ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ, η πρώτη καραντίνα με βρίσκει να ελπίζω. Ένα παντζάρι έχει φυτρώσει από μόνο του κάτω από τη λεμονιά στο μπαλκόνι, προϊόν αστικής κομποστοποίησης. Είμαι τεσσάρων μηνών έγκυος. Έχω πυκνά, μακριά μαλλιά και σκληρά νύχια που μοιάζουν να ανήκουν σε μια άλλη γυναίκα. «Eίναι οι ορμόνες της εγκυμοσύνης» μου εξηγεί ο γιατρός. Είναι οι πρώτες μέρες του Ζoom, κάνουμε meeting στη δουλειά και ψάχνουμε να βρούμε πού είναι το μικρόφωνο. Μετράμε νέα κρούσματα κάθε μέρα: 101, 102, 129, 69, 60, 62.
Οι φίλες μου στην Αμερική κολλάνε κορωνοϊό. Μου περιγράφουν κρυάδες και αφόρητους πόνους στο στήθος. «Ένιωθα συνέχεια ότι πάλευα για την αναπνοή μου, σαν να καθόταν κάποιος πάνω στο στήθος μου» λέει η μία. «Το πιο περίεργο με αυτή την αρρώστια είναι ότι δεν ξέρεις τι να περιμένεις. Μια γρίπη ή μία ίωση ξέρεις περίπου πώς εξελίσσονται, με τον κορωνοϊό δεν έχεις ιδέα πώς θα είναι η επόμενη ημέρα. Έχεις δέκατα, μετά έχεις 40 πυρετό, μετά έχεις πάλι δέκατα» μου εξηγεί η άλλη.
Τα βράδια βλέπω παράξενα όνειρα σαν αυτά που έβλεπα παιδί, πετάω πάνω από πράσινα δάση, με κυνηγά ένας δεινόσαυρος, φτιαγμένος από οδοντογλυφίδες. Αρχίζω το μαγείρεμα: φτιάχνω πρώτη φορά στη ζωή μου γεμιστά, χειροποίητα σουβλάκια από χοιρινό λαιμό, ινδικά πιάτα με ρεβίθια και γάλα καρύδας, φουρνίζω κουλουράκια.
Ξεκινάω να φτιάχνω ψωμί με προζύμι. Ακολουθώ τα highlights μιας γνωστής μου αρτοποιού στο Instagram βήμα-βήμα και της στέλνω μηνύματα. («Καλημέρα, τα 50 γρ. λευκό αλεύρι εδώ είναι για όλες τις χρήσεις ή σκληρό»;). Γίνομαι μέλος σε group στο Facebook που λέγεται ΤΟ ΦΥΣΙΚΟ ΠΡΟΖΥΜΙ - Η ΦΥΣΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ ΜΑΓΙΑ. Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι η αυτόλυση και η κυψέλωση. Η κουζίνα μου γεμίζει βαζάκια που μυρίζουν ξινίλα. Η διαδικασία για να φτιάξεις ψωμί με προζύμι θυμίζει μαγγανεία. Δεκαπέντε ημέρες ταΐζω το μείγμα, τη 15η το ανακατεύω με αλεύρι, το μείγμα ξεκουράζεται, το διπλώνω 4 φορές, το ξεκουράζω, το πλάθω σε μπάλα, το ξεκουράζω ξανά, το βάζω στο ψυγείο για 14 ώρες. Την επόμενη μέρα μπαίνει στον φούρνο.
Δεν επιθυμώ πια να μορφωθώ, δεν θέλω να δω παραστάσεις online, δεν θέλω να τραγουδήσω «χρόνια πολλά» στο Ζoom.
Τον Ιούνιο τα κρούσματα πέφτουν και ξεκινάω να πάω σε ένα ραντεβού στη Νέα Ερυθραία. Έχω μήνες να βγω από το κέντρο της Αθήνας και με πιάνει ίλιγγος στην Κηφισίας, σαν να έχω βγει στην Εθνική Οδό και να τρέχω με 200 χιλιόμετρα την ώρα.
Είναι Φεβρουάριος του 2021 ‒ 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους παγκοσμίως. Οι δουλειές έχουν εξατμιστεί – σαν να έγινε ένα παφ και να μην υπήρξαν ποτέ. Στο Ζoom, με τη δουλειά, ανοιγοκλείνω το μικρόφωνο για να μην ακούγεται το μωρό που δοκιμάζει τις φωνητικές του χορδές.
«Αναρωτιέμαι τι κουσούρια θα μας αφήσει όλος αυτός ο εγκλεισμός» μου λέει μια φίλη. «Νιώθω πως βουλιάζω στις κακές μου συνήθειες». Νομίζω πως έχει δίκιο. Η αρχή της καραντίνας θύμιζε λίγο την αρχή της κρίσης, που έβγαιναν διάφοροι entrepreneurs με ζιβάγκο και έλεγαν ότι «η κρίση είναι ευκαιρία». Η καραντίνα στα χρόνια του ύστερου καπιταλισμού θα ήταν μια αφορμή για αυτοβελτίωση και επανεφεύρεση του ιδανικού εαυτού: στον ελεύθερο χρόνο μας θα αποκτούσαμε δεξιότητες για τις δουλειές του μέλλοντος, θα μαθαίναμε γερμανικά και θα βγάζαμε λεφτά, πουλώντας πόνι της δεκαετίας του '80 στο eΒay.
Αντί γι' αυτήν τη θαυμαστή μεταμόρφωση, τον τελευταίο χρόνο έχω δει αποχαυνωμένη στον καναπέ ριάλιτι που ούτε το Netflix δεν ξέρει ότι υπάρχουν. Ποταπά σόου με στακάτα ονόματα όπως «Instant Hotel», «Glow Up», «Selling Sunset» και «Dating Around», διαγωνισμούς για make-up artists και διακοσμητές εσωτερικών χώρων, προγράμματα όπου Αυστραλοί με χαίτη ανταγωνίζονται για την καλύτερη ανακαίνιση σε Αirbnb.
Δεν επιθυμώ πια να μορφωθώ, δεν θέλω να δω παραστάσεις online, δεν θέλω να τραγουδήσω «χρόνια πολλά» στο Ζoom. Δεν θέλω να ξαναφτιάξω ψωμί με προζύμι.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.