Αν κρίνουμε από τις πρόσφατες ενέργειες της κυβέρνησης, η αξιολόγηση μάλλον βαίνει προς ολοκλήρωση και από ό,τι φαίνεται τα αποτελέσματα δεν είναι και τόσο καλά για μας. Μπορείς να το καταλάβεις αυτό από το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός χτες μέσα στο χαμό, βρήκε το χρόνο να εγκαινιάσει το μουσείο για τον Νίκο Μπελογιάννη, το γνωστό κομμουνιστή που εκτελέστηκε αρνούμενος να αποκηρύξει την ιδεολογία του. Μπορεί η ιδεολογία του να έχει εξαφανιστεί πλήρως από το πρόσωπο της γης, αλλά ο ίδιος όπως και οι περισσότεροι Έλληνες κομμουνιστές υπήρξαν πρότυπο αφοσίωσης, τιμιότητας και γενναιότητας που πραγματικά πίστευαν ότι αγωνίζονται για ένα καλύτερο και δικαιότερο κόσμο, γεμάτο ρομαντισμό και ροζ μονόκερους.
Δεν έχουμε την πρόθεση να κρίνουμε ούτε τον Μπελογιάννη, ούτε και έχουμε το ανάστημα να εκφέρουμε γνώμη για έναν άνθρωπο που έδωσε τη ζωή του για τα ιδανικά του σε ένα ταραγμένο ιστορικό πλαίσιο, έχουμε την πρόθεση να κρίνουμε έναν πρωθυπουργό που όταν ζορίζεται με το κόμμα του και το σκληροπυρηνικό του ακροατήριο, καταφεύγει σε ανέξοδες πομφόλυγες αριστεροσύνης. Φαίνεται ότι οι καταθέσεις στεφάνων στην Καισαριανή και τα μουσεία κομμουνιστών είναι το απαραίτητο λιπαντικό για να μας μπουν πιο εύκολα τα νέα μέτρα, φόροι και περικοπές που μας ετοιμάζει.
Προς την ίδια κατεύθυνση κινείται και η δήλωση που διαρρέεται ότι δηλαδή αφού μπορεί να διαχειριστεί ιδεολογικά την επερχόμενη συμφωνία ο Αλέξης, μπορούν και όλα τα άλλα στελέχη αφού «κανείς δεν είναι πιο αριστερός από τον ίδιο». Φήμες λένε ότι η δήλωση αυτή απευθύνεται προς τον Πάνο Σκουρλέτη ο οποίος φέρεται να αντιστέκεται στην πώληση του 40% της ΔΕΗ που είναι ήδη συμφωνημένη. Παρόμοια δήλωση έκανε και η εκπρόσωπος τύπου του ΣΥΡΙΖΑ κυρία Ράνια Σβίγκου αν και κάποιοι αμφισβητούν ότι γνωρίζει τι σημαίνουν τα αρχικά της ΔΕΗ. Κανείς δεν είναι πιο αριστερός από τον Πρωθυπουργό λοιπόν και αν του ζητηθεί μπορεί να παρουσιάσει και αντίστοιχα πιστοποιητικά αλλά έχει δεχτεί να περάσει και το τεστ του αριστερόμετρου.
Οι συνδικαλιστές της ΓΕΝΟΠ που κατέβαζαν στο παρελθόν τους διακόπτες όποτε γούσταραν, θα κάνουν κάποιες απεργίες για την τιμή των όπλων (και τα πρώτα μπάνια) αλλά διαμηνύουν ότι δεν θα κάνουν διακοπές στην παροχή του ηλεκτρικού ρεύματος. Ίσως ο Αλέξης έχει ήδη τάξει ότι το επόμενο μουσείο λαϊκού αγωνιστή που θα χτιστεί, θα είναι το Νίκου Φωτόπουλου αφού οι παππούδες μας είχαν για ήρωες τους αντάρτες του ΕΑΜ κι εμείς έχουμε τους αρχισυνδικαλιστές των ΔΕΚΟ. Πάντως κάπως έτσι γίνεται η δουλίτσα δηλαδή η ιδιωτικοποίηση των πάντων χωρίς να ακούγεται κιχ και γι' αυτό για πολλούς ο Αλέξης είναι το αγαπημένο παιδί των Ευρωπαίων εταίρων μας και μπράβο του στην τελική.
Ο άλλος συγκυβερνήτης αφού στριμώχτηκε στα σχοινιά πίσω από κάτι θείτσες για να καταφέρει να σφίξει το χέρι του νέου πλανητάρχη, ανεβάζοντας σε νέα δυσθεώρητα ύψη τον πήχη της ξεφτίλας, επέστρεψε και μας είπε ότι σχεδόν έκλεισε μεγάλο ντιλ το οποίο θα φέρει ποταμούς χρήματος στη χώρα και θα είναι στην ουσία ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ. Έτσι έχουμε την πρώτη κυβέρνηση της ιστορίας που την ίδια μέρα που τιμά τους αγωνιστές κομμουνιστές, υπόσχεται και την αναβίωση του σχεδίου των ιμπεριαλιστών για την ανασυγκρότηση της χώρας και την προστασία της από τον κομμουνιστικό κίνδυνο της Σοβιετικής Ένωσης. Αν ακους κάτι είναι τα κόκαλα του μακαρίτη του Μπελογιάννη που τρίζουν δαιμονισμένα.
Τις αμέσως προηγούμενες μέρες, ο Αλέξης Τσίπρας προσπάθησε πάλι να αλλάξει την Ευρώπη όταν με επιστολή που έστειλε στο παρά πέντε της επετειακής διάσκεψης της Ρώμης, ζητούσε να μπει στην κοινή πανηγυρική διακήρυξη μια ακατάληπτη αρλούμπα για κάτι που μόνο οι Συριζαίοι καταλαβαίνουν και λέγεται «ευρωπαικό εργασιακό κεκτημένο» αν και οι πληροφορίες λένε ότι στην πραγματικότητα αυτό που ζητούσε ήταν να προστεθεί στην Διακήρυξη η ανάγκη πρόσληψης 500.000 μετακλητών στο ελληνικό Δημόσιο και απορούμε πραγματικά που κάτι τέτοιο δεν έγινε αποδεκτό. Πάντως κάπου έλεος με τον εργασιακό μεσαίωνα της Ευρώπης, πότε οι πολίτες της θα απολαύσουν τα δικαιώματα των Κινέζων, των Ινδών και των Νοτιοαμερικανών; Κάτι τέτοια άλλωστε βλέπουν και οι χιλιάδες νέοι μας που αναγκάζονται να μεταναστεύσουν στις μητροπόλεις του καπιταλισμού αλλά παρόλα αυτά εξακολουθούν να τον πολεμούν μανιασμένα. Κάνεις δε μπορεί να καταλάβει την ψυχική αφοσίωση που χρειάζεται για να παραμείνεις κομμουνιστής στο Λονδίνο και το Βερολίνο και αξίζει πραγματικά τιμή σε αυτούς τους ήρωες (αν και όχι ακόμα μουσείο).