›Θα πρέπει να ήμουν γύρω στα τρία, όταν η γιαγιά μου με είχε πάει να δω τον Πινόκιο της Nτίσνεϊ σε ένα θερινό σινεμά της Λούτσας. Ακόμα σκάνε εικόνες στο κεφάλι μου με τον Πινόκιο στο εσωτερικό της φάλαινας που τον είχε καταπιεί. Δεν έχω ξαναδεί την ταινία από τότε.
›Στο σχολείο δεν ήμουν ποτέ δημοφιλής αλλά ούτε και μοναχικός. Ίσως ήμουν λίγο ντροπαλός, ιδίως απέναντι στα κορίτσια. Μου πήρε καιρό να συνειδητοποιήσω ότι ο έρωτας είναι μια λειτουργία αμφίδρομη. Με άλλα λόγια, είχα φάει πολλές χυλόπιτες.
›Διαβάζω κόμικς από πολύ μικρός, μικρόβιο που «κόλλησα» από τον ξάδερφό μου. Κάθε εβδομάδα έκανα επίσκεψη στο περίπτερο της γειτονιάς και αγόραζα όσα κόμικ μου επέτρεπε το χαρτζιλίκι μου.
›Όσο μεγάλωνα, τόσο άλλαζε και το γούστο μου στα κόμικ. Άρχισα να διαβάζω Μίκι Μάους, Ποπάι και Τιραμόλα, μετά Βαβούρα και κόμικ με σούπερ ήρωες. Λίγο αργότερα έμαθα και τις αυθεντικές, αμερικανικές εκδόσεις. Έπαιρνα το λεωφορείο και πήγαινα στην Αγία Παρασκευή, τον Χολαργό ή τους Αμπελόκηπους μόνο και μόνο για να πάω σε περίπτερα που είχαν τέτοιες εκδόσεις της Marvel. Κάπου στα τέλη του Λυκείου σιχάθηκα τους σούπερ ήρωες. Γύρω στα 23, μέσω φίλων, ήρθα σε επαφή με τον κόσμο των ανεξάρτητων αμερικανικών εκδόσεων που άλλαξαν τον κόσμο μου.
›Η εκδοτική μου εταιρεία Giganto Books σχηματίστηκε πριν 6 χρόνια και εκδίδει κόμικ από Έλληνες, κυρίως, δημιουργούς. Έχω εκδώσει κάτι λιγότερο από 30 τίτλους όλα αυτά τα χρόνια. Αποτελεί κάτι ως side project - όσο έχω χρήματα επενδύω σε αυτήν. Οι πωλήσεις έχουν πέσει πολύ τον τελευταίο χρόνο και η εταιρεία θ' αναπτύξει μια νέα στρατηγική από τον επόμενο χρόνο. Θα περιοριστεί το τιράζ των αντιτύπων και θα γίνει προσπάθεια ώστε να πωλούνται οι νέοι τίτλοι μόνο ηλεκτρονικά. Θα δούμε πώς θα κυλίσει το πράγμα με τη νέα στρατηγική.
›Η αισθητική μου σε ό,τι κάνω έχει διαμορφωθεί από την παρατήρηση των έργων πολλών δημιουργικών ανθρώπων που εκτιμώ βαθύτατα. Φιλτράρω συναισθήματα και προσπαθώ να τα μεταφέρω κι εγώ μέσα από τα έργα μου.
›Από τη φύση μου είμαι άνθρωπος που βαριέται εύκολα, κάτι που παρατήρησα από μικρός. Θέλω να ασχολούμαι συνεχώς με νέα πράγματα και να είμαι όσο πιο ανοιχτόμυαλος μπορώ σε νέα ερεθίσματα. Το 2008 θέλησα να δώσω ένα όνομα σε όλα αυτά που κάνω -εικονογραφήσεις, κόμικ, γραφιστική, εκδόσεις, φωτογραφία- και έτσι ονόμασα το προσωπικό μου στούντιο One Man Show.
›Με την εταιρεία Plisskenlab έχουμε συνεργασία τα τελευταία 2 χρόνια. Τους άρεσαν οι αφίσες για την Sonic Playground και για τα Disco Pogo parties που είχα σχεδιάσει και ήρθαν σε επαφή μαζί μου. Έχω σχεδιάσει για την εταιρεία αφίσες για τους Silversun Pickups, Ρούφους Ουέινραϊτ και Βιμ Μέρτενς και αυτήν τη στιγμή σχεδιάζω όλο το promo υλικό για το επερχόμενο Plissken Festival 2010 που θα γίνει στις 4 Δεκεμβρίου στο κτίριο «Ελληνικού Κόσμου» και στο οποίο παίζουν μερικά από τα καλύτερα νέα συγκροτήματα και καλλιτέχνες (These New Puritans, The Handsome Furs, Chew Lips, Danger κ.ά.).
