ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΚΟΣΜΗ και δυσοίωνη η ατμόσφαιρα που επικρατεί ανήμερα της 17ης Νοεμβρίου αν τυχαίνει να μένεις κοντά στην Αμερικανική Πρεσβεία. Κλειστή η Βασιλίσσης Σοφίας και τα γύρω στενά, οι κλούβες παραταγμένες σαν τείχος (μόνο μια τάφρος λείπει), απειλητική ησυχία από νωρίς, και αστυνομία παντού. Φέτος όμως, ως αποτέλεσμα της πανδημίας, του lockdown και όσων προηγήθηκαν σχετικά με την απαγόρευση της πορείας και πάσης φύσεως συναθροίσεων άνω των τεσσάρων ατόμων, το σκηνικό έμοιαζε πιο δυστοπικό από ποτέ. Δεν υπήρχαν καθόλου "κανονικοί" άνθρωποι έξω. Μόνο ένστολοι και μπλόκα. Με το που ξεμυτούσες στον δρόμο μέρα-μεσημέρι ήταν σα να είχες παρανομήσει ήδη και πήγαινες απλά να παραδοθείς, ασχέτως αν φορούσες μάσκα και είχες φροντίσει να στείλεις και το σχετικό SMS.
Όσα εκτυλίχθηκαν στην συνέχεια ήταν ακόμα πιο σουρεαλιστικά με μια έντονη αίσθηση του γκροτέσκου. Η πρόβα ολοκληρωτικής αστυνομοκρατίας, η συντεταγμένη πορεία του ΚΚΕ με άτομα που είχαν φτάσει με πούλμαν στέλνοντας SMS για «μετακίνηση 1» (σε νοσοκομείο), το performance ζεν μαρτυρικότητας που ξεδίπλωσε η Μέρα25, οι βίαιες προσαγωγές, η διμοιρία από τη Λαμία που αναγκάστηκε να επιστρέψει εσπευσμένα πίσω μετά την πληροφορία ότι μέλος της αποτελούσε στενή επαφή του επιβεβαιωμένου κρούσματος στο ΑΤ Δομοκού, και άλλα περιστατικά που θα λειτουργούσαν ως κωμικοτραγικός αντιπερισπασμός στις οθόνες μας αν δεν φαίνονταν τόσο τραγικά (σκέτο) και μάταια.
Oι αντιδράσεις που καταγράφηκαν στα social media εναντίον των διαδηλωτών (που δεν σεβάστηκαν την απαγόρευση, σεβάστηκαν όμως τα μέτρα) υπήρξαν αποκαλυπτικές, καθώς πολλοί υποστηρικτές της κυβέρνησης πέταξαν τον μανδύα του φιλελεύθερου και ευρωπαϊστή και τρίχες κατσαρές, εξαπολύοντας αυθεντικό, ακροδεξιό, εμφυλιοπολεμικό οχετό μίσους.
Εδώ που τα λέμε όμως, πόσο κανονική θα μπορούσε να είναι αυτή η μέρα μέσα σε τούτη τη χρονιά; Παρ' όλα αυτά, η εικόνα που έμεινε από τα προχθεσινά γεγονότα δεν έκανε τίποτα για να καταλαγιάσει το όλο και πιο έντονο προαίσθημα ότι τα κατάλοιπα της πανδημίας μαζί με όλο το υπόλοιπο καζάνι που βράζει δεν επιτρέπουν προοπτικές επιστροφής στην κανονικότητα που είχαμε συνηθίσει με τις βεβαιότητες και τους διαχωρισμούς της (άλλο η δουλειά, άλλο το σπίτι, άλλο η έξοδος).
Παρά την φασαρία όμως που δημιουργήθηκε και τις καταγγελίες για ειδεχθή σε κάποιες περιπτώσεις αστυνομική βία, για τον περισσότερο κόσμο που παρακολουθούσε από το σπίτι του τα τεκταινόμενα, αυτή η μέρα μπορεί και να έχει ξεχαστεί ήδη. Η ευρύτερη αριστερή αντιπολίτευση μπορεί να έμεινε ικανοποιημένη ότι διέσωσε το τελετουργικό της επετείου, τηρώντας παράλληλα τα υγειονομικά μέτρα έτσι ώστε να μην χαρακτηριστεί εγκληματικά επικίνδυνη, τελικά όμως μάλλον ενίσχυσε μια κοινή αντίληψη σύμφωνα με την οποία η συγκεκριμένη κυβέρνηση είναι ο μοναδικός εκπρόσωπος του νόμου, της τάξης, του στεγνού ορθολογισμού και του λαϊκού αισθήματος, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.
Από την άλλη, οι αντιδράσεις που καταγράφηκαν στα social media εναντίον των διαδηλωτών (που δεν σεβάστηκαν την απαγόρευση, σεβάστηκαν όμως τα μέτρα) υπήρξαν αποκαλυπτικές, καθώς πολλοί υποστηρικτές της κυβέρνησης πέταξαν τον μανδύα του φιλελεύθερου και ευρωπαϊστή και τρίχες κατσαρές, εξαπολύοντας αυθεντικό, ακροδεξιό, εμφυλιοπολεμικό οχετό μίσους. Όπως έκανε την επόμενη μέρα, κάνοντας λόγο για «κατσαρίδες και τρωκτικά», η (πρώην πλέον) αντιδήμαρχος «Κοινωνικής Αλληλεγγύης» στον Δήμο της Αθήνας, Αλεξία Έβερτ.
Ο ορυμαγδός γύρω από την φετινή επέτειο του Πολυτεχνείου έληξε αφήνοντας μια πικρή γεύση ματαιότητας καθώς πολύς κόσμος βρέθηκε πάλι χθες να δοκιμάζει τις αντοχές του, αναμετρώμενος με το νέο φιάσκο της τηλε-εκπαίδευσης μέσω του Webex. Αναδημοσιεύω εδώ ενδεικτικά την χθεσινή ανάρτηση φίλης (μητέρας και εργαζόμενης) στο Facebook, προς χάρη μιας συνολικότερης οπτικής που συχνά μας διαφεύγει απορροφημένοι καθώς είμαστε στην ατζέντα μας:
«Γυρνάς σκοτωμένη από τη δουλειά. Μετράς κρούσματα μεταξύ των συναδέλφων. Κάποιοι παιδεύονται ένα μήνα τώρα. Ανησυχείς. Βάζεις τα βιβλία τους σε γραφεία και τραπέζια. Κάνεις συνδέσεις, το σπίτι θυμίζει ηλεκτρονικό εγκέφαλο του 1980. Όταν δεν κολλάει το σύστημα, πετάει τα παιδιά έξω. Η δίνη γυρίζει. Connecting με τον πλανήτη Δία, ο οποίος έχει πάντα ακόρεστη σεξουαλική επιθυμία. Γίνεσαι για μιάμιση ώρα οικιακός IT. Σε καταπίνουν τα καλώδια».