μέλη της κολεγιακής οικογένειας».
Τι το ήθελε αυτό το «κολεγιακή οικογένεια» με τους αιμομικτικούς / συντεχνιακούς συνειρμούς που επιτρέπει; Κατόπιν, το «χειροτερεύει» κι άλλο:
«Γνωρίζω πως κοινωνικά στερεότυπα σχετικά με την ιδιωτική εκπαίδευση είναι αναπόφευκτα, όμως, δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει πως το Κολλέγιο δεσπόζει στον νου των ανθρώπων ως μια ελίτ μαθητών και καθηγητών [εχμ, ναι, δεσπόζει, αυτό είναι το πρόβλήμα] …Το Κολλέγιο Αθηνών μπορεί όντως να φιλοξενεί μαθητές από ανώτερα κοινωνικοοικονομικά στρώματα, όμως ταυτόχρονα, συμμετέχει συνεχώς και αδιάκοπα σε φιλανθρωπικές δραστηριότητες…».
Οι «φιλανθρωπικές δραστηριότητες», η φιλανθρωπία γενικώς ως - βαθύτατα παρωχημένη και προβληματική – αντίληψη δεν ηχεί όμορφα στα αυτιά του κόσμου το 2019. Αν δεν είναι ήδη, θα είναι σύντομα μια εξαιρετικά ύποπτη έννοια - και δικαίως - για διάφορους και μάλλον προφανέστατους λόγους, και όχι φυσικά επειδή το αποφάσισαν κάποιοι σκοτεινοί κύκλοι της πολιτικής ορθότητας.
Ζητώ συγγνώμη αν έκανα αυτό που στην ηλικία της μαθήτριας του Κολεγίου σιχαινόμουν όσο τίποτα να μου κάνουν: υποδείξεις και νουθεσίες δηλαδή.
Είναι βέβαιο ότι θα υπάρξουν κι αυτοί που θα ασχοληθούν με το «ποιος το έβαλε το παιδί να γράψει το mail» και τι ατζέντα εξυπηρετεί και τα ρέστα. Δεν έχει και τόση σημασία στην πραγματικότητα παρότι κι εγώ αναρωτήθηκα τι είδους παιδί είναι αυτό και σε ποια περίεργη μικρομέγαλη φυλή ανήκει ώστε πήρε τόσο προσωπικά αυτόν τον ύστατης εφεδρείας χαρακτηρισμό του Α. Τσίπρα προς τον Κυρ. Μητσοτάκη και έκατσε να γράψει «γράμμα στον πρωθυπουργό».
Πάντως η κοπέλα υπέγραψε με τα στοιχεία της την επιστολή και ανέλαβε την ευθύνη του περιεχομένου. Ακόμα όμως κι αν η επιστολή είχε συνταχθεί από «μποτ», από τρολ ή από επιτροπή, και πάλι θα άξιζε (δημοσιογραφικά τουλάχιστον) προσοχής και σχολιασμού αφού θίγει ένα ζήτημα με το οποίο «όλοι» κατά καιρούς έχουμε ασχοληθεί προβάλλοντας πάνω του διάφορα παράπονα, συμπλέγματα και κολλήματά μας, αποφεύγουμε να το θέσουμε όμως δημόσια από φόβο μην μπλέξουμε σε περίεργους διαδρόμους και παρουσιαστούμε είτε ως διακομιστές κακόβουλων στερεότυπων είτε ως αυτοδιορισμένοι αυλοκόλακες μιας ελίτ που λειτουργεί ερήμην μας.