›Όπως και πολλά που έχουν συμβεί στη ζωή μου, έτσι και το να γίνω μουσικός παραγωγός στον poplie.eu έγινε κατά τύχη. Η αλήθεια είναι πως κυνηγάω κι εγώ την τύχη μου. Είδα ένα blog post που έλεγε ότι ένα νέο ψηφιακό ραδιόφωνο ψάχνει νέους παραγωγούς, οπότε έστειλα email στους υπεύθυνους. Παίζω μουσική για τον σταθμό εδώ και 1 χρόνο και το διασκεδάζω πολύ. Έχω τρέλα με τη μουσική.
›Πάντα έχω μέσα στην καρδιά μου το βιβλίο Φράνι και Ζούι του Σάλιντζερ. Λατρεύω τα πάντα γύρω από αυτό το βιβλίο: τη θεατρικότητά του, τους δυσλειτουργικούς του ήρωες, την έννοια του Θεού που προσδίδει στο τέλος του, την ίδια τη γραφή του Σάλιντζερ.
›Παρόλο που δεν έχω μείνει ποτέ μου στο κέντρο της Αθήνας, το έχω φάει με το κουτάλι. Το κέντρο μ' αρέσει όταν το επισκέπτομαι για βόλτα και όχι καθημερινά για δουλειά. Σε λίγες μέρες ξεκινάνε οι δωρεάν, κυριακάτικες ξεναγήσεις του Δήμου Αθηναίων και ανυπομονώ γι' αυτές. Είναι όμορφο να ανακαλύπτεις πράγματα για την Αθήνα, κάνοντας αυτές τις διαδρομές.
›Από δημιουργούς κόμικ θαυμάζω περισσότερο από όλους τον Chris Ware, γιατί κάνει το δικό του και παραμένει ακόμα πιστός στο όραμά του και το προσωπικό του στυλ.
›Το «Mellon collie & the infinite sadness» των Smashing Pumpkins είναι ο δίσκος που μου άλλαξε τη ζωή. Ακόμα και τώρα μου είναι πολύ δύσκολο να τον ακούσω ολόκληρο, από την αρχή μέχρι το τέλος του. Φοβάμαι πως αν το κάνω αυτό θα με επαναπροσδιορίσει ξανά.
›Το ίντερνετ έχει αλλάξει εντελώς τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η ζωή μας σε σχέση με 10 χρόνια πριν, για παράδειγμα. Για μένα αποτελεί και το καλύτερο μέσο προώθησης της δουλειάς μου. Περνάω αρκετές ώρες on-line. Τώρα τελευταία προσπαθώ να τις περιορίσω σε 1-2 ώρες στο σύνολό τους, καθημερινά.
›Η χειρότερη στιγμή της ζωής μου ήταν οι τελευταίες μέρες του πατέρα μου πριν τον θανατό του. Τις θυμάμαι ως πανικό συναισθηματικής φόρτισης.
›Δεν θα ξεχάσω ποτέ μου τη στιγμή που μου ανακοινώθηκε ότι δουλειά μου ως εικονογράφου δημοσιεύτηκε σε βιβλίο της Taschen (Ιllustration now! Vol.2). Αυτό συνέβη πριν τρία χρόνια, ενώ πριν λίγες μέρες μού ανακοινώθηκε ότι δουλειά μου ως γραφίστα δημοσιεύτηκε σε άλλο ένα βιβλίο της Taschen (Stationery design now!). Δεν υπάρχει καλύτερο συναίσθημα απ' όταν αναγνωρίζεται η δουλειά σου και αποδίδουν οι κόποι τόσων χρόνων από μία τόσο μεγάλη, παγκόσμια εταιρεία. Πετάω από χαρά κάθε φορά που συμβαίνει αυτό.
›Το 2007, στο Mουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Κοπεγχάγης είχα παρακολουθήσει μια έκθεση με το σύνολο του έργου του Lucian Freud. Θυμάμαι να δακρύζω μπροστά σε κάθε πίνακά του, σχεδόν.
›Το μότο μου τα τελευταία χρόνια είναι ένα στίχος από τους Franz Ferdinand: «I 'll never be anything I hate». Δεν το ξεχνάω ποτέ αυτό και μέχρι στιγμής το έχω ακολουθήσει ρητά.
›Τα τελευταία δέκα χρόνια μένω στα Σπάτα. Μένω στο ρετιρέ μιας τριώροφης πολυκατοικίας και από το μπαλκόνι μου βλέπω ολόκληρο το αεροδρόμιο. Γενικά, είναι μια ήσυχη γειτονιά και είναι όμορφα που ενώ δεν είναι μακριά από το κέντρο της Αθήνας, παραμένει εξοχή.