Εκτός κι αν κατοικείς στο Άγιο Όρος ή σε έχουν απαγάγει οι εξωγήινοι, θα έχεις ακούσει για το Game Of Thrones. Δηλαδή τι θα έχεις ακούσει που μάλλον το παρακολουθείς και συ με μανία και ξέρεις όλο το γενεαλογικό δέντρο κάθε νάνου και κάθε ευνούχου που πρωταγωνιστεί στη σειρά-θρύλο.
Τα τελευταία χρόνια οι τηλεοπτικές σειρές έχουν σχεδόν ξεπεράσει σε budget τον κινηματογράφο και οι δουλειές που κυκλοφορούν δεν έχουν καμιά σχέση με ότι γυριζόταν πριν από δέκα χρόνια. Οι δημοτικότητα τους έχει ξεπεράσει κάθε προσδοκία και κάθε καινούργια παραγωγή ανεβάζει τον πήχη ακόμα περισσότερο. Το αποτέλεσμα είναι ότι πλέον μεγάλοι ηθοποιοί αλλά και σκηνοθέτες, δε σνομπάρουν πια την μικρή οθόνη (που δεν είναι και τόσο μικρή εδώ που τα λέμε μια και με ένα χιλιάρικο μπορείς να αγοράσεις σήμερα 55 ίντσες μια ποιοτικής LCD οθόνης).
Όλος αυτός ο ορυμαγδός δράσης, αυτές οι δαιδαλώδεις εξελίξεις και ανατροπές φαίνονται να καταλήγουν σε ένα υπερ-βασικό love story: Οι δύο κοντοί επιτέλους έρχονται κοντά και ερωτεύονται.
Από όλες τις τηλεοπτικές σειρές των τελευταίων χρόνων, μια είναι αυτή που ξεχωρίζει καθαρά σε δημοτικότητα και δεν είναι άλλη από το Game Of Thrones. Εκατομμύρια φανς σε όλο τον κόσμο, καθημερινά ασχολούνται με το αναλύσουν αλλά και να προβλέψουν την εξέλιξη της πλοκής αλλά και την τύχη των αγαπημένων ηρώων. Η επιτυχία ήταν αναμενόμενη. Είναι μια πανάκριβη σειρά, μια εντυπωσιακή παραγωγή σε τεχνικό επίπεδο με εκπληκτικά σκηνικά, κοστούμια, εξωτερικά γυρίσματα αλλά κυρίως καλοδουλεμένα εφέ με τέρατα, μάχες, γίγαντες και ότι άλλο μπορεί να βάλει το μυαλό σου.
Και κάπου εδώ αρχίζουν τα προβλήματα: Διότι η σειρά πραγματικά περιέχει ότι μπορεί να φανταστείς και αυτό είναι σχετικά ενδιαφέρον αλλά τι συμβαίνει όταν μπορείς να φανταστείς τα πάντα ταυτόχρονα; Δηλαδή ΟΚ, να βάλουμε τεράστιους λύκους, μάγους, γίγαντες, αλχημιστές, αλλά και δράκους που ξερνάνε φωτιές; Και νεκρούς που ανασταίνονται; Και ζόμπι; Ε, μήπως το παραχέσαμε λίγο; Πως κάνεις έτσι θα μου πεις μωρέ, ένα παραμυθάκι είναι. Ναι αλλά πρέπει να έχει και δράκους που γίνονται ζόμπι; Και εντάξει, να τα αντέξουμε όλα αυτά, αλλά τι γίνεται με τους χαρακτήρες;
Το αναμενόμενο: Όταν τα εφέ κερδίζουν την κεντρική σκηνή, οι χαρακτήρες πάνε περίπατο. Και όσο η δράση κορυφωνόταν οδηγώντας προς την τελική μάχη, τόσο οι ήρωες αδυνάτιζαν με εξαίρεση ίσως τον νάνο που υποδύεται εξαιρετικά ο Peter Dinklage. Η μάχη καλού – κακού ήταν προδιαγεγραμμένη από την αρχή, έπρεπε να συμπαθήσεις του καλούς Stark και να μισήσεις τους κακούς Lanisters.
Ο κεντρικός ήρωας, το «παλληκάρι» όπως έλεγε και η γιαγιά μου αναδείχτηκε νωρίς, ο κοντοστούπης και νόστιμος είναι η αλήθεια John Snow που είχε το μπόνους να είναι και μπάσταρδος, άρα αδικημένος, άρα συμπαθής. Η κεντρική ηρωίδα, η «κοπέλα», μια επίσης κοντοστούπα με πλατινέ μαλί που θα μπορούσε κάλλιστα να παρουσιάζει τον πρωινό καφέ όταν η Μενεγάκη συνταξιοδοτηθεί αν και η Ελένη είναι πιο ωραία κατά τη γνώμη μας. Είναι όμως μια βασίλισσα που ήρθε να ελευθερώσει τους σκλάβους και να επιβάλει την ειρήνη και την ισότητα. Μόνο ότι θα σκίσει το μνημόνιο δεν έταξε.
Και φυσικά βία και σεξ. Άφθονοι εντυπωσιακοί φόνοι και αιμομιξίες. Βασανιστήρια και πόρνες. Άρτος και θεάματα. Προδοσίες, μηχανορραφίες, ανατροπές και μάχες. Εντυπωσιακές μάχες με ποτάμια αίματος, ενέδρες, πατροκτονίες, ένας χαμός μέσα από τον οποίο οι κεντρικοί ήρωες περνάνε ατσαλάκωτοι. Αλύγιστοι φορείς ηθικής και αρετής που στο τέλος συναντιούνται.
Και εδώ είναι ίσως η ύστατη αδυναμία της σειράς: Όλος αυτός ο ορυμαγδός δράσης, αυτές οι δαιδαλώδεις εξελίξεις και ανατροπές φαίνονται να καταλήγουν σε ένα υπερ-βασικό love story: Οι δύο κοντοί επιτέλους έρχονται κοντά και ερωτεύονται. Ο John Snow χαϊδεύει τρυφερά το δράκο της Daenerys Targaryen και ο δράκος τον αφήνει, αποδέχεται το χάδι. Ο γαμπρός είναι καλός και με το pet της νύφης, ΠΡΕΠΕΙ να τον πάρει.
Να ζήσετε παιδιά και προτείνω τον νάνο για κουμπάρο, δεν είναι δα και τόσο πιο κοντός για να σας περάσει τα στέφανα!