Σε αυτό το τεύχος εγκαινιάζουμε μια νέα στήλη. Παραχωρούμε την τελευταία σελίδα μας σε όλες εκείνες τις οργανώσεις που ενεργούν για το κοινό καλό. Για τους αδύναμους ή τους ριγμένους της κοινωνίας. Τα προβλήματα της πόλης, των ζώων, του περιβάλλοντος. Τις μειονότητες που αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους. Αυτούς που δεν έχουν το σθένος ούτε καν να αγωνιστούν.
Τους δίνουμε τον λόγο. Μιλάμε μαζί τους. Να ακουστεί το έργο τους. Να ξυπνήσει μέσα στους ανθρώπους η παλιά αίσθηση της κοινότητας, της προσφοράς και του εθελοντισμού, που καταπατήθηκε από την κρίση.
Γιατί πιστεύουμε ότι δεν έχουν μέλλον οι κοινωνίες δίχως κοινωνικό ιστό, όπου ο καθένας κοιτάει μόνο τον εαυτό του. Αν δεν μπεις στη θέση του άλλου, έστω για λίγο, αν δεν καταλάβεις ότι ευδαιμονία που δεν μοιράζεται είναι μισή και ζωώδης – τότε η κρίση θα έχει αφήσει πίσω της τον πιο δυσοίωνο σπόρο.
Στόχος δεν είναι να παρουσιαστούν τόσο οι περίβλεπτες οργανώσεις, όσο μικρές ομάδες που δεν τις ξέρει ο πολύς κόσμος και δουλεύουν εν κρυπτώ και με αυτοθυσία. Συχνά πρόκειται για παιδιά που δίνουν το υστέρημά τους ή δουλεύουν αμισθί, ενώ δεν έχουν να πληρώσουν το νοίκι τους. Είναι πολύ περισσότερες απ' ό,τι νομίζετε. Μυστικά, μια νέα αλληλεγγύη γεννιέται, από ανθρώπους που ξέρουν ότι μόνο τα θηρία ζουν μόνα. Ότι η ίδια η προσφορά σε χορταίνει.
Αυτοί είναι οι ακτιβιστές ήρωες μιας κοινωνίας σε ανάγκη. Και η LiFO θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να προβάλλει το έργο τους – καθώς πιστεύουμε ότι αυτή είναι η μορφή της πολιτικής που μας ενδιαφέρει και μπορούμε να την κάνουμε, χωρίς εξαρτήσεις και κούφια λόγια.
Όσο για τους πλούσιους που κάνουν φιλανθρωπίες, μπράβο και σε αυτούς. Στη δική τους περίπτωση, όμως, η σημαντική τους χειρονομία να επιστρέψουν στην κοινωνία ένα κλάσμα του πλούτου που απέκτησαν δεν είναι μόνο μεγαλείο· είναι και ηθική υποχρέωση